Sonnet d'automne
Ils me disent, tes yeux, clairs comme le cristal :« Pour toi, bizarre amant, quel est donc mon mérite ? »– Sois charmante et tais-toi ! Mon cœur, que tout irrite,Excepté la candeur de l'antique animal,
Ne veut pas te montrer son secret infernal,Berceuse dont la main aux longs sommeils m'invite,Ni sa noire légende avec la flamme écrite.Je hais la passion et l'esprit me fait mal !
Aimons-nous doucement. L'Amour dans sa guérite,Ténébreux, embusqué, bande son arc fatal.Je connais les engins de son vieil arsenal :
Crime, horreur et folie ! – Ô pâle marguerite !Comme moi n'es-tu pas un soleil automnal,Ô ma si blanche, ô ma si froide Marguerite ?
نشيد الخريف
عيناك الصافيتان كالكريستال تقولان ليأيها العاشق الغريب الأطوارما هي مزيتي في نظرك ؟كوني فاتنة والزمي الصمتفقلبي الذي يثيره كل شيءما خلا براءة الوحش القديم
لا يود إطلاعك على سرّه الجهنميولا على أسطورته السوداء المكتوبة باللهبأيتها المرأة التي تدعوني يداها المهدهدتان للنومإني أكره الوجد ويوجعني الفكر
دعينا نتحاب في هدوءفالحب في كوخه المظلم الآمنيوتر قوسه المشؤومةوأنا عليم بذخائر مسالحه القديمة
إنها الجريمة والعرب والجنون ـ يا زهرتي الشاحبةألست مثلي شمساً خريفيةيا لؤلؤتي التي لا أبرد ولا أشدّ منها بياضاً
Φθινοπωρινό σονέτο
Τα μάτια σου τα διάφανα σαν κρούσταλλο, μου λένε«Για σε, παράξενε εραστή, σαν τί να αξίζω τάχα;»Μείνε όμορφη και σώπα! Αυτή η καρδιά που όλα της φταίνε,εξόν απ' την πρωτόγονη αθωότητα μονάχα,
δε θέλει το σατανικό κρυφτό της να σου μάθει,λικνίστρα που το χέρι σου σε ύπνους βαθιούς με κράζει,ούτε το μαύρο θρύλο της που με φωτιάν εγράφη.Μισώ το πάθος κι η πολλή ξυπνάδα με κουράζει.
Ας αγαπιόσαστε ήσυχα. Ο έρωτας στη σκοπιά τουτεντώνει το μοιραίο του τοξάρι σκοτεινός.Ξέρω τί βρόχια στην παλιά, φυλάγει, αρματωσιά του.
τρέλλα και φρίκη κι έγκλημα!- Χλωμή μου μαργαρίτα,τάχα δεν είσαι σαν κι εμέ ήλιος φθινοπωρινός,ω εσύ, που τόσο είσαι ψυχρή, λευκή μου Μαργαρίτα.
Sonet de toamnă
M-ai întrebat cu ochii tăi limpezi de cristal:"Iubitul meu cel straniu ce daruri îmi găseşte?"- Iubito, taci! Ţi-aş spune că inima-mi doreşteCandoarea ce-avusese străvechiul animal!
Tu, care-mi legeni somnul cu mângâieri uşoare,Să nu ştii niciodată cumplitu-mi nenoroc,Nici taina scrisă-n mine cu litere de foc!De patimă mi-e silă şi orice gând mă doare...
Să ne iubim cuminte. Amorul stă la pândăŞi, nevăzut, ţinteşte cu arcul lui fatal.O, îi cunosc prea bine eternul arsenal:
Ruşine, furii, crimă... O, mărgărită blândă,Suntem două amurguri de toamnă ostenită,O, tu, atât de albă şi rece Mărgărită!