L'albatros
Souvent, pour s'amuser, les hommes d'équipagePrennent des albatros, vastes oiseaux des mers,Qui suivent, indolents compagnons de voyage,Le navire glissant sur les gouffres amers.
A peine les ont-ils déposés sur les planches,Que ces rois de l'azur, maladroits et honteux,Laissent piteusement leurs grandes ailes blanchesComme des avirons traîner à côté d'eux.
Ce voyageur ailé, comme il est gauche et veule !Lui, naguère si beau, qu'il est comique et laid !L'un agace son bec avec un brûle-gueule,L'autre mime, en boitant, l'infirme qui volait !
Le Poète est semblable au prince des nuéesQui hante la tempête et se rit de l'archer ;Exilé sur le sol au milieu des huées,Ses ailes de géant l'empêchent de marcher.
L'albatros
Sovint, per esbargir-se, els homes d’equipatgecapturen uns albatros, magnes ocells marins,que, indolents companyons, segueixen el viatgede la nau que s’esmuny sobre els avencs salins.
Tot just entaforats en la insòlita escena,aquests reis de l’atzur, maldestres i porucs,per la coberta es mouen arrossegant amb penales seves ales balnques a tall de rems feixucs.
L’alat viatger amb cara tan inepta i adusta!Tan bell adés i, ara, risible, lleig i moix!L’un excita el seu bec amb la pipa de fusta,l’altre un alacaigut imita fent-se el coix!
El Poeta és semblant al rei de les altures,veí de la tempesta, ni dels arquers fa cas;exiliat en terra i blanc de les censures,ses ales de gegant van destorbant-li el pas.
Albatros (Vladimír Holan)
Nejednou k zábavě matrózi jako dravciChtí albatrsosy mít a chytí si je v hrách,Je, kteří sledují, lhostejní spoluplavcui,Loď klouzajcí hloub po možských hlubinách.
Když potom postaví je na palubní luby,Králové azuru pojednou otupíA vláčí žalostně svých velkých křídel rubyJak vesla po stranách, jak vesla potupy.
Jak, poutník křídlatý, teď těžkopádným sluje!Jak, druhdy vznešený, je směšný, plný plih!Kdos lulkou dráždí ho a jiný imitujeKulháním chorého, jenž létal ve výších!
Básník se podobá princi, jenž v mracích svítí,A s bouří hovoře, dbá střel jak iluzí;Však na zem uvržen, on za posměchu cítí,Jak křídla obrovská mu brání při chůzi.
Αλμπατροσ
Συχνά για να σκοτώσουνε τον άδειο τους καιρόοι ναύτες παίζουν με «άλμπατρος» που πιάνουν επιτήδεια·τεράστιους γλάρους που πετούν απάνω απ' το νερόκι ακολουθούν, νωχελικοί συντρόφοι, τα ταξίδια.
Μόλις πάνω στου καραβιού τα ξύλα με χαρέςτους βασιλιάδες του γλαυκού ο ναύτης ακουμπάει,αφήνουν τις φτερούγες τους εκείνοι χαλαρέςνα τους κρεμούν σαν δυο κουπιά αχρείαστα στοπλάι.
Οι αγέρωχοι ταξιδευτές πώς φαίνονται δειλοί!Τι αστείοι που 'ναι κι άσκημοι οι ωραίοι αιθεροβάτες!Κάποιος το ράμφος τους με το τσιμπούκι του ενοχλείή αναγελά κουτσαίνοντας τους φτερωτούς σακάτες.
Όμοια μ' αυτούς τους πρίγκιπες του αιθέρα κι ο Ποιητήςούτε για βέλη νοιάζεται ούτε αν βροντά κι αστράφτει·μα μέσ' στη χλεύη εξόριστος μιας κοινωνίας αστήςαπ' τα γιγάντια του φτερά στο βάδισμα σκοντάφτει.
アホウドリ
海の男たちは時折 気晴らしのために 巨大な海鳥 アホウドリをつかまえる 航海の怠惰な同伴者 すべりゆく船を追いかける怪鳥
甲板の上に置かれるや 海原の王者の何と不器用で情けないことよ 悲壮にも引きずった白く巨大な羽は まるで二本の櫂のようだ
この大空を飛ぶ者の 何と無様で弱々しいことよ 堂々たる海の王者も 何と間抜けにみえることよ 陶器のパイプで嘴をつつかれたり ばたばたとさせながら 飛べないさまを真似される
詩人たちもこの空の王者にどこか似ている 嵐をものにせす 飛んでくる矢を笑っているが ひとたび地上に舞い降りるや 大きな羽が邪魔をして 歩くこともできないのだ
O albatroz
Às vezes no alto mar, distrai-se a marinhagemNa caça do albatroz, ave enorme e voraz,Que segue pelo azul a embarcação em viagem,Num vôo triunfal, numa carreira audaz.
Mas quando o albatroz se vê preso, estendidoNas tábuas do convés, — pobre rei destronado!Que pena que ele faz, humilde e constrangido,As asas imperiais caídas para o lado!
Dominador do espaço, eis perdido o seu nimbo!Era grande e gentil, ei-lo o grotesco verme!...Chega-lhe um ao bico o fogo do cachimbo,Mutila um outro a pata ao voador inerme.
O Poeta é semelhante a essa águia marinhaQue desdenha da seta, e afronta os vendavais;Exilado na terra, entre a plebe escarninha,Não o deixam andar as asas colossais!
Albatrossen
Ibland, för nöjes skull, matroser pläga fångaen albatross, som följt med skeppet på dess färdfram över salta djup. Så samla de sig mångakring denna vilsna gäst ifrån en högre värld.
Knappt ställd på däcket, ser man fågeln tölpigt skridamed skamsen hållning fram. Förr var den molnets vän.Som tunga åror drar den, en på varje sida,de vita vingarna, som släpa efter den.
Den stolta flygarn går och vacklar som en skugga.Förr djärv och kungligt skön, nu klumpig, ful och tung.En sjöman sträcker fräckt mot den sin sura snugga,en annan haltar fram och härmar rymdens kung.
En skald är fågeln lik, som trotsar alla faror,som svingar sig mot storm, som pilen ej kan nå;men, kommen ned på jord bland människors skaror,hans vingar tynga så, att han ej ens kan gå.