Chant d'automne
I
Bientôt nous plongerons dans les froides ténèbres ;Adieu, vive clarté de nos étés trop courts !J'entends déjà tomber avec des chocs funèbresLe bois retentissant sur le pavé des cours.
Tout l'hiver va rentrer dans mon être : colère,Haine, frissons, horreur, labeur dur et forcé,Et, comme le soleil dans son enfer polaire,Mon coeur ne sera plus qu'un bloc rouge et glacé.
J'écoute en frémissant chaque bûche qui tombe ;L'échafaud qu'on bâtit n'a pas d'écho plus sourd.Mon esprit est pareil à la tour qui succombeSous les coups du bélier infatigable et lourd.
Il me semble, bercé par ce choc monotone,Qu'on cloue en grande hâte un cercueil quelque part.Pour qui ? - C'était hier l'été ; voici l'automne !Ce bruit mystérieux sonne comme un départ.
II
J'aime de vos longs yeux la lumière verdâtre,Douce beauté, mais tout aujourd'hui m'est amer,Et rien, ni votre amour, ni le boudoir, ni l'âtre,Ne me vaut le soleil rayonnant sur la mer.
Et pourtant aimez-moi, tendre coeur ! soyez mère,Même pour un ingrat, même pour un méchant ;Amante ou soeur, soyez la douceur éphémèreD'un glorieux automne ou d'un soleil couchant.
Courte tâche ! La tombe attend ; elle est avide !Ah ! laissez-moi, mon front posé sur vos genoux,Goûter, en regrettant l'été blanc et torride,De l'arrière-saison le rayon jaune et doux !
أغنية الخريف
I
قريباً سنغـرق في عَـتمة متجمِّـدةوَداعاً ، يا صفاءَ صيفـنا القصير جـدّاً !قبل الآن سمعتُ الخريفَ بأسىًعلى الغابة متساقطاً على فناء الدار المرصوف.
الشتاء سيجتاح وجودي : غضبشنآن ، برد ، رعب ، وعمل قسريّ ،وكالشمس في جحيمها الثلجيّ ،قلبي ليس سوى قطعةِ جليدٍ حمراءَ طافية ٍ.
أحِسُّ برعشةٍ عندما أسمع غصناً واهناً يسقط .ليس للمشنقة صدى أكثر صخبـاً .إنَّ روحي مثـلُ برجٍ يستسلملضربة المنجنيق الثقيلـة غير الكليلـة .
هادئاً هنيـهة بهذا الصوت الرتيب ،ربّما تابوتٍ ، في مكان ما ، سُـمـِّـرَ على عجل ،لمن ؟ الصيف أمسِ ، الخريف الآن !هذه الضوضاء الغاضة تُسمع كوداع .
II
أعشق الضِّياء المُخضَـرَّ في عينيك الواسعتين ،أيها الجمال الهادئ ، ولكنْ كلُّ شيء مُـرّ ٌ هذا اليوم ،لا شيءَ ، لا حبَّ ، المخدع أو الموقـدأعــزّ من شروق الشمس على البحـر .
أحبِـبْـنِ دومـاً، أيها القلب الحنون ! كُـنْ أمّـاً ،حتـى لناكـر الجميـل ، للشرّيـر،حبيباً ، أختاً ، حلاوةً سريعةَ الزواللبهاء الخريف أو للشمس الغاربـة .
مهمَـة قصيرة الأجـل ! القبر ينتظر بلا رحمة .آه ! دعْـني ، دعْ رأسي يستريح على ركبتيك ،مستمتعـاً ، نادماً على ذهاب الصَّيف الأبيض الحارّ ،بأشعّـة الخريف الأخيرة ، صُـفـراً ولِطافـاً .
Őszi ének
I
Sötétség és hideg vesz körül nemsokára;tündöklő nyaraink gyors tüze, ég veled!Hallom, kopogva hull már házunk udvaráraa fa, s visszhangosan dördűl a kövezet.
Visszajön az egész tél belém: vad robotbangyúr düh és gyűlölet, undor és félelem,és mint a lemenő nap a sarki pokolban,vörösen ragyogó jégtönk lesz a szivem.
Borzongva hallom, a hasábok hogy zuhognak;ha vérpad épül, az sem ád ily hangokat.Lelkem torony, amely lassankint összeroskadaz ostromgép nehéz ütései alatt.
S úgy tetszik, míg ez a kopogás sír alattam,hogy koporsót szegez itt valahol az ács...Kié lesz? Hogy siet! - Tegnap nyár volt; ma ősz van.A zaj titokzatos, mint egy elutazás.
II
Szeretem hosszu zöld szemeid ragyogását,szép gyönyöröm, de ma oly keserű vagyok,s nem szomjazom szemed, szobád s a tűz varázsát,csak a napot, amely a tengeren ragyog.
De azért légy anyám, szeress, hajolj szivemre,még ha rossz vagyok is, hálátlan s hűtelen;szeretőm vagy hugom, légy édes naplementevagy őszi glória tűnő életemen.
Rövid szerep! A sír már les az áldozatra!Óh, vond öledbe, vond, s öleld homlokom át,hadd élvezzem, fehér s forró nyarunk siratva,az őszutó szelíd és sárga sugarát!
Canto de outono
I
Na escuridão logo estaremos mergulhados;adeus, luz viva do nosso curto verão!Já ouço bater com o dobre de finadosa lenha que ressoa, jogada no chão.
Todo o inverno vai entrar em mim: odiar,sofrer, tremer de raiva, trabalhar forçado,e, tal como o sol no seu inferno polar,meu coração ficará vermelho e gelado.
Escuto com temor cada tora que cai;a construção do cadafalso soa igual.Minha mente parece a torre que se vaisob os golpes do aríete duro e brutal.
Sinto, ao som que fere os ouvidos meus,que alguém com muita pressa martela o caixão.De quem? -- Chegou o outono! Vai-se o verão!O estranho refrão soa como um adeus.
II
Amo a luz esverdeada dos seus olhos longos,doce beleza, mas nada vai me agradar;nem o seu amor, nem a cama, nem os sonhosvalem pra mim o sol brilhando sobre o mar.
Ainda assim, me ame! Seja mãe, ternura,mesmo para um ingrato, até para um malvado;amante ou irmã, seja a breve doçurade um outono ou de um pôr-de-sol afogueado.
Vai ser rápido! A tumba espera contente!Ah, deixe-me deitar no seu colo adoradoe gozar, com saudade do verão fervente,um brilho outonal, suave e dourado!