À une passante
La rue assourdissante autour de moi hurlait,Longue, mince, en grand deuil, douleur majestueuse,Une femme passa, d’une main fastueuseSoulevant, balançant le feston et l’ourlet ;
Agile et noble, avec sa jambe de statue.Moi, je buvais, crispé comme un extravagant,Dans son œil, ciel livide où germe l’ouragan,La douceur qui fascine et le plaisir qui tue.
Un éclair... puis la nuit ! – Fugitive beautéDont le regard m’a fait soudainement renaître,Ne te verrai-je plus que dans l’éternité ?
Ailleurs, bien loin d’ici ! trop tard! jamais peut-être !Car j’ignore où tu fuis, tu ne sais où je vais,Ô toi que j’eusse aimée, ô toi qui le savais !
إلى عابرة
الشارع الصاخب كان من حولي يعويوعبرت امرأة، طويلة، نحيلة،ترفل في الحداد، والألم المهيب، وبيد باذخة ترفع،وتوازن الأكليل والهدب؛
.رشيقة ونبيلة، لها ساق تمثال.وأنا، في عينيها، في السماء الداكنة حيث هب الاعصاركنت أشرب متشنّجاً كممسوسالعذوبة التي تفتن، واللذة التي تقتل
.وميض... ثم الليل! – أيها الجمال الهارببنظرته التي جعلتني أولد من جديدهل أراك بعدُ إلا في الأبدية؟
في مكان آخر، بعيداً جدّاً! بعد فوات الأوان! وربما أبداًفأنا لا أدري أين هربت، وأنت تجهل أين مضت بي قدماي،أنت الذي أحببته، وكنت تعرف هذا.
Jedné kolemjdoucí (Vladimír Holan)
Jedné kolemjdoucíUlice kolkolem hřímala se stonem,když, majestátná strast, vhalená v róbu černou,mne žena míjela a rukou přenádhernoutlumivě houpala vlečkou i festónem.
Na noze sochy šla se vznešeností svoua já jsem pil a pil, jak blázen hnaný biči,v sinavém oku tom, kde uragány klíčí,fascinující žal a rozkoš vražednou.
Blesk... a pak tmoucí noc! Prchavá kráso bledá,jež jsi mne vzkřísila pohledem létavic,cožpak tě uzřím zas až ve věčnosti leda?
Jinde! A daleko! Pozdě! Snad nikdy víc!Vždyť nevíš, kamže jdu, - já, kam tvůj únik vlá,ty, již bych miloval, ty, jenžs to věděla!
Přeložil Vladimír Holan
A uma passante
A rua ia gritando e eu ensurdecia,Alta, magra, de tudo, dor tão majestosa,Passou uma mulher que, com as mãos suntuosas,Erguia e agitava a orla do vestido;
Nobre e ágil, com pernas iguais a uma estátua.Crispado como um excêntrico, eu bebia, então,Nos seus olhos, céu plúmbeo onde nasce o tufão,A doçura que encanta e o prazer que mata.
Um raio... e depois noite! – Efêmera beldadeCujo olhar me fez renascer tão de súbito,Só te verei de novo na eternidade?
Noutro lugar, bem longe! é tarde! talvez nunca!Porque não sabes onde vou, nem eu onde ias,Tu que eu teria amado, tu que bem sabias!