Sonnet d'automne
Ils me disent, tes yeux, clairs comme le cristal :« Pour toi, bizarre amant, quel est donc mon mérite ? »– Sois charmante et tais-toi ! Mon cœur, que tout irrite,Excepté la candeur de l'antique animal,
Ne veut pas te montrer son secret infernal,Berceuse dont la main aux longs sommeils m'invite,Ni sa noire légende avec la flamme écrite.Je hais la passion et l'esprit me fait mal !
Aimons-nous doucement. L'Amour dans sa guérite,Ténébreux, embusqué, bande son arc fatal.Je connais les engins de son vieil arsenal :
Crime, horreur et folie ! – Ô pâle marguerite !Comme moi n'es-tu pas un soleil automnal,Ô ma si blanche, ô ma si froide Marguerite ?
Podzimní sonet
Mně praví zraky tvé, v nichž křišťálu je svit:"Ó, jakou zásluhu mám o tě, divný milý?"- Buď líbezná a mlč! Mé srdce, jež vše mýlíkrom nevinnosti té, v níž starý svět je skryt,
ti nechce pekelných svých tajů projevit,ty, jejíž ruce by v sen dlouhý zkonejšily!ni černé legendy své, kterouž ohně ryly.Já vášeň v záští mám a ducha jsem již syt!
Jen něžně miluj mne. V své věži Mílek sedá,Je temný, v záloze, luk osudný již vzpjal.Znám stroje, které skryl v svůj starý arsenál:
děs, zločin, šílenství! Ó, perlo moje bledá!Zda sluncem nejsi ty, jak já, jež v podzim skryto,ó, má tak bělostná, tak chladná Margarito!
Sonet jesienny
Pytają mnie twe oczy, przejrzystsze od wody:"Mów, dziwaczny kochanku, czy mam zalet dużo?"Bądź piękna i milcz, błagam! Moją duszę nużąWszystkie cechy prócz zwierząt antycznej pogody.
Ty, która mnie kołyszesz gwoli snu osłody, -Potępieniec się wzdraga przed wspólną podróżą,Serca czarnym sekretom wyznania nie służą,Wstrętne mu namiętności i sprytu dowody.
Kochajmy się łagodnie. Mroczny Amor młodyNapina łuk fatalny - już się nieba chmurzą...Znam jego arsenału potępieńcze płody:
Zbrodnia, zgroza, szaleństwo! O bledziutka różo!Ciebie, jak mnie, zwarzyły już jesienne chłody...O moja taka blada, taka zimna Różo!
Soneto de outono
O teu olha me diz,claro como o cristal:"Bizarro amante, o que háem mim que mais te excita?"-Sê bela e cala! O meu coração que se irritaPor tudo,exceto a antiga candura animal.
Não te quer revelar seu segredo infernal,Embalo cuja mão a um longo sono incita,Nem sua negra lenda a ferro e fogo escritaAbomino a paixão e a alma me faz mal.
Amemo-nos em paz. O amor, numa guarida,Tenebroso,emboscado,entesa o arco fatal.Conheço-lhe os engenhos do velho arsena:
Crime,horror e loucura! -Ó branca margarida!Não serás tu ,como eu,triste sol outonal,Ó minha branca,Ó minha fria Margarida?