À une passante
La rue assourdissante autour de moi hurlait,Longue, mince, en grand deuil, douleur majestueuse,Une femme passa, d’une main fastueuseSoulevant, balançant le feston et l’ourlet ;
Agile et noble, avec sa jambe de statue.Moi, je buvais, crispé comme un extravagant,Dans son œil, ciel livide où germe l’ouragan,La douceur qui fascine et le plaisir qui tue.
Un éclair... puis la nuit ! – Fugitive beautéDont le regard m’a fait soudainement renaître,Ne te verrai-je plus que dans l’éternité ?
Ailleurs, bien loin d’ici ! trop tard! jamais peut-être !Car j’ignore où tu fuis, tu ne sais où je vais,Ô toi que j’eusse aimée, ô toi qui le savais !
A una dona que passa
Udolava entorn meu el carrer eixordador.Alta, minsa, en gran dol, dolor majestuosa,una dona passà, amb la mà fastuosacapalçant, balançant la randa i el fistó;
amb sa cama d’estàtua, noble i àgil camina.Jo bevia, crispat com un extravagant,dins el seu ull, cel lívid que el torb va conguiant,amb el plaer que mata, la dolçor que fascina.
Un llamp... després la nit! –Fugitiva beutatque em retorna a la vida tot d’una amb la mirada,mai més no et podré veure sinó en l’eternitat?
On? Molt lluny!, massa tard! o mai més tal vegada!Car jo ignoro allà on fuges, tu d’on vaig no en saps re,oh tu que hauria amat, oh tu que ho vas saber.
In het voorbijgaan
De straat omgaf mij met haar daverend kabaal enLang, slank, in diepe rouw ging mij een vrouw voorbij,Verheven in haar smart; met fraaie hand liet zijDe zoom van haar gewaad opzweven en weer dalen,
Op snelle benen en met statueske grootheid.En uit haar ogen, loden lucht waar storm ontspringt,Dronk ik verkrampt, bevangen als een zonderling,Zoetheid die fascineert, genot dat tot de dood leidt.
Een bliksemflits... en toen de nacht! Vluchtige schoneWier blik mij één moment met levenskracht beloonde,Zal ik je in het eeuwig leven pas weer zien?
Elders, ver weg van hier! Te laat! Of nooit misschien!Ik weet niet waar jij vlucht, jij niet waar ik zal gaan,Vrouw die ik had bemind, vrouw die dat hebt verstaan!
Unei trecătoare
Asurzitoare, strada în jurul meu mugea.Înaltă şi subţire, durere maiestoasăÎn voalurile-i negre de doliu, fastuoasăŞi mândră, o femeie trecu prin faţa mea
Cu sprinten mers şi zvelte picioare statuare.Eu mă-mbătam privind-o şi beam, ca pe-un venin,Din ochiul ei, cer vânăt de uragane plin,Plăcerea ce ucide şi vraja care doare.
Un fulger... apoi noaptea! – Făptură fără drum,Tu care c-o privire m-ai renăscut deodată,Abia în veşnicie te voi vedea de-acum?
În alte părţi, departe! tărziu! sau niciodată!Căci nu-mi cunoşti cărarea, nu ştiu spre ce mergeai,O, tu zadarnic dragă, o tu, care ştiai!