La beauté
Je suis belle, ô mortels ! comme un rêve de pierre,Et mon sein, où chacun s'est meurtri tour à tour,Est fait pour inspirer au poëte un amourÉternel et muet ainsi que la matière.
Je trône dans l'azur comme un sphinx incompris ;J'unis un coeur de neige à la blancheur des cygnes ;Je hais le mouvement qui déplace les lignes,Et jamais je ne pleure et jamais je ne ris.
Les poëtes, devant mes grandes attitudes,Que j'ai l'air d'emprunter aux plus fiers monuments,Consumeront leurs jours en d'austères études ;
Car j'ai, pour fasciner ces dociles amants,De purs miroirs qui font toutes choses plus belles :Mes yeux, mes larges yeux aux clartés éternelles !
La belleza
Jo sóc bella, oh mortals!, com somni en pedra dura,i el meu pit, on vosaltres sucumbiu de llangor,és fet per inspirar al poeta un amorque és mut com la matèria i com ella perdura.
Esfinx sempre incompresa regno en el blau espai;uneixo un cor de neu a la blancor dels cignes,odio els moviments que desplacen els signes,mai no vesso cap llàgrima i tampoc no ric mai.
Els poetes, davant de la meva insolència,que manllevo, diria, als monuments més grans,en estudis austers marfondran l’existència;
car tinc, per fascinar aquests dòcils amants,purs miralls que les coses fan molt més adorables:els meus ulls, amples ulls, de clarors perdurables!
Η ομορφια
Είμαι καλλονή, ω θνητοί! Σαν πέτρινο όνειρο,Το στήθος μου, που ο καθένας πάνω του διαδοχικάΠληγώθηκε, έγινε για να εμπνεύσει στον Ποιητή αγάπηΑιώνια κι άφωνη σαν την ύλη.
Δεσπόζω μες το γαλάζιο, σα Σφίγγα ακατανόητη˙Σμίγω μια καρδιά από χιόνι με τη λευκότητα των κύκνων˙Μισώ την κίνηση που τις γραμμές μετακινεί,Και ποτέ δε θρηνώ, μήτε γελώ.
Οι ποιητές, μπροστά στις μεγάλες μου πόζες,Που το ύφος τους έχω δανειστεί από μνημεία περιφανή,Τις μέρες τους θα ξοδέψουν σ’ αυστηρές μελέτες˙
Γιατί έχω για να μαγέψω τους πειθαρχικούς αυτούς εραστές,Καθαρούς καθρέφτες που όλα τα κάνουν πιο ωραία:Τα μάτια μου, τα γενναιόδωρα μάτια μου με λάμψεις αιώνιες!
A Beleza
De um sonho escultural tenho a beleza rara,E o meu seio, — jardim onde cultivo a dor,Faz despertar no Poeta um vivo e intenso amor,Com a eterna mudez do marmor' de Carrara
Sou esfinge subtil no Azul a dominar,Da brancura do cisne e com a neve fria;Detesto o movimento, e estremeço a harmonia;Nunca soube o que é rir, nem sei o que é chorar.
O Poeta, se me vê nas atitudes fátuasQue pareço copiar das mais nobres estátuas,Consome noite e dia em estudos ingentes..
Tenho, p'ra fascinar o meu dócil amante,Espelhos de cristal, que tornaram deslumbranteA própria imperfeição: — os meus olhos ardentes!