Une charogne
Rappelez-vous l'objet que nous vîmes, mon âme,Ce beau matin d'été si doux :Au détour d'un sentier une charogne infâmeSur un lit semé de cailloux,
Les jambes en l'air, comme une femme lubrique,Brûlante et suant les poisons,Ouvrait d'une façon nonchalante et cyniqueSon ventre plein d'exhalaisons.
Le soleil rayonnait sur cette pourriture,Comme afin de la cuire à point,Et de rendre au centuple à la grande NatureTout ce qu'ensemble elle avait joint ;
Et le ciel regardait la carcasse superbeComme une fleur s'épanouir.La puanteur était si forte, que sur l'herbeVous crûtes vous évanouir.
Les mouches bourdonnaient sur ce ventre putride,D'où sortaient de noirs bataillonsDe larves, qui coulaient comme un épais liquideLe long de ces vivants haillons.
Tout cela descendait, montait comme une vagueOu s'élançait en pétillant ;On eût dit que le corps, enflé d'un souffle vague,Vivait en se multipliant.
Et ce monde rendait une étrange musique,Comme l'eau courante et le vent,Ou le grain qu'un vanneur d'un mouvement rythmiqueAgite et tourne dans son van.
Les formes s'effaçaient et n'étaient plus qu'un rêve,Une ébauche lente à venirSur la toile oubliée, et que l'artiste achèveSeulement par le souvenir.
Derrière les rochers une chienne inquièteNous regardait d'un œil fâché,Épiant le moment de reprendre au squeletteLe morceau qu'elle avait lâché.
— Et pourtant vous serez semblable à cette ordure,À cette horrible infection,Étoile de mes yeux, soleil de ma nature,Vous, mon ange et ma passion!
Oui ! telle vous serez, ô la reine des grâces,Après les derniers sacrements,Quand vous irez, sous l'herbe et les floraisons grasses,Moisir parmi les ossements.
Alors, ô ma beauté! dites à la vermineQui vous mangera de baisers,Que j'ai gardé la forme et l'essence divineDe mes amours décomposés !
جيفة
أتذكرين يا نفسي الشيء الذي رأيناهذات صباح صيفي منعشعلى منعطف طريق ضيقهذه الجيفة الكريهة الراقدة على سرير من حصى
ساقاها إلى الأعلى كالمرأة الشبقةتحترق وتنفث السموموتكشف عن جوف مفعم بالروائح المنتنةبقحة وبغير اكتراث
كانت الشمس تضيء فوق هذا العفنكأنما تريد أن تنهي طهوهلتعيد إلى الطبيعة العظيمةأضعاف ما جمعته منها
كانت السماء تنظر إلى الهيكل الرائع كأنه زهرة متفتحةوالنتن من شدته كان يبعث على الإغماء فوق العشب
والذباب يطوف فوق هذا البطن المتعفنالذي كانت تخرج منه كتائب الدود الأسودمنسابة كالسائل الكثيفعلى جانبي هذه المِزَق الحية
كل ذلك كان يهبط ويصعد كالموج الهادرأو يندفع وهو يحتدمكأني بهذا الجسد المنتفخ بنسمة غامضةيعيش ويتكاثر
هذا العالم كان يردّد موسيقا غريبةكأنها الماء الجاري والريحأو حبة القمح يحركها ويديرها غربال
كانت الأشكال تمّحي كأن لم تكن إلا حلماًأو خطوطاً أولية تبطئ في الظهورعلى لوحة منسية يحاول الفنانإكمالها من الذاكرة.
ووراء الصخور كانت كلبة قلقةتنظر إلينا بعين حانقةوهي تتحين الوقت الملائملتأخذ من الجثة القطعة التي تركتها
فيا نجمة عينيّ وشمس دنياييا ملاكي وهوايستصبحين يا مليكة المفاتن
يا شبيهة بهذه الجيفة بعد تلقيك الأسرار الأخيرةعندما ترحلين وترقدين تحت العشب والزهرلتتحللي بين الرفات
عندها يا حسنائي قولي للديدانالتي ستلتهمك بقبلاتهاإني قد احتفظت بالشكل والجوهر الإلهيلغرامياتي التي تحللت
Raibe
Kas mäletad, mu arm, veel seda paha saatustsel kaunil suvehommikul;üks raibe, haisev, jälk, meil’ pakkus õudset vaatustjalgraja järsul käänakul.
Ta jalgu õhku a’as kui ropp ja kiimal naine,ta’st välja imbus kihvtisid;ja tsüünilikult kõht end avas -- haisev aine,täis pööritavaid aurusid.
....
Ja raipe toredust kui imet vaatles taevas,kui lille, mis on puhkemas;nii vänge oli hais, et Sina suures vaevasju olid ära nõtkemas.
Parv musti sitikaid, kel mädal kõhul pidu,teeb vängeid, õõnsaid suminaid,kui veniv vedelik hulk röövikute riduvaob mööda liharäbalaid.
Ja kõik see kihab, keeb kui mässav, veerlev laine,mis tõuseb, langeb, puruneb;võiks öelda koguni, et kõik see mäda aineveel elab liigub, sigineb.
Ja õudne muusika sest lasust välja kõlab,kui voolav vesi või kui tuul,või nagu mesipuu, mis kihab, võimsalt elab,või lehte kahin kõrges puul.
....
Ja kalju taga koer, kes raibet söömas käinud,meid vahtis silmi pöörmata,ja mahti luurates, mil kui me ära läinud,võiks saagi kallal’ asuda.
-- Ja siiski Sina ka kord oled kui see liha,see haisev mäda roojasus,mu silmi täht, mu päev, mu unistuste iha,mu ingel ja mu armastus!
Jah! nii saad olema, Sa ilu kuninganna,kui lamad hauas surnuna,kui pärast viimast au Sind viiakse, et pannaall musta mulla määnduma.
Kuid siis, mu iludus! kui tunned haua vilu,siis hüüa ussil’ võidukast’:et minus alal jääb vorm jumalik ja ilumu mädanenud armsamast.
Les
Ruhum, hatırlasana gördüğümüz o şeyi,Güzel yaz sabahında:İğrenç kokulu bir leş,bir patika donemecindeçakıl tasi serpilmis bir dere yatağında,
Kösnül bir kadın gibi, bacakları havada,Ateşli, zehir kusan,Açıyordu kokuşmuş karnını pervasızcaUtanıp arlanmadan.
Güneşse parlıyordu üstünde bu pisliğin,Pişirmek ister gibi,Ve Doğa’ya yüz misli iade etmek içinOna eklediğini.
Ve gök bakıyordu bu görkemli iskeleteSanki açan bir çiçek.Bayılabilirdiniz, leşin çimen üstündeKokusu ağırdı pek.
Sinekler vızıldarken bu çürümüş karında,oradan cikan siyah kurt taburları,Koyu bir sıvı gibi kaplıyordu boyunabu canlı paçavraları.
Bir dalga gibi inip çıkıyordu hepsi de,Atılıp çatlayarak;Ve sanki belirsiz bir nefesle şişmiş gövdeYaşıyordu artarak.
Bir garip musikisi de vardı bu dünyanınAkarsu ve yel gibi,Tohum gibi, uyumlu olarak harmancınınKalburdan geçirdiği.
Şekiller soluyordu, hiç farkı kalmayarakBir düşten, bir taslaktan,Unutulmuş tuvalde, bir sanatçı olarakAnıyla tamamlanan.
Kayaların ardından bakıyordu öfkeli,Kaygı dolu bir köpek,İskelet üzerinde kalan son parça etiKapmayı gözleyerek.
- Ve bu pis, dehşet saçan kokuşmuş’a, ne var kiHep benzeyeceksiniz,Ey gözlerimin nuru, hayatımın güneşi,Meleğim, bir tanem, siz!
Böyle olacaksınız, ey gönüller sultanı,Son kutsamadan sonra,Çimen çiçek altında çürümeye gittiginizdeKemikler arasında.
O vakit, ey güzelim! öpücüklerle siziYiyen kurda anlatın,Koruduğum tanrısal özünü, biçiminiPerişan aşklarımın.