Chant d'automne
I
Bientôt nous plongerons dans les froides ténèbres ;Adieu, vive clarté de nos étés trop courts !J'entends déjà tomber avec des chocs funèbresLe bois retentissant sur le pavé des cours.
Tout l'hiver va rentrer dans mon être : colère,Haine, frissons, horreur, labeur dur et forcé,Et, comme le soleil dans son enfer polaire,Mon coeur ne sera plus qu'un bloc rouge et glacé.
J'écoute en frémissant chaque bûche qui tombe ;L'échafaud qu'on bâtit n'a pas d'écho plus sourd.Mon esprit est pareil à la tour qui succombeSous les coups du bélier infatigable et lourd.
Il me semble, bercé par ce choc monotone,Qu'on cloue en grande hâte un cercueil quelque part.Pour qui ? - C'était hier l'été ; voici l'automne !Ce bruit mystérieux sonne comme un départ.
II
J'aime de vos longs yeux la lumière verdâtre,Douce beauté, mais tout aujourd'hui m'est amer,Et rien, ni votre amour, ni le boudoir, ni l'âtre,Ne me vaut le soleil rayonnant sur la mer.
Et pourtant aimez-moi, tendre coeur ! soyez mère,Même pour un ingrat, même pour un méchant ;Amante ou soeur, soyez la douceur éphémèreD'un glorieux automne ou d'un soleil couchant.
Courte tâche ! La tombe attend ; elle est avide !Ah ! laissez-moi, mon front posé sur vos genoux,Goûter, en regrettant l'été blanc et torride,De l'arrière-saison le rayon jaune et doux !
أغنية الخريف
I
قريباً سنغـرق في عَـتمة متجمِّـدةوَداعاً ، يا صفاءَ صيفـنا القصير جـدّاً !قبل الآن سمعتُ الخريفَ بأسىًعلى الغابة متساقطاً على فناء الدار المرصوف.
الشتاء سيجتاح وجودي : غضبشنآن ، برد ، رعب ، وعمل قسريّ ،وكالشمس في جحيمها الثلجيّ ،قلبي ليس سوى قطعةِ جليدٍ حمراءَ طافية ٍ.
أحِسُّ برعشةٍ عندما أسمع غصناً واهناً يسقط .ليس للمشنقة صدى أكثر صخبـاً .إنَّ روحي مثـلُ برجٍ يستسلملضربة المنجنيق الثقيلـة غير الكليلـة .
هادئاً هنيـهة بهذا الصوت الرتيب ،ربّما تابوتٍ ، في مكان ما ، سُـمـِّـرَ على عجل ،لمن ؟ الصيف أمسِ ، الخريف الآن !هذه الضوضاء الغاضة تُسمع كوداع .
II
أعشق الضِّياء المُخضَـرَّ في عينيك الواسعتين ،أيها الجمال الهادئ ، ولكنْ كلُّ شيء مُـرّ ٌ هذا اليوم ،لا شيءَ ، لا حبَّ ، المخدع أو الموقـدأعــزّ من شروق الشمس على البحـر .
أحبِـبْـنِ دومـاً، أيها القلب الحنون ! كُـنْ أمّـاً ،حتـى لناكـر الجميـل ، للشرّيـر،حبيباً ، أختاً ، حلاوةً سريعةَ الزواللبهاء الخريف أو للشمس الغاربـة .
مهمَـة قصيرة الأجـل ! القبر ينتظر بلا رحمة .آه ! دعْـني ، دعْ رأسي يستريح على ركبتيك ،مستمتعـاً ، نادماً على ذهاب الصَّيف الأبيض الحارّ ،بأشعّـة الخريف الأخيرة ، صُـفـراً ولِطافـاً .
Canto d'autunno
I
Presto c’immergeremo nelle fredde tenebre;addio, vivida luce di estati troppo corte!Sento già cadere con un battito funebrela legna che rintrona sul selciato delle corti.
Tutto l’inverno in me s’appresta a rientrare;ira, odio, brividi, orrore duro e forzatolavoro e, come il sole nel suo inferno polareil cuore non sarà più che un blocco rosso e ghiacciato.
Rabbrividendo ascolto ogni ceppo che crolla;non ha echi più sordi l’alzarsi di un patibolo.Il mio spirito è simile alla torre che barcollaai colpi dell’ariete instancabile e massiccio.
Mi pare, cos’ cullato da questo tonfo monotono,che una bara qui accanto si stia inchiodando d’urgenza.Per chi? - E’ autunno: soltanto ieri era estate!Questo suono misterioso sa di partenza.
II
Mi piace dei tuoi lunghi occhi la luce verdastra,dolce beltà, ma oggi tutto per me è amaro,e niente, nè il tuo amore, nè il fuoco, nè il tuo boudoirmi compensa del sole che fiammeggia sul mare.
ma tu, tenero cuore, amami ugualmente!Sii madre anche a un ingrato, anche a un perfido;sorella o amante, sii la dolcezza effimeradi un autunno glorioso o d’un sole un tramonto.
Compito breve! La tomba aspetta: è avida!Ah! lasciami, la fronte sulle tue ginocchia, gustare,rimpiangendo l’estate bianca e torrida,il giallo, dolce, ultimo raggio autunnale!
Pieśń jesienna
I
Niebawem nas ogarnie wstrętny mrok i plucha.Żegnaj, żywa jasności zbyt krótkiego lata!Już jak przeczucie końca do mojego uchaŁoskot zrzucanych polan z podwórza dolata.
Duszę spowija zima: gniew dyszący wściekle,Dreszcze, trwoga, nienawiść i trud wymuszony,I niczym słońce w swoim biegunowym piekle,Serce się w blok zamienia zimy i czerwony.
Drżąc nasłuchuję stuku każdego polana:Szafot wznoszony nie brzmi echem tak niemiłym.Mózg mój jest niczym wieża, która od taranaNiezliczonych uderzeń opada bez siły.
Ten monotonny łoskot coś mi przypomina...Tak - to jest gwoździ w trumnę pośpieszne wbijanie.Dla kogo? Wczoraj - lato, lecz niedługo - zima...Ten tajemniczy hałas dźwięczy jak rozstanie.
II
Lubię twych długich oczu światło zielonkawe,Dziś jednak nic mnie pocieszyć nie może,I ani blask kominka, ani miłość nawetNie zastąpi mi słońca, co świeci nad morzem.
Lecz mimo to mnie kochaj! Miej serce matczyneNawet dla niewdzięcznika, nawet dla nędznika.Kochanko-siostro, daj mi ciepła odrobinę -Ciepła złotej jesieni lub słońca, co znika.
Na krótko! Już mogiła czeka lodowata!Pozwól u twoich kolan, nim się czas odmieni,Napawać się, żałując gorącego lata,Ostatnim ciepłem żółtych łagodnych promieni.