Les Litanies de Satan
Ô toi, le plus savant et le plus beau des Anges,Dieu trahi par le sort et privé de louanges,
Ô Satan, prends pitié de ma longue misère!
Ô Prince de l'exil, à qui l'on a fait tortEt qui, vaincu, toujours te redresses plus fort,
Ô Satan, prends pitié de ma longue misère!
Toi qui sais tout, grand roi des choses souterraines,Guérisseur familier des angoisses humaines,
Ô Satan, prends pitié de ma longue misère!
Toi qui, même aux lépreux, aux parias maudits,Enseignes par l'amour le goût du Paradis,
Ô Satan, prends pitié de ma longue misère!
Ô toi qui de la Mort, ta vieille et forte amante,Engendras l'Espérance, — une folle charmante!
Ô Satan, prends pitié de ma longue misère!
Toi qui fais au proscrit ce regard calme et hautQui damne tout un peuple autour d'un échafaud.
Ô Satan, prends pitié de ma longue misère!
Toi qui sais en quels coins des terres envieusesLe Dieu jaloux cacha les pierres précieuses,
Ô Satan, prends pitié de ma longue misère!
Toi dont l'oeil clair connaît les profonds arsenauxOù dort enseveli le peuple des métaux,
Ô Satan, prends pitié de ma longue misère!
Toi dont la large main cache les précipicesAu somnambule errant au bord des édifices,
Ô Satan, prends pitié de ma longue misère!
Toi qui, magiquement, assouplis les vieux osDe l'ivrogne attardé foulé par les chevaux,
Ô Satan, prends pitié de ma longue misère!
Toi qui, pour consoler l'homme frêle qui souffre,Nous appris à mêler le salpêtre et le soufre,
Ô Satan, prends pitié de ma longue misère!
Toi qui poses ta marque, ô complice subtil,Sur le front du Crésus impitoyable et vil,
Ô Satan, prends pitié de ma longue misère!
Toi qui mets dans les yeux et dans le coeur des fillesLe culte de la plaie et l'amour des guenilles,
Ô Satan, prends pitié de ma longue misère!
Bâton des exilés, lampe des inventeurs,Confesseur des pendus et des conspirateurs,
Ô Satan, prends pitié de ma longue misère!
Père adoptif de ceux qu'en sa noire colèreDu paradis terrestre a chassés Dieu le Père,
Ô Satan, prends pitié de ma longue misère!
Prière
Gloire et louange à toi, Satan, dans les hauteursDu Ciel, où tu régnas, et dans les profondeursDe l'Enfer, où, vaincu, tu rêves en silence!Fais que mon âme un jour, sous l'Arbre de Science,Près de toi se repose, à l'heure où sur ton frontComme un Temple nouveau ses rameaux s'épandront!
Οι λιτανείες του Σατανά
Ω Συ, ο πιο όμορφος κι ο πιο σοφός απ'τους Αγγέλους,Θεέ που η μοίτα σε πρόδωσε και δε σου ψέλνουν ύμνους,
ω Σατανά, τη μαύρη μου κακομοιριά λυπήσου!
Της εξορίας, ω Πρίγκιπα, που σ'αδικήσαν κι όμως,και νικημένος πιο ισχυρός ορθώνεσαι, Συ, αιώνια,
ω Σατανά, τη μαύρη μου κακομοιριά λυπήσου!
Συ, που όλα τα γρικάς, τρανέ ρήγα του κάτω κόσμουκαι γιατρευτή πονετικέ κάθε αγωνίας του ανθρώπου,
ω Σατανά, τη μαύρη μου κακομοιριά λυπήσου!
Συ, που και στους πανάθλιους και στους λεπρούς ακόμαμαθαίνεις με τον έρωτα το τι ο Παράδεισος είναι,
ω Σατανά, τη μαύρη μου κακομοιριά λυπήσου!
Ω Συ, που από το Θάνατο - παλιά, τρανή σου αγάπη -γέννησες την Ελπίδα - μια τρελή χαριτωμένη,
ω Σατανά, τη μαύρη μου κακομοιριά λυπήσου!
Συ, που ησυχάζεις τη ματιά του κάθε προγραμμένου,που ολόκληρο ντροπιάζει λαό γύρω απ'την καρμανιόλα,
ω Σατανά, τη μαύρη μου κακομοιριά λυπήσου!
Εσύ, που ξέρεις πού, βαθιά στη γη, στα έγκατά της,έκρυψε ο Θεός ζηλόφθονα τ'ατίμητα πετράδια,
ω Σατανά, τη μαύρη μου κακομοιριά λυπήσου!
Συ, που'χεις μάτι που τρυπά τα τρίσβαθα εργαστήρια,που μέσα τους τα μέταλλα κοιμούνται αποκρυμμένα.
ω Σατανά, τη μαύρη μου κακομοιριά λυπήσου!
Συ, που το χέρι σου, πλατύ, βάραθρα κλει και σώζειτον υπνοβάτη που βαδίζει στων σκεπών το χείλος,
ω Σατανά, τη μαύρη μου κακομοιριά λυπήσου!
Συ, που σαν μάγος τα σκληρά τα κόκκαλα απαλύνειςτου μέθυσου που νύχτωσε κι άλογα τον πατήσαν,
ω Σατανά, τη μαύρη μου κακομοιριά λυπήσου!
Συ, που τον πόνο του άρρωστου για να τόνε γλυκάνεις,μας έμαθες να σμίγουμε το νίτρο με το θειάφι,
ω Σατανά, τη μαύρη μου κακομοιριά λυπήσου!
Συ, που τη βούλα σου, ω κρυφέ συνένοχε, την βάζειςστο μέτωπο του ανήλεου και τιποτένιου κροίσου,
ω Σατανά, τη μαύρη μου κακομοιριά λυπήσου!
Συ, που τα μάτια, την καρδιά των κοριτσιώνε κάνεις,τους πονεμένους ν'αγαπούν και τους κουρελιασμένους,
ω Σατανά, τη μαύρη μου κακομοιριά λυπήσου!
Ω Συ, ραβδί του εξόριστου και λάμπα του εφευρέτη,του κρεμασμένου και του συνωμότη ξομολόγε,
ω Σατανά, τη μαύρη μου κακομοιριά λυπήσου!
Θετέ πατέρα, Εσύ, εκείνων, που μες στη μαύρη οργή τουτους έδιωξε από την Εδέμ της γης ο Θεός Πατέρας,
ω Σατανά, τη μαύρη μου κακομοιριά λυπήσου!
Προσευχη
Δόξα σ'Εσένα, ω Σατανά, κει πάνω στα Ουράνιαπου μια φορά βασίλεψες δόξα και μες στα βάθητης Κόλασης, που σιωπηλά ρεμβάζεις, νικημένος!Κάνε η ψυχή μου πλάι σου στης Γνώσης από κάτωτο Δέντρο ανάπαυση να βρει, όταν στο μέτωπό σουθεν' απλωθούν σαν ένας Ναός καινούργιος τα κλωνιά του!
Litania do Szatana
Ty nad wszystkie anioły mądry i wspaniały,Boże przez los zdradzony, pozbawiony chwały,
O Szatanie, mej nędzy długiej się ulituj!
O Ty, Książę wygnania, mimo wszystkie klęskiNiepokonany nigdy i zawsze zwycięski,
O Szatanie, mej nędzy długiej się ulituj!
Głuchych mroków podziemia wszechwiedzący królu,Lekarzu dobrotliwy ludzkich trwóg i bólu,
O Szatanie, mej nędzy długiej się ulituj!
Któryś rzucił w pierś nawet najlichszych nędzarzySkrę miłości, co raju pragnieniem się żarzy,
O Szatanie, mej nędzy długiej się ulituj!
Który Śmierć zapłodniwszy, swą oblubienicę,Zrodziłeś z nią Nadzieję, szaloną wietrznicę,
O Szatanie, mej nędzy długiej się ulituj!
Który w oku skazańca zapalasz błysk dumy,Że patrzy z szubienicy wzgardą w ludzkie tłumy,
O Szatanie, mej nędzy długiej się ulituj!
Który znasz najtajniejsze ziemskich głębin cienie,Gdzie zazdrosny Bóg drogie pochował kamienie,
O Szatanie, mej nędzy długiej się ulituj!
Który wzrokiem swym jasnym przejrzałeś metaleOd wieków śpiące w głuchym, mrocznym arsenale,
O Szatanie, mej nędzy długiej się ulituj!
Który chronisz od śmierci i zgubnego strachuLunatyków błądzących po krawędziach dachu,
O Szatanie, mej nędzy długiej się ulituj!
Który starym pijaka kościom niepożytąGiętkość dajesz, gdy wpadnie pod końskie kopyto,
O Szatanie, mej nędzy długiej się ulituj!
Któryś człeka słabego, by mu ulżyć męki,Nauczył proch wyrabiać i dał broń do ręki,
O Szatanie, mej nędzy długiej się ulituj!
Któryś piętno wycisnął, co hańbą naznacza,Na czole bezwstydnego chciwca i bogacza,
O Szatanie, mej nędzy długiej się ulituj!
Który sprawiasz, że kobiet upadłych wzrok pałaUwielbieniem łachmanów i chorego ciała,
O Szatanie, mej nędzy długiej się ulituj!
Pochodnio myślicieli, kosturze wygnańców,Spowiedniku wisielców i biednych skazańców,
O Szatanie, mej nędzy długiej się ulituj!
Ojcze przybrany dzieci, których Boga OjcaGniew i mściwość wygnały z rajskiego Ogrojca,
O Szatanie, mej nędzy długiej się ulituj!
Litanii către Satan
O, tu, ce între îngeri, eşti cel mai învăţatŞi mai frumos, de soartă şi laude trădat,
Satan, te rog ai milă de-a mea nefericire!
Prinţ izgonit din ceruri, rămas nedreptăţit,Şi care, învins, de-a pururi, te-nalţi mai oţetit,
Satan, te rog ai milă de-a mea nefericire!
Tu ce ştii totul, rege al celor din-desubt,Vindecător al lumii cu sufletul abrupt,
Satan, te rog ai milă de-a mea nefericire!
Tu care iei leprosul, hulitul şi proscrisulŞi cu a ta iubire le-nchipui paradisul,
Satan, te rog ai milă de-a mea nefericire!
Tu, cel mereu al Morţii, preamarea ta iubită,Ai izvodit Speranţa, nebuna fericită,
Satan, te rog ai milă de-a mea nefericire!
Tu ce calmezi privirea celui pe eşafod,Dispreţuind tăcerea prostitului norod,
Satan, te rog ai milă de-a mea nefericire!
Tu care ştii acele tărâmuri cu ispite,În care-ascunde Domnul comori nemaizărite,
Satan, te rog ai milă de-a mea nefericire!
Tu ce cu ochiu-ţi ager pătrunzi în arsenaleUnde, în mari adâncuri, dorm neamuri de metale,
Satan, te rog ai milă de-a mea nefericire!
Tu ce ascunzi cu mâna genuna pânditoare,Când somnambulul trece pe streşini fără soare,
Satan, te rog ai milă de-a mea nefericire!
Tu care în mod magic mlădii bătrâne oase,Când e zobit beţivul târziu în nopţi ceţoase,
Satan, te rog ai milă de-a mea nefericire!
Tu care, pe-omul şubred ce şi-a pierdut cârmaciulÎl faci să-mpace praful de puşcă cu trăgaciul.
Satan, te rog ai milă de-a mea nefericire!
Tu care-ai pus pe fruntea lui Cresus cel mârşavPecetea-ţi de putere şi-a aurului brav,
Satan, te rog ai milă de-a mea nefericire!
Tu ce iveşti în ochii fecioarelor crescândPoftirea spre amorul de trupul lor flămand,
Satan, te rog ai milă de-a mea nefericire!
Toiag celui ce fuge şi far născocitor,La spânzuraţi duhovnici şi la uneltitori,
Satan, te rog ai milă de-a mea nefericire!
Tată-adoptiv al celor ce Domnu-a vrut să fieGoniţi din raiul veşnic, în neagra lui mânie.
Satan, te rog ai milă de-a mea nefericire!
(observ că lipseşte ultima strofă)