Ἡ ψυχικὴ αὐγή
Ὅταν τὸ φῶς της ρίχνει ἡ αὐγὴ τὸ λευκορροδισμένοστους γλεντοκήπους καὶ γροικοῦν σαν τύψη τὸ Ἰδεῶδες,κάτι τὸ ἐκδικητικὸ καὶ τὸ μυστηριῶδες,ἕν᾿ ἄγγελο στὸ κτῆνος τους, ξυπνᾷ, τὸ ναρκωμένο.
Τῶν ψυχικῶν τότε οὐρανῶν τ᾿ ἄφθαστο γαλανό,γιὰ κεῖνον ποὺ ρεμβάζει ὠχρός καὶ ποὺ ὑποφέρει ἀκόμα,ἀνοίγεται καὶ τον τραβᾷ καθώς βαράθρου στόμα.Ἔτσι, γλυκιὰ Θεά μου, ἁγνὸ Πλάσμα καὶ φωτεινό,
στὰ καπνισμένα ἐρείπια τῶν ἠλιθίων γλεντιῶν,πιὸ φωτεινή, πιὸ ρόδινη, πιὸ ὡραία ἡ θυμησή σου,ἀδιάκοπα στὰ ἐκστατικὰ μάτια μου φτερουγίζει.
Ὁ ἥλιος ἐσκοτείνιασε τὴ φλόγα τῶν κεριῶν·ἔτσι νικήτρα πάντοτε, μοιάζει ἡ σκιὰ ἡ δική σουμὲ τον ἀθάνατο ἥλιον, ὦ ψυχή, ποὺ φῶς σκορπίζει!
A aurora espiritual
Entre os devassos, quando a branca e rubra auroraFaz mútua sociedade com o Ideal roedor,Por obra e graça de um mistério vingadorNa entorpecida besta fera um anjo aflora.
Dos céus espirituais o azul inacessível,Para o homem que padece e sonha em paroxismo,Se entreabre e se aprofunda em fascinante abismo.Assim, graciosa Deusa, lúcida e sensível,
Sobre os despojos fumegantes das orgiasTua imagem mais clara, mais rósea, mais cheia,Ante meus olhos pasmos sem cessar volteia.
O sol crestou nos castiçais as chamas frias;Assim, triunfante, o teu fantasma se parece,Alma radiosa, ao sol que eterno resplandece!