Charles Baudelaire "Une charogne" Слова пісні

Переклад:ardeelesetitnlplptrutrzh

Une charogne

Rappelez-vous l'objet que nous vîmes, mon âme,Ce beau matin d'été si doux :Au détour d'un sentier une charogne infâmeSur un lit semé de cailloux,

Les jambes en l'air, comme une femme lubrique,Brûlante et suant les poisons,Ouvrait d'une façon nonchalante et cyniqueSon ventre plein d'exhalaisons.

Le soleil rayonnait sur cette pourriture,Comme afin de la cuire à point,Et de rendre au centuple à la grande NatureTout ce qu'ensemble elle avait joint ;

Et le ciel regardait la carcasse superbeComme une fleur s'épanouir.La puanteur était si forte, que sur l'herbeVous crûtes vous évanouir.

Les mouches bourdonnaient sur ce ventre putride,D'où sortaient de noirs bataillonsDe larves, qui coulaient comme un épais liquideLe long de ces vivants haillons.

Tout cela descendait, montait comme une vagueOu s'élançait en pétillant ;On eût dit que le corps, enflé d'un souffle vague,Vivait en se multipliant.

Et ce monde rendait une étrange musique,Comme l'eau courante et le vent,Ou le grain qu'un vanneur d'un mouvement rythmiqueAgite et tourne dans son van.

Les formes s'effaçaient et n'étaient plus qu'un rêve,Une ébauche lente à venirSur la toile oubliée, et que l'artiste achèveSeulement par le souvenir.

Derrière les rochers une chienne inquièteNous regardait d'un œil fâché,Épiant le moment de reprendre au squeletteLe morceau qu'elle avait lâché.

— Et pourtant vous serez semblable à cette ordure,À cette horrible infection,Étoile de mes yeux, soleil de ma nature,Vous, mon ange et ma passion!

Oui ! telle vous serez, ô la reine des grâces,Après les derniers sacrements,Quand vous irez, sous l'herbe et les floraisons grasses,Moisir parmi les ossements.

Alors, ô ma beauté! dites à la vermineQui vous mangera de baisers,Que j'ai gardé la forme et l'essence divineDe mes amours décomposés !

Το Ψοφίμι

Θυμάσαι φως μου, εκείνο που αντικρίσαμεκάποιο καλοκαιριάτικο πρωί τόσο γλυκό;Σ’ ενός μονοπατιού το στρίψιμο κειτότανεένα ψοφίμι στα χαλίκια φριχτό!

Με πόδια σηκωμένα σαν γυναίκα ακόλαστη,που φλόγα και φαρμάκια ο ίδρως της ξερνά,άνοιγε την κοιλιά του την δυσώδικη,νωχελικά και κυνικά εκεί δα!

Ο ήλιος πάνω στη σαπίλα αυτή αχτιδόλαμπεγια να την ψήσει όσο μπορούσε πιο πολύ,να ξαναδώσει στη μεγάλη φύση τρίδιπλα,ό, τι είχε μια φορά συνθέσει αυτή.

Κι ο ουρανός κοιτούσε το λαμπρό το σκέλεθροσα λουλουδιού μια ολάνοιχτη καρδιά.κι ήτανε τόση η δυσωδία, που `νιωθεςνα σου `ρχεται στα χόρτα σαν λιγοθυμιά.

Πάνω στη σάπια αυτή κοιλιά οι μύγες βούιζαν,κι έβγαινε από κει μέσα μαύρη, η στρατιάτων σκουλικιών που σαν λασπόνερο έτρεχε,στα σάρκινα κουρέλια της, τα ζωντανά.

Κι όλ’ αυτά ανέβαιναν, σαν κύμα και κατέβαιναν,πετούσανε σαν σπίθες λαμπερέςκαι το ψοφίμι φουσκωμένο, λες, απ’ άυλο φύσημα,εζούσε σε μυριάδες τώρα δα ζωές.

Ζωές που ξέχυναν μια μουσική παράξενη,σαν του νερού που τρέχει και του αγέρα τη φωνή,ή σαν του σιταριού που ρυθμικά στο λιχνιστήρι τουτο γυροφέρνει ο λυχνιστής και το κουνεί.

Κι οι φόρμες σβήναν, μοιάζαν πια σαν όνειρο,σα σχέδιο που ο καλλιτέχνης αρχινά,και το ξεχνάει στο τελάρο μισοτέλειωτο,αποτελειώνοντάς το μες το νου του μοναχά.

Πίσω απ’ τα βράχια, κάποια σκύλα ανήσυχημας κοίταζε με μάτι όλο θυμό,παραμονεύοντας να ξαναπάρει από το σκέλεθρο,το κόκκαλο που άφησε πάνω στο φευγιό.

Κι όμως θα γίνεις σαν και το ψοφίμι αυτό το απαίσιο,σαν τη σαπίλα τούτη τη φριχτή,αστέρι των ματιών μου κι ήλιε, εσύ, της πλάσης μου,εσύ άγγελέ μου, αγάπη μου τρελή.

Ναι, τέτοια θα γενείς, στις χάρες, εσύ ρήγισσαόταν την ύστερη πνοή θ’ αφήσεις της ζωής,και πας κάτω απ’ τα χόρτα, απ’ την παχιά την άνθησηγια να σαπίσεις πλάι στους σκελετούς της γης!

Πες στο σκουλίκι τότε, ωραία μου,που θα σε τρώει με φιλιά, πως στην καρδιά,τη φόρμα και τη θεία ουσία φύλαξα,του έρωτά μου του αποσυνθεμένου πια!

腐尸

亲爱的,想想我们见过的东西,夏日的清晨多温和:小路拐弯处一具丑恶的腐尸,在碎石的床上横卧,

仿佛淫荡的女人,把两腿高抬,热乎乎地冒着毒气,她懒洋洋地,恬不知耻地敞开那臭气熏天的肚子。

太阳照射着这腐烂的一大团,像要把它烤得透熟,仿佛要向大自然百倍地归还它结为一体的万物;

天空凝视着,这尸体真是绝妙,像花朵一样地开放。臭气那样地强烈,你觉得就要昏厥晕倒在草地上。

腐败的肚子上苍蝇嗡嗡聚集,黑压压一大群蛆虫爬出来,好像一股粘稠的液体,顺着活的皮囊流动。

它们爬上爬下肪佛根潮阵阵,横冲直撞亮光闪闪;仿佛有一股混炖的气息吹迸,这具躯体仍在繁衍。

这世界奏出一阵奇特的音乐,好像流水,又好像风,像簸谷者做出有节奏的动作,把籽粒颠簸和搅动。

形式已消失,只留下依稀的梦,一张迟来的草稿图。在遗忘的画布上。画家的完成仅仅凭着记忆复出。

一只母狗愤怒地把我们观望,焦躁不安,躲在石后,等待着时机,要从尸骸的身上,重新咬住那一块肉。

——而将来您也会像这垃圾一样,像这恶臭可怖可惊,我眼睛的星辰,我天性的太阳,您,我的天使和激情!

是的,您将如此,哦优美之女王,领过临终圣礼之后,当您步入草底和花下的辰光,在累累白骨间腐朽。

那时,我的美人啊,告诉那些蛆,接吻似地把您啃噬:你的爱虽已解体,但我却记住其形式和神圣本质!

Тут можна знайти слова пісні Une charogne Charles Baudelaire. Чи текст вірша Une charogne. Charles Baudelaire Une charogne текст.