L'un t'éclaire avec son ardeur,L'autre en toi met son deuil, Nature !Ce qui dit à l'un : Sépulture !Dit à l'autre : Vie et splendeur !
Hermès inconnu qui m'assistesEt qui toujours m'intimidas,Tu me rends l'égal de Midas,Le plus triste des alchimistes ;
Par toi je change l'or en ferEt le paradis en enfer ;Dans le suaire des nuages
Je découvre un cadavre cher,Et sur les célestes rivagesJe bâtis de grands sarcophages.
Van, ki lelke fényébe zár,Óh, Természet! s van, aki gyászba;Mi egynek: holtnak síri háza,Másiknak: élet és sugár!
Titkos Hermes! reám is szállottVarázsod s adsz bús borzadást,Olyanná tettél, mint Midást,A legbúsabb aranycsinálót;
Aranyat vassá ront kezem,Az édent pokollá teszem;Nekem már, hogyha felleg indul,
Drága holtak leple leszen,S hol az ég alja istenin gyúl,Nagy sírt rakok fel álmaimbul.
Ten cię ozłaca swym zapałem,Ów czerni smutkiem swym, Naturo!Co temu Życiem jest wspaniałem,Owemu Farsą jest ponurą.
Hermesie, władasz mną tajemnieI stąd się biorą wszystkie dziwy:Z twej winy się zaszczepił we mnieMidas, alchemik nieszczęśliwy.
Złoto w żelazo sam zamieniam,Sukcesy przeobrażam w plagi;Całunem zdają się obłoki,
Widzę w nich ukochane zwłoki,I na nieboskłonu przestrzeniachWznoszę ogromne sarkofagi.