De profundis clamavi
J'implore ta pitié, Toi, l'unique que j'aime,Du fond du gouffre obscur où mon coeur est tombé.C'est un univers morne à l'horizon plombé,Où nagent dans la nuit l'horreur et le blasphème ;
Un soleil sans chaleur plane au-dessus six mois,Et les six autres mois la nuit couvre la terre ;C'est un pays plus nu que la terre polaire ;- Ni bêtes, ni ruisseaux, ni verdure, ni bois !
Or il n'est pas d'horreur au monde qui surpasseLa froide cruauté de ce soleil de glaceEt cette immense nuit semblable au vieux Chaos ;
Je jalouse le sort des plus vils animauxQui peuvent se plonger dans un sommeil stupide.Tant l'écheveau du temps lentement se dévide !
من الأعماق أناديك
أتوسل إليك يا من لا أحب سواه!من أعماق الهوة المظلمة التي هوى فيها قلبي.انه كون كئيب افقه من الرصاص,يسبح في لياليه الرعب و الشتيمة:
شمس عديمة الحر تهيمن عليه ستة أشهر,بينما يغطي الليل الأرض في الستة أشهر الباقيات;انه بلد أكثر عراء من القطبين.لا دابة فيه, لا جداول, لا خضرة و لا غابات.
و لا فظاعة في العالم تتجاوزقسوة هاته الشمس الجليديةو هذا الليل العظيم الشبيه بالسديم الأزلي;
احسد مصير أحقر الحيواناتالتي تستطيع أن تغط في سبات بليد,لكثرة ما يتثاقل الزمن!
De profundis clamavi
A te imploro pietà, a te, che sola io amo,dall'oscuro fondo d'abisso dove è affondato il mio cuore.E' un universo tetro dall'orizzonte di piombo,nella cui notte nuotano la bestemmia e l'orrore.
Un sole che non scalda vi penetra per sei mesi,e per altri sei mesi la notte copre la terra;più delle calotte polari sono nudi i paesi,Non animali, né fiumi, né foreste, né erba!
Al mondo non esiste orrore più vastodella crudeltà fredda di questo sole di ghiaccio,di questa notte immensa simile al Caos primordiale.
Così invidio la sorte di ogni più vile animaleche può stordirsi, al fondo del suo sonno immerso,mentre si dipana lenta la matassa del tempo.
De profundis clamavi
Jedynie, ukochana, błagam twej litościZ głębi przepaści mrocznej, gdzie serce me kona!Wszechświat to czarny, nad nim z ołowiu opona,Tam przestrach i bluźnierstwo nurza się w ciemności.
Słońce bez żaru nad nim wznosi się pół roku,Drugie pół roku ziemię okrywa noc czarna.Jest to kraj bardziej nagi niż ziemia polarna;Ni zwierza, ni zieleni, ni drzew, ni potoku!
I nie ma zgrozy większej, straszniejszej na ziemiNad zimną srogość słońca z blaski lodowemiI ową noc bezmierną wiecznego chaosu.
Zwierzętom najpodlejszym zazdroszczę więc losu,Bo sen je w odrętwiałość bezmyślną spowija:Tak z wrzeciona się wolno nić czasu odwija!