À celle qui est trop gaie
Ta tête, ton geste, ton airSont beaux comme un beau paysage ;Le rire joue en ton visageComme un vent frais dans un ciel clair.
Le passant chagrin que tu frôlesEst ébloui par la santéQui jaillit comme une clartéDe tes bras et de tes épaules.
Les retentissantes couleursDont tu parsèmes tes toilettesJettent dans l'esprit des poètesL'image d'un ballet de fleurs.
Ces robes folles sont l'emblèmeDe ton esprit bariolé ;Folle dont je suis affolé,Je te hais autant que je t'aime !
Quelquefois dans un beau jardinOù je traînais mon atonie,J'ai senti, comme une ironie,Le soleil déchirer mon sein,
Et le printemps et la verdureOnt tant humilié mon cœur,Que j'ai puni sur une fleurL'insolence de la Nature.
Ainsi je voudrais, une nuit,Quand l'heure des voluptés sonne,Vers les trésors de ta personne,Comme un lâche, ramper sans bruit,
Pour châtier ta chair joyeuse,Pour meurtrir ton sein pardonné,Et faire à ton flanc étonnéUne blessure large et creuse,
Et, vertigineuse douceur !À travers ces lèvres nouvelles,Plus éclatantes et plus belles,T'infuser mon venin, ma sœur !
إلى التي تفيض فرحاً
محياك طلعتك حركاتككلها جميلة كمنظر طبيعي رائعويلهو في وجهك الفرحكما يلهو النسيم في سماء صافية
والكآبة العابرة التي تمر بكيبهرها منك تفجر العافيةالتي تنبثق كالشعاعمن ذراعيك ومن كتفيك
والألوان الصارخةالتي توشّي بها زينتكتتراءى للشعراءكأنها رقص من الأزهار
هذه الأثواب الباهرة هي رمز لعقلك المبرقشأيتها المجنونة التي بها جننتوالتي أكرهها بقدر ما أحبها
فأحياناً وأنا في حديقة جميلةأحسّ بالشمس تمزق صدريكما تمزقه السّخرية
والربيعوالاخضراركثيراً ما أشعراني بالمهانةولأنتقم من وقاحة الطبيعةأصب غضبي على زهرة
وهكذا في ليلة من اللياليعندما تدق ساعة الرغبةأريد أن أزحف نحو كنوز جسدككما يزحف الجبان متستراً بالصمت
حتى أعذب جسدك الغضوأثخن بالجراح نهديكوأطعن جنبك الذي أخذه العجبطعنة عريضة وعميقة
وأنفث سمي عبر شفتيكبحلاوة تبعث الدّوارهاتين الشفتين اللتينلا أبهى منهما ولا أجمليا شقيقة روحي
Σε Κάποια Πολύ Πρόσχαρη
Κεφάλι, κίνηση, η όψη σου όλη,Τόσο όμορφα σαν όμορφο τοπίο•Σκιρτά στο πρόσωπο ένα γέλιο θείο,Αεράκι σε ουράνιο περιβόλι.
Η θλίψη που τυχαία σε αγγίζειΘαμπώνεται απ’ την τέλεια υγεία-Κι από τους ώμους σου, σαν φωταψία,Από τα δυο σου χέρια αναβλύζει.
Χρώματα φλογερά και αναμμέναΠου έχεις σκορπίσει στα φορέματά σουΣτων ποιητών την έμπνευση, φαντάσου,Γίνονται βαλς ανθών ζωντανεμένα.
Κάθε τρελό και έξαλλο φουστάνι,Έμβλημα στο πολύχρωμό σου πνεύμα•Τρελή, θύμα σου εγώ μ’ ένα σου νεύμα,Να σ’ αγαπώ να σε μισώ έχεις κάνει!
Κάποτε μέσα σε θεσπέσιο κήποΣέρνοντας μια αβάσταχτη ατονίαΈνιωσα να με σκίζει με ειρωνείαΣτο στήθος μου ο ήλιος μ’ άγριο χτύπο.
Και το χλωρό της άνοιξης το δάσοςΤαπείνωσε περίσσια την καρδιά μου.Τότε σ’ ένα άνθος, με την απονιά μου,Της φύσης εκδικήθηκα το θράσος.
Κάποια νυχτιά πώς θα ’θελα να έρθω,Όταν της ηδονής ηχήσει η ώρα,Στ’ ασύγκριτα του σώματός σου δώραΑθόρυβα, σαν το δειλό, ν’ ανέβω,
Το χαρωπό κορμί να τιμωρήσω,Το στήθος σου να κάνω να πονέσει,Και ξάφνου, στην ανύποπτή σου μέση,Βαθιά λαβωματιά να σου ανοίξω,
Τι ζάλη ηδονική, μέθη δική μου!Και μες σε τούτο το καινούργιο στόμα,Το πιο όμορφο και δροσερό απ’ όλα,Θα χύσω το φαρμάκι μου, αδερφή μου!
Celei prea vesele
Un peisaj încântătorE-ncântătoarea ta făptură;Îţi joacă zâmbetul pe gurăCa boarea unui vânt uşor.
Drumeţul trist ce-ţi iese-n caleÎşi simte sufletul vrăjit,În clipa când i-a răsăritSplendoarea sănătăţii tale.
În armonia de culoriCe trupul tău îl înveşmântă,Poeţii-închipuirii cântăUn graţios balet de flori.
Veşmântul tău multicolorCu inima ţi-l potriveşti;Nebună, tu mă-nebuneşti,Şi te urăsc, cum te ador!
Tânjeam în vesela grădină,Când soarele, bătându-şi joc,M-a sfâşiat cu lănci de focDin arzătoarea lui lumină.
M-au umilit ca pe-un martir,Grădina, primăvara, Firea,Şi pentru-a-mi răzbuna jignirea,Am pedepsit un trandafir!
Ascuns în umbrele tăcerii,Aş vrea să mă strecor la fel,În preajma ta, ca un mişel,La ceasul tainic al plăcerii,
Să-ţi pedepsesc frumosul trup,Să-ţi sânger carnea-nspăimântată,Nevinovatul sân de fată,Şi-o rană-n coapsa ta să rup,
Apoi, cu dulce voluptate,Înfrigurat aş căuta,În astă nouă gură-a ta,Să torn veninul meu-de frate.