La chevelure
Ô toison, moutonnant jusque sur l'encolure !Ô boucles ! Ô parfum chargé de nonchaloir ! (*)Extase ! Pour peupler ce soir l'alcôve obscureDes souvenirs dormant dans cette chevelure,Je la veux agiter dans l'air comme un mouchoir !
La langoureuse Asie et la brûlante Afrique,Tout un monde lointain, absent, presque défunt,Vit dans tes profondeurs, forêt aromatique !Comme d'autres esprits voguent sur la musique,Le mien, ô mon amour ! nage sur ton parfum.
J'irai là-bas où l'arbre et l'homme, pleins de sève,Se pâment longuement sous l'ardeur des climats ;Fortes tresses, soyez la houle qui m'enlève !Tu contiens, mer d'ébène, un éblouissant rêveDe voiles, de rameurs, de flammes et de mâts :
Un port retentissant où mon âme peut boireA grands flots le parfum, le son et la couleur ;Où les vaisseaux, glissant dans l'or et dans la moire,Ouvrent leurs vastes bras pour embrasser la gloireD'un ciel pur où frémit l'éternelle chaleur.
Je plongerai ma tête amoureuse d'ivresseDans ce noir océan où l'autre est enfermé ;Et mon esprit subtil que le roulis caresseSaura vous retrouver, ô féconde paresse,Infinis bercements du loisir embaumé !
Cheveux bleus, pavillon de ténèbres tendues,Vous me rendez l'azur du ciel immense et rond ;Sur les bords duvetés de vos mèches torduesJe m'enivre ardemment des senteurs confonduesDe l'huile de coco, du musc et du goudron.
Longtemps ! toujours ! ma main dans ta crinière lourdeSèmera le rubis, la perle et le saphir,Afin qu'à mon désir tu ne sois jamais sourde !N'es-tu pas l'oasis où je rêve, et la gourdeOù je hume à longs traits le vin du souvenir ?
شَعْر
أيها الشعر المجعّد حتى العُنقأيتها الخصلات والعطر المحمّل بالكسلأيتها النشوة: لأجل أن أملأالمخدع المظلمهذا المساء بالذكريات الراقدة في هذا الشعريطيب لي أن أنفضه في الهواء كما يُنفض المنديل
فآسيا الفاترة وإفريقية المحترقةكل هذا العالم الغائب البعيد كأنه ميتيحيا في أعماقك أيتها الغابة المعطرةإن روحي تسبح في عطورككما تسبح الأرواح على أنغام الموسيقا
سأذهب إلى حيث الشجر والإنسان الممتلئان نسُغاًتتغشاهما إغماءة طويلة من حرارة المناخفكوني الموجة التي تحملني أيتها الضفائر القويةفانت أيها البحر الأبنوسي تحوي حلماً رائعاًوأشرعة ومجدِّفين. ولهباً وصواري
أنت المرفأ الشهير الذي تستطيع فيه نفسي أن تعُبَّالعطر والضوء واللون بجرعات كبيرةوتستطيع فيه السفن المنسابة فوق الذهب والضياءأن تفتح ذراعيها الواسعين لتعانقمجد سماء نقية ترتجف فيها الحرارة الأزلية
سألقي برأسي المولع بالسُّكرْفي هذا الخضمِّ المظلم وروحي الصافيةالتي يهدهدها اهتزاز الأمواجستعرف كيف تعثر عليك يا فتوراً خصباًويا هدهدةً من الفراغ المعطر ليس له نهاية
أيها الشعر الأزرق والرواق المفروش بالظلماتجعلت زرقة السماء تبدو لعينيهائلة مستديرةفعلى زَغَب أطراف خصلاتك المبرومةأسكر بالروائح المختلطة المنبعثةمن زيت جوز الهند والمسك والغار
ويدي تنثر دائماً وملياً في شعرك الكثيفاليواقيت واللآلئ حتىلا تصمّي أذنيكعن نداء رغباتيألستِ الواحة التي بها أحلموالقارورة التي منها أعبّ بجرعات كبيرةخمرة الذكريات
A haj
Ó, gyapjú! mely buján gyűrűz a nyakra rengvén!Ó, fürtök! illatok, rest súllyal reszketők!Ó, mámor! E hajat, az alkóv esti enyhén,emlékrajt kelteni, mely szunnyad benne renyhén,im légbe lengetem, mint drága keszkenőt!
A lázas Áfrika s bús Ázsia, a lomha,egész tűnő világ, mely messzi múl busan,piheg mélyedben itt, ó, illatok vadonja!s mint mások szellemét a ringó zene vonja,enyém, én édesem, párfőmödön suhan.
S már mennék, hol telibb nedvű a lomb s az ember,s kábúlt bőrükre az örök, hő nyár csorog, -erős, font hajtömeg! velem habként te lengj el,beléd fénylő csodák rejtvék, te ében-tenger,vitorlák, evezők, fáklyák és árbocok:
egy zengő kikötő, hol bő tivornya vár rám,szagok, lármák, szinek: csupa dús nedvü bor!Lengő hajók alatt a víz arany meg márvány,s nagy árbockarjukat nyújtják, ölelni tárvána szent, dicső eget, mely reszket egyre s forr.
Részeg főm e setét haj-óceánba rejtem,melyben bezárva él a másik óceán,s míg hintázó habok becézik úri lelkem,termékeny lustaság! szelíd öledre leltem,végtelen ringatóm, balzsamos nyoszolyám!
Ó, kék haj sátora, kék éjszakából verve,átfogsz s akkor te vagy a tág, kerek azúr, -kígyós hullámaid pelyhes partján hevervetömör, hő illatok kábítanak keverve:ott kókusz, pézsma és kátrány nyers szaga szúr.
Még, még! örökre így! e nagy, nehéz sörénybehadd hintem gyöngy, rubin és zafir záporát,hogy mindig úr legyen fölötted kéjem kénye!s te légy oázisom s a bő-kortyú edény te,melyből mohón nyelem az emlékek borát!
A cabeleira
Ó tosão que até a nuca encrespa-se em cachoeira!Ó cachos! Ó perfume que o ócio faz intenso!Êxtase! Para encher à noite a alcova inteiraDas lembranças que dormem nessa cabeleira,Quero agitá-la no ar como se agita um lenço!
Uma Ásia voluptuosa e uma África escaldante,Todo um mundo longínquo, ausente, quase morto,Revive em teus recessos, bosque trescalante!Se espíritos vagueiam na harmonia errante,O meu, amor! Em teu perfume flui absorto.
Adiante irei, lá, onde a vida a latejar,Se abisma longamente sob a luz dos astros;Revoltas tranças, sede a vaga a me arrastar!Dentro de ti guardas um sonho, negro mar,De velas, remadores, flâmulas e mastros:
Um porto em febre onde minha alma há de beberA grandes goles o perfume, o som e a cor;Lá, onde as naus, contra as ondas de ouro a se bater,Abrem seus vastos braços para receberA glória de um céu puro e de infinito ardor.
Mergulharei a fonte bêbada e amorosaNesse sombrio oceano onde o outro está encerrado;E minha alma sutil que sobre as ondas gozaSaberá voz achar, ó concha preguiçosa!Infinito balouço do ócio embalsamado!
Coma azul, pavilhão de trevas distendidas,Do céu profundo dai-me a esférica amplidão;Na trama espessa dessas mechas retorcidasEmbriago-me febril de essências confundidasTalvez de óleo de coco, almíscar e alcatrão.
Por muito tempo! Sempre! Em tua crina ondeanteCultivarei a pérola, a safira e o jade,Para que meu desejo em teus ouvidos cante!Pois não és o oásis onde sonho, o odre abundanteOnde sedento bebo o vinho da saudade?