Le crépuscule du soir
Voici le soir charmant, ami du criminel ;Il vient comme un complice, à pas de loup ; le cielSe ferme lentement comme une grande alcôve,Et l'homme impatient se change en bête fauve.
Ô soir, aimable soir, désiré par celuiDont les bras, sans mentir, peuvent dire : Aujourd'huiNous avons travaillé ! - C'est le soir qui soulageLes esprits que dévore une douleur sauvage,Le savant obstiné dont le front s'alourdit,Et l'ouvrier courbé qui regagne son lit.
Cependant des démons malsains dans l'atmosphèreS'éveillent lourdement, comme des gens d'affaire,Et cognent en volant les volets et l'auvent.A travers les lueurs que tourmente le ventLa Prostitution s'allume dans les rues ;Comme une fourmilière elle ouvre ses issues ;Partout elle se fraye un occulte chemin,Ainsi que l'ennemi qui tente un coup de main ;
Elle remue au sein de la cité de fangeComme un ver qui dérobe à l'homme ce qu'il mange.On entend çà et là les cuisines siffler,Les théâtres glapir, les orchestres ronfler ;Les tables d'hôte, dont le jeu fait les délices,S'emplissent de catins et d'escrocs, leurs complices,Et les voleurs, qui n'ont ni trêve ni merci,Vont bientôt commencer leur travail, eux aussi,Et forcer doucement les portes et les caissesPour vivre quelques jours et vêtir leurs maîtresses.
Recueille-toi, mon âme, en ce grave moment,Et ferme ton oreille à ce rugissement.C'est l'heure où les douleurs des malades s'aigrissent !La sombre Nuit les prend à la gorge ; ils finisssentLeur destinée et vont vers le gouffre commun ;L'hôpital se remplit de leurs soupirs. - Plus d'unNe viendra plus chercher la soupe parfumée,Au coin du feu, le soir, auprès d'une âme aimée.
Encore la plupart n'ont-ils jamais connuLa douceur du foyer et n'ont jamais vécu !
شفق المساء
أقبل المساء الفاتن صديق القاتلإنه يزحف كالمجرم بخطوات مكتومةوالسماء توصد أبوابها ببطء كمخدع كبيرفينقلب الإنسان النافد الصبر وحشاً ضارياً
أيها المساء ـ المساء الحبيب الأثير علىمن تستطيع يداه أن تقولا غير كاذبتينعَمِلنا اليوم ـإاه المساء الذي يُعزّي النفوسالتي تنهشها أقسى الآلامويعزّي العالِم العنيد الدؤوب المثقل الجبهةوالعامل الذي يعود إلى فراشه محنيّ الظهرفي المساء تستيقظ الشياطين المفسدة في الأجواءمتثاقلة كأنها رجال الأعمالوتصطدم وهي تطير بالمصاريع والأفاريزعبر الأضواء التي تعصف بها الريحويحتدم العُهْر في الشوارع ـ قرى النمل ـيفتح منافذه ويشق لنفسه في كل مكانطريقاً خفياً كالعدو المهاجمويتحرك كالدود في قلب مدينة الوحوليغتصب من الإنسان قوتهوفي المساء يُسمع هنا وهناك صفير المطابخوصراخ المسارح وصخب الموسيقاوتمتلئ موائد الضيوف بالعاهراتومن تواطأ معهن من النصابين واللصوصليستأنفوا عملهم بلا وازع من ضميرفيدهمون برفق الصناديق والبيوتليؤمِّنوا عيشهم لبضعة أيامويوفروا لخليلاتهم الكساء
فاستغرقي يا نفسي في التأملفي هذه اللحظة العصبيةوأصمي أذنيك عن هذا الهديرفهذه هي الساعة التي تشتدّ فيها آلام المرضىلأن الليل المظلم يأخذ بخناقهمفتنتهي أيامهم ويندفعون إلى الهُوّة المشتركةبعد أن تمتلئ المشافي بآهاتهمولن يأتي أكثرهم لتناول الحساء اللذيذقرب النار إلى جانب من يحب
لأن الكثيرين لم يعرفوا مطلقاً حلاوة الالتفاف حول الموقدولا حلاوة العيش الحقيقي
Soumrak
Líbezný večer, druh zlosyna; připlouháse jako komplic, má vlčí krok; oblohase zvolna zamyká jak alkovna v svém černua člověk dychtivě se proměňuje v šelmu.
Večere laskavý k tomu, kdo má tě rád,když dlaním může říct a nic si nenalhat:Dneska jsem pracoval! - Pak úlevnou tmou skanena duchy surovou bolestí rozdrásané,zarytí vědci v něm z čel starost odložía ze zad dělníci toužící po loži.A zatím démoni se z tíživého spánkupomalu vzbouzejí, ti čachráři v svém ranku,a v letu rozdrnčí okenice či skla.Sem tam už, trýzněná povětřím, pro blesklaProstituce a dál rozsvěcí prodej těla,jak mraveniště své východy otevřelaa prodírá se vpřed spletí svých tajných cesta jako nepřítel má připravenou pěst,tím kalem města se plouží, blátivá, sprostá,jak červ, jenž Člověku užírá z jeho sousta.A pára tu a tam v kuchyních zasyká,divadla zavřísknou, zavřeští muzika;v hospodách scházejí se karbaníci, hráči,děvky a šejdíři a jejich pomahači;a taky lupiče, kterým je cizí klid,slitování tím víc, lup volá, je čas jít,stačí vypáčit mříž a kasa bude venku,na pár dní obživa a šaty pro milenku.
Seber se, duše má, to je ten okamžik,v kterém jde o všecko, a neposlouchej křik.V té chvíli rozkvílí nemocné vše, co bolí!Hrdlo jim svírá Noc, už dohráli svou roli,nad velkou jámou všech stanuli; vzdech a stena nářek špitál je. - A nejeden z těch v němnesedne k polévce, z níž dobrá vůně vane,navečer u ohně vedle své milované.
A přitom mnozí z nich, co tady dokvílí,svůj domov neměli a nikdy nežili.
Zmierzch wieczorny
Już przyjaciel przestępcy, błogi zmierzch wieczora,Nadchodzi wilczym krokiem, niby wspólnik. Pora,Gdy wielka nieb alkowa kryje się wśród cienia,A człek się niecierpliwy w dzikie zwierzę zmienia.
Miły wieczorze, przez tych wzywany z tęsknotą,Czyje dłonie bez kłamstwa mówić mogą: "OtoPracowałyśmy dzisiaj!" Wieczór ulgę niesieTemu, co pod srogim brzemieniem bólu gnie się;Uczony skronie, myślą ociężałe, schyli,Robotnik zgięte ciało słodkim snem posili.Lecz oto w atmosferze powoli się budziRój złowrogich demonów niby skrzętnych ludzi,W okiennice, w okapy uderza w pomroce.Płomykami latarni ciągle wiatr chyboce.Z niemi się Prostytucja w ulicach rozżarzy,Jak z otwarciem mrowiska wszystkich korytarzy;Wszędzie znajduje przejście jakimś tajnym szlakiem,Jak wróg, co sobie drogę toruje atakiem,Wśród błota w łonie miasta porusza się zdradnie,Jak robak, który żywność człowiekowi kradnie.Oto słychać, jak kuchnie tu i ówdzie syczą,Chrypią z dala orkiestry, teatry skowyczą.W restauracjach, kryjących rozkosze szulerni,Tłum nierządnic, oszuści, ich wspólnicy wierni,Złodzieje, nie znający litości, wytchnienia,Mają zacząć codzienne swoje zatrudnienia,Cicho drzwi wyłamywać i opróżniać banki,Aby żyć przez dni kilka i stroić kochanki.
Zatoń w sobie, duszo, w tej poważnej godzinie,Niech mimo twoich uszu to wycie popłynie.To chwila, gdy się chorych wzmagają cierpienia!Ciemna Noc krtań ich dławi. Swoje przeznaczeniaKończą, idąc w tę otchłań, która wszystkich czeka.Szpital się westchnieniami napełnia człowieka,Któremu już do wonnej wieczerzy nie danoSiąść przy ogniu kominka z istotą kochaną.
A większość nigdy w życiu swym nie doświadczyłaSłodyczy domowego ogniska. Nie żyła!
Amurgul
Şi iată-amurgul molcom, amic cu ucigaşii;Ca un complice vine înăbuşindu-şi paşii;Ca un alcov se-nchide înaltul cer de seară;Şi omul, de nelinişti împins, se face fiară.
Amurg, amurg prieten, dorit cu voie bunăDe cel a cărui braţe cinstite pot să spună:Azi am lucrat! – Amurgul aduce mângâiereÎn spiritele roase de-o crâncenă durere,Şi-alină pe savantul ce-şi simte fruntea grea,Pe muncitorul care, trudit, să doarmă vrea.
În vremea asta demoni porniţi pe stricăciuneÎncep, ca nişte oameni de-afaceri, să se-aduneŞi bat din zbor cu-aripa în geam şi-n jaluzele.Lucesc lumini lovite de vânt şi, printre ele,Foind pe străzi Curvia îşi înteţeşte jarulŞi îşi deschide, poartă cu poartă, furnicarul;Ea-şi face pretutindeni, pe nesimţite, caleCa un duşman ce pune blestemăţii la cale,
Şi colcăie-n mocirla oraşului, adâncă,Ca viermele ce fură din om tot ce mănâncă.Bucătării răsună de sfârâială, teatreÎncep să hăulească, orchestre-ncep să latre;În pensiuni cu oaspeţi gustând la cărţi delicii,Printre coţcari îşi află cocotele complicii;Şi tot aşa pungaşii se pregătesc şi eiSă-şi facă meseria şi lucrul cu temei,Să spargă uşi, casete şi-ncuietori subtile,Cu-amantele să aibă de trai câteva zile.
În clipa asta gravă fii, suflet, fără teamăŞi zbieretele-acestea nu le lua în seamă.E ceasul când durerea pe cei bolnavi îi scurmă!De gât îi strânge Noaptea; destinul lor se curmă;Se-ndreaptă spre obşteasca prăpastie finală;De-oftatul lor spitalul e plin. – Fără-ndoialăCă mulţi acasă, seara, nicicând n-au să mai vinăSă afle, lângă-un suflet iubit, gustoasa cină.
Şi mulţi căminul paşnic nici nu l-au bănuitŞi niciodată poate că-n viaţă n-au trăit.