Une charogne
Rappelez-vous l'objet que nous vîmes, mon âme,Ce beau matin d'été si doux :Au détour d'un sentier une charogne infâmeSur un lit semé de cailloux,
Les jambes en l'air, comme une femme lubrique,Brûlante et suant les poisons,Ouvrait d'une façon nonchalante et cyniqueSon ventre plein d'exhalaisons.
Le soleil rayonnait sur cette pourriture,Comme afin de la cuire à point,Et de rendre au centuple à la grande NatureTout ce qu'ensemble elle avait joint ;
Et le ciel regardait la carcasse superbeComme une fleur s'épanouir.La puanteur était si forte, que sur l'herbeVous crûtes vous évanouir.
Les mouches bourdonnaient sur ce ventre putride,D'où sortaient de noirs bataillonsDe larves, qui coulaient comme un épais liquideLe long de ces vivants haillons.
Tout cela descendait, montait comme une vagueOu s'élançait en pétillant ;On eût dit que le corps, enflé d'un souffle vague,Vivait en se multipliant.
Et ce monde rendait une étrange musique,Comme l'eau courante et le vent,Ou le grain qu'un vanneur d'un mouvement rythmiqueAgite et tourne dans son van.
Les formes s'effaçaient et n'étaient plus qu'un rêve,Une ébauche lente à venirSur la toile oubliée, et que l'artiste achèveSeulement par le souvenir.
Derrière les rochers une chienne inquièteNous regardait d'un œil fâché,Épiant le moment de reprendre au squeletteLe morceau qu'elle avait lâché.
— Et pourtant vous serez semblable à cette ordure,À cette horrible infection,Étoile de mes yeux, soleil de ma nature,Vous, mon ange et ma passion!
Oui ! telle vous serez, ô la reine des grâces,Après les derniers sacrements,Quand vous irez, sous l'herbe et les floraisons grasses,Moisir parmi les ossements.
Alors, ô ma beauté! dites à la vermineQui vous mangera de baisers,Que j'ai gardé la forme et l'essence divineDe mes amours décomposés !
Een kadaver
Weet jij, mijn ziel, op deze zoele zomerdagNog wat wij in de ochtend vonden:Bij ‘t omslaan van een bocht, op een stuk keigrond, lagEen smerig kreng, al half ontbonden.
De benen in de lucht, als van een vrouw die brandtVan wellust, van lijkvocht vergeven,Toonde het ons wijdopen, cynisch nonchalant,Zijn buik waar wolken stank uit dreven.
De zon scheen met zijn hitte op het rottend beest,Of hij ‘t als stoofvlees wou bereiden;Zo gaf hij de natuur terug, ten offerfeest,Waaraan zij eerst haar krachten wijdde.
De hemel staarde neer op dat subliem karkasAls op een bloem die zich juist opent.De stank was zo intens dat jij het daar in ‘t grasHaast met een flauwte moest bekopen.
Veel vliegen rond de buik die van verrotting droop,En waaruit zwarte drommen blevenStromen van larven, een dikvloeibare siroopLangs lappen aas dat leek te leven.
Dit alles steeg en daalde als een golf van vleesOf gleed soms wemelend naar voren;Dan leek het of het lijk van wind vervuld verrees,Of er veelvuldig werd geboren.
En uit die wereld klonk een vreemde soort muziek,Als stromend water, wind of regen,Of als wanneer de wanners, soepel van ritmiek,Het koren in hun wan bewegen.
De vormen werden vaag, nog maar een droom, of ooitIets wat niet uit de verf wou komenToch door de kunstenaar wellicht nog wordt voltooidAls zijn herinnering gaat stromen.
Een teef achter een rots, die heel gespannen was,Keek toe met ogen die ons haatten,Gespitst op het moment dat zij van het karkasKon scheuren wat ze los moest laten.
- En toch ben jij niet anders dan dat creatuur,Van gruwelijk bederf vergeven,Jij, sterre van mijn ogen, zon van mijn natuur,Mijn engel, passie van mijn leven!
Ja! Ook jij zult zo zijn, na ‘t laatste sacrament,Jij die de kroon draagt van het schone,Wanneer je tussen bloeiend gras en botten bentGeborgen waar de wormen wonen.
Zeg dan, mijn schoonheid, tot die wormen in de aard,Die jou met kusmondjes verslinden,Dat ik de vorm en ‘t goddelijk wezen heb bewaardWanneer mijn liefste gaat ontbinden!
Padlina
Przypomnij sobie, cośmy widzieli, jedyna,W ten letni tak piękny poranek:U zakrętu leżała plugawa padlinaNa ścieżce żwirem zasianej.
Z nogami zadartymi lubieżnej kobiety,Parując i siejąc trucizny,Niedbała i cyniczna otwarła sekretyBrzuch pełnego zgnilizny.
Słońce prażąc to ścierwo jarzyło się w górze,Jakby rozłożyć pragnęłoI oddać wielokrotnie potężnej NaturzeZłączonej z nią niegdyć dzieło.
Błękit oglądał szkielet przepysznej budowy,Co w kwiat rozkwitał jaskrawy,Smród zgnilizzny tak mocno uderzył do głowyŻeś omal nai padła na trawy.
Brzęczała na tym zgniłym brzuchu much orkiestraI z wnętrza larw czarne zastępyWypełzały ściekając z wolna jak ciecz gęstaNa te rojące się strzępy.
Wszystko się zapadało, jarzyło, wzbijało,Jak fala się wznosiło,Rzekłbyś, wzdęte niepewnym odetchnieniem ciałoSamo się w sobie mnożyło.
Czerwie biegały za obcym im brzemieniem muzycznymJak wiatr i woda bieżącaLub ziarno, które wiejacz swym ruchem rytmicznymW opałce obraca i wstrząsa.
Forma świata stawała się nierzeczywistajka szkic, co przestał nęcićNa płótnie zapomnianym i który artystaKończy już tylko z pamięci.
A za skałami niespokojnie i z ostrożnapies śledził nas z błyskiem w okuczatując na tęchwilę, kiedy bdzie możnaWyszarpać ochłap z zewłoku.
A jednak upodobnisz się do tego błota,Co tchem zaraźliwym zieje,Gwiazdo mych oczu, śłońce mego żywota,Pasjo moja i mój aniele!
Tak! Taką będziesz kiedyś, o wdzięków królowo,Po sakramentach ostatnich,Gdy zejdziesz pod ziół żyznych urodę kwietniową,By gnić wśród kości bartnich.
Wtedy czerwiowi, który cię beztroskoToczył w mogilnej ciemności,powiedz, żem ja zachował formę i treść boskąmojej zatlałej miłości!
Uma carniça
Lembra-te, amor, do que nessa manhã tão bela, Vimos á volta de uma estrada?— Uma horrenda carniça, oh que visão aquela! Aos pedregulhos atirada;
Com as pernas para o ar, qual mulher impudente Tressuando vícios e paixõesAbria de maneira afrontosa e indolente O ventre todo exalações;
Radiante, cozinhava o sol essa impureza, A fim de tendo o ponto dado,Cem vezes restituir á grande natureza Quando ela havia ali juntado.
E contemplava o céu a carcaça ostentosa, Como uma flor a se entreabrir!E o fétido era tal que estiveste, nauseosa, Quase em desmaios a cair.
Zumbiam moscas mil sobre esse ventre podre De onde os exames vinham, grossos,De larvas, a escorrer como azeite de um odre. Ao longo de tantos destroços.
E tudo isso descia e subia em veemência ou se lançava a fervilhar…Dir-se-ia que esse corpo a uma vaga influência Vivia a se multiplicar!
— Era um mondo a vibrar sons de música estranha, Bem como o vento e a água em carreiraOu o som que faz o grão que o joeirador apanha E agita e roda na joeira,
E tudo a se apagar mais que um sonho não era, – Esboço lento a aparecerSobre a tela esquecida, e que um artista espera Só, de memória, refazer,
De uns rochedos, por trás, uma cadela quieta, com desgostoso olhar nos viaespiando a ocasião de retomar, á infecta ossada, o que deixado havia,
— E no entanto ás de ser igual a essa imundícia, A essa horripilante infecção,Astro dos olhos meus, céu da minha delícia. Tu, meu anjo e minha paixão!
Assim tu hás de ser, oh rainha das Graças! Quando depois da extrema-unçãoFores apodrecer sob a erva e as flores baças, Entre as ossadas, pelo chão!
Diz então, lindo amor, á larva libertina. Que há de beijar-te em lentos gostos,Que eu a forma guarde, mais a essência divina, Dos meus amores decompostos!