Tristesses de la lune
Ce soir, la lune rêve avec plus de paresse ;Ainsi qu'une beauté, sur de nombreux coussins,Qui d'une main distraite et légère caresseAvant de s'endormir le contour de ses seins,
Sur le dos satiné des molles avalanches,Mourante, elle se livre aux longues pâmoisons,Et promène ses yeux sur les visions blanchesQui montent dans l'azur comme des floraisons.
Quand parfois sur ce globe, en sa langueur oisive,Elle laisse filer une larme furtive,Un poète pieux, ennemi du sommeil,
Dans le creux de sa main prend cette larme pâle,Aux reflets irisés comme un fragment d'opale,Et la met dans son coeur loin des yeux du soleil.
Tristeses de la lluna
Aquesta nit, la lluna somia amb mes peresa;tal com una bellesa que, entre coixins florits,amb una ma distreta amanyaga amb tendresapoc abans d’adormir-se el contorn dels seus pits,
sobre el dors setinat de suaus esfondrades,es lliura moribunda a llargs desfalliments,i, en blanques visions, passeja les miradesque pugen dins de l’atzur com florals naixements.
Quan sobre aquesta corba, en llangor inactiva,deixa lliscar una llàgrima, només una, furtiva,un piadós poeta, que somiar no vol,
pren la pàl·lida perla dins la seva ma closa,de reflex irisat com d’òpal, i la posaa dintre del seu cor ben lluny dels ulls del sol.
Maanziek
Avond. De maan ligt lui in weidse wolkensloppen -zoals een schoonheid in haar kussens, die, ontroerd,voordat ze wegdoezelt met lichte vingertoppende ronding van haar borst ternauwernood beroert.
Wegzinkend in een sneeuw van zachtglanzend satijnvoelt ze hoe ze bezwijmt, terwijl haar schelende ogenin zielsvervoeringen verdrinken die daar, rein,als vreemde bloeiwijzen, oprijzen in den hoge.
En laat ze soms één keer, in ledigheid bezweken,een heimelijke traan op deze globe leken,dan zal een vroom poëet, een die de nachtrust haat,
hem vangen in zijn hand als in een broze schaal,één glinsterende traan, die, als een scherf opaal,hij, voor het licht beschut, diep in zijn hart bewaart.
Luna melancholijna
Dziś wieczór Luna jakoś bardzo rozmarzona;Jak piękność zanurzona w poduszkach po brodę,Co nim sen nierychliwy wreszcie ją pokona,Pieści lekko, dyskretnie swoje piersi młode -
Na atłasowym grzbiecie rozłożystych lawinEkstatycznie przeciąga się ruchem omdlałymI sennie śledzi wzrokiem te pierzchliwe zjawy,Co suną po błękicie niczym okwiat biały.
A gdy na ziemski padół, pełna rozmarzenia,Upuści łzę przelotną czasem od niechcenia -Poeta wrogi snowi, dusza piękno czcząca,
Bierze zbożnie w dłoń swoją tę łzę księżycową,Jak odłamek opalu skrzącą się tęczowoI kryje ją w swym sercu przed oczami słońca.