Ô Lune qu'adoraient discrètement nos pères,
Du haut des pays bleus où, radieux sérail,
Les astres vont se suivre en pimpant attirail,
Ma vieille Cynthia, lampe de nos repaires,
Vois-tu les amoureux, sur leurs grabats prospères,
De leur bouche en dormant montrer le frais émail ?
Le poète buter du front sur son travail ?
Ou sous les gazons secs s'accoupler les vipères ?
Sous ton domino jaune, et d'un pied clandestin,
Vas-tu, comme jadis, du soir jusqu'au matin,
Baiser d'Endymion les grâces surannées ?
- " Je vois ta mère, enfant de ce siècle appauvri,
Qui vers son miroir penche un lourd amas d'années,
Et plâtre artistement le sein qui t'a nourri ! "
Göttin der Väter beteten zu Säumen
Aus blauen Höhen wo in Strahlenschleiern
Die Sterne folgen zu den steifen Feiern
Du Cynthia Alte Licht in scheuen Raümen
Siehst du die Liebenden auf Stroh in Träumen
Vom Mund den Schmelz entdecken weiß gleich Reihern
Den Dichter neigen Stirn zur Arbeit bleiern
Im trocknen Gras die lästigen Vipern schäumen
Im gelben Domino dein Gang verschwiegen
Von Nacht bis Morgen geht wie einst die Stiegen
Zum Kuß Endymions dessen Reize blaßten ?
» Ich Kind der ärmsten Zeit dein Mutter schau
Zum Spiegel beugend schwerer Jahre Lasten
Schminkt zier die Brust die dich genährt die Frau. «
¡Oh Luna que adoraban discretamente nuestros padres,
De lo alto de países azules donde, radiante serrallo,
Los astros van a seguirte en rozagante atavío,
Mi vieja Cintia, lámpara de nuestros refugios,
¿Ves, acaso, los amantes sobre sus jergones prósperos,
De sus bocas, durmiendo, mostrar el fresco esmalte?
¿El poeta obstinar la frente sobre su trabajo?
¿O bajo los céspedes secos acoplarse las víboras?
Bajo tu dominó amarillo, y con pie clandestino,
¿Acudes como antaño, de la noche a la mañana,
A besar de Endimión las gracias envejecidas?
"-Yo veo tu madre, hija de este siglo empobrecido,
Que hacia su espejo inclina un pesado montón de años,
Y adereza artísticamente el seno que te ha nutrido."
Óh, Hold, kit eleink meghitt csöndben imádtak,
Kék honod magasán, ahol fénylő szeráj
Kisér, a csillagok, a cifra, dús uszály,
Én régi Cynthiám, lámpása a világnak,
Mit látsz? Silányan is boldog szerelmi ágyat,
Ahol zománcosan szunnyad az üde száj?
Vagy költőhomlokot? mely versre dőlve fáj?
Vagy száraz fű alatt a párzó viperákat?
Míg sárga selymesen jössz, s lépted halk s szelíd,
Most is, mint hajdanán, estétől reggelig
Szívnád Endymion elaggott báju csókját?
„─ Roncs század gyermeke, anyád látom, aki
Tükre fölé hajol, bár lomha évek nyomják,
S mely téged szoptatott, keblét kendőzgeti.”
O Luna adorata dai nostri padri con reverenza,
da l'alto de le azzurre contrade dove, quasi raggiante
serraglio, gli astri ti seguono in vago corteo,
mia vecchia Cinzia, lampada dei nostri ricoveri,
non vedi tu gl'innamorati, su li avventurosi loro giacigli,
mostrare dormendo il fresco smalto de la loro bocca?
il poeta curvare la fronte sul suo lavoro?
o sotto l'aride erbe accoppiarsi le vipere?
Sotto il tuo domino giallo e con piede furtivo,
non vai, come in passato, da mane a sera,
a baciare le grazie mature d'Endimione?
" – Io vedo tua madre, o figlio di questo secolo esaurito,
che inclina verso il suo specchio un grave cumulo d'anni
e imbelletta artisticamente il seno che ti ha nutrito!"
Ó Lua que em recato amavam nossos pais
Nos píncaros do azul, onde harém sorridente,
Os sóis vão te seguir, com seu cortejo ardente,
Querida Cíntia, luz das furnas ancestrais,
Não vês, em sua alcova próspera, os casais
A dormir, pondo à mostra o esmalte de seu dente?
O poeta cuja fronte o poema pensa e sente?
Ou sob a relva o amor das víboras fatais/
Sob o teu fulvo dominó, com pés de lã,
Irás, como antes, do crepúsculo à manhã,
Beijar de Endimião o pálido feitiço?
- "Vejo-te a mãe, filho de um século em desgaste,
Que exibe em seu espelho um rosto já sem viço
E que com arte apruma o seio que sugaste!"
Луна, моих отцов бесхитростных отрада,
Наперсница мечты, гирляндою цветной
Собравшая вокруг звезд раболепный рой,
О, Цинтия моя, ночей моих лампада!
Что видишь ты, плывя в воздушной синеве?
Восторги ль тайные на ложе новобрачном,
Поэта ль над трудом, в его раздумье мрачном,
Иль змей, резвящихся на мягкой мураве?
Под желтым домино, царица небосклона,
Спешишь ли ты, как встарь, ревнуя и любя,
Лобзать увядшие красы Эндимиона?
- Нет! Я гляжу, как грудь, вскормившую тебя,
Сын оскуделых дней, беля и притирая,
Над зеркалом твоя склонилась мать седая.