L'ennemi
Ma jeunesse ne fut qu'un ténébreux orage,Traversé çà et là par de brillants soleils ;Le tonnerre et la pluie ont fait un tel ravage,Qu'il reste en mon jardin bien peu de fruits vermeils.
Voilà que j'ai touché l'automne des idées,Et qu'il faut employer la pelle et les râteauxPour rassembler à neuf les terres inondées,Où l'eau creuse des trous grands comme des tombeaux.
Et qui sait si les fleurs nouvelles que je rêveTrouveront dans ce sol lavé comme une grèveLe mystique aliment qui ferait leur vigueur ?
- Ô douleur ! ô douleur ! Le Temps mange la vie,Et l'obscur Ennemi qui nous ronge le coeurDu sang que nous perdons croît et se fortifie !
العدوّ
شبابي لم يكن سوى زوبعة قاتمةاخترقته هنا وهناك الشموس اللامعةفقد عبث المطر والرعد ببستانيفلم يبقيا فيه إلا القليل من الثمار الذهبية
وها إن أفكاري قد بلغت خريفهاولابد لي من استعمال الرفش والمسلفةلأعيد تنظيم هذه المزارع التي غمرتها المياهوحفرت فيها حفراً واسعة كالقبور
من يدري إذا كانت هذه الأزهار الجديدةالتي كنت بها أحلمستجد في التربة المغسولة كالرملالغذاء الرمزي الذي يبعث فيها النشاط
أيها الألم إن الزمن يُبلي الحياةوالعدوّ الغامض الذي ينهش قلوبنا,على دمنا المسفوح ينمو ويقوى
Ο εχθροσ
Μια μαύρη καταιγίδα υπήρξε η νιότη μου, ένα βράδυΔιαρκές· καμιά φορά τη σκίζαν ήλιοι λαμπεροίΒροχές-βροντές τη χάλασαν, την έκαναν ρημάδιΣτον κήπο μου έχουν λίγοι μείνει πια ώριμοι καρποί.
Και να που το φθινόπωρο έχω των ιδεών αγγίξειΚαι να δουλέψει φτυάρι πρέπει και τσαπί γερά,Αν είν' της γης το χώμα γόνιμο να ξανασφίξειΚι οι τρύπες να κλειστούν που ανοίξαν τάφους τα νερά.
Τα νέα τ' άνθη που ονειρεύομαι ποιος ξέρει αν πάλιΣτο χώμα ετούτο, που 'ν' σαν θαλασσόδαρτο ακρογιάλι,Τη μυστική θα βρούνε την τροφή να τα ταΐζει
Με σφρίγος; Οϊμέ! Ο Χρόνος τη ζωή μας τρώει, σακατεύειΚι ο σκοτεινός Εχθρός, που τις καρδιές μας ροκανίζει,Απ' όσο χάνουμε αίμα πίνει και ρουφά και αντριεύει.
敵
我が青春は陰惨なる嵐に似たり時に一筋の光明なきにあらずもすさまじき雷雨吹き荒れひとつの果実とて実を結ぶことなし
いまや実りの季節というに鋤と鍬とで 洪水に浸った土地をあらたに耕しなおさねばならぬ墓穴のようなこの土地を
我が夢に見る新しき花々が砂浜の如く不毛なこの地に実を結ぶことなどあるだろうか
苦しや！ 時が命を食いつぶす我らの心臓をかじる隠れた敵が血を嘗め尽くして肥え太るのだ
O Inimigo
A mocidade foi-me um temporal bem triste,Onde raro brilhou a luz d'um claro dia;Tanta chuva caiu, que quase não existeUma flor no jardim da minha fantasia.
E agora, que alcancei o outono, alquebrantado,Que paciente labor não preciso — ai de mim! —Se quiser renovar o terreno encharcado,Cheio de boqueirões, que é hoje o meu jardim!
E quem sabe se as flor's ideais que ora cobiçoIriam encontrar no chão alagadiçoO preciso alimento ao seu desabrochar?
Corre o tempo veloz, num galope desfeito,E a Dor, a ingente Dor, que nos corrói o peito,Com nosso próprio sangue, a crescer, a medrar!
仇敌
我的青春是一场晦暗的风暴，星星点点，漏下明晃晃的阳光；雷击雨打造成了如此的残调，园子里，红色的果实稀稀朗朗。
我现在已经触到思想的秋天，我现在必须使用铁铲和铁耙，把被水淹过的泥土重新回填，因为它已洞窟累累坟一般大。
有谁知道我梦寐以求的新花，在冲得像沙滩一样的泥土下，能找到带来生机的神秘食品？
——哦痛苦！哦痛苦！时间吃掉生命，而噬咬我们的心的阴险敌人靠我们失去的血生长和强盛！