Sous les ifs noirs qui les abritent,Les hiboux se tiennent rangés,Ainsi que des dieux étrangers,Dardant leur oeil rouge. Ils méditent.
Sans remuer ils se tiendrontJusqu'à l'heure mélancoliqueOù, poussant le soleil oblique,Les ténèbres s'établiront.
Leur attitude au sage enseigneQu'il faut en ce monde qu'il craigneLe tumulte et le mouvement,
L'homme ivre d'une ombre qui passePorte toujours le châtimentD'avoir voulu changer de place.
تحت الأشجار السود تجثم طيور البوممختبئات في صفوف منتظمةشاخصات بعيونهن الحُمركأنها آلهة غريبة. إنهن يتأملن
وبلا حراك يمكثن حتى الساعة الكئيبةالتي يوطد فيها الظلام سيطرتهطارداً أشعة الشمس المنحرفة
موقفهنّ هذا يعلم الحكيم أن يخشىفي هذا العالمالحركة والزحام
فالإنسان الذي يسكره خيال عابريحمل معه دائماً عقابهالذي يكمن في إرادة تغيير مكانه
Puuokstel õhtut vastu võtteskui võõrad puuslikud on reasöökullid. Sätendavad peaskarmiinsed silmad. Süngelt mõttes
sel raskel, kurval tunnil nadpealt vaatavad, kui hääletunakaob aegamööda ehapuna,öö ikka enam võtab maad.
Nad õpetavad arukale,et rutt ja rahutus on valeja alati meid eksi veab.
Vaid sõge varje püüda proovib.See ikka nuhtlust kandma peab,kes asukohta muuta soovib.
Jak bożki dziwne, okiem krwawymPuchacze zmierzchu wypatrują,Zasiadłszy rzędem, medytująW stuletnich cisów cieniu czarnym.
Godziny szarej tej czekająMelancholijnej, gdy o zmrokuSłońce swój dzienny skończy obchód;Siedząc w bezruchu dzień przetrwają.
Jest dla mądrego w tym nauka:Wystrzegaj się, jak za dnia puchaczRuchu i wrzawy, świata piany,
Bo pewne, że nie umknie kary,Kto łowiąc cień ulotnej maryMiejsce chciał zmienić, snem pijany.