Le mort joyeux
Dans une terre grasse et pleine d'escargotsJe veux creuser moi-même une fosse profonde,Où je puisse à loisir étaler mes vieux osEt dormir dans l'oubli comme un requin dans l'onde,
Je hais les testaments et je hais les tombeaux ;Plutôt que d'implorer une larme du monde,Vivant, j'aimerais mieux inviter les corbeauxA saigner tous les bouts de ma carcasse immonde.
Ô vers ! noirs compagnons sans oreille et sans yeux,Voyez venir à vous un mort libre et joyeux ;Philosophes viveurs, fils de la pourriture,
A travers ma ruine allez donc sans remords,Et dites-moi s'il est encor quelque torturePour ce vieux corps sans âme et mort parmi les morts !
الميت الفَرِحْ
في أرضٍ خصبة مملوءة بالحلزونأريد أن أحفر بنفسي حفرة عميقةأدفن فيها على مهلٍ عظامي الباليةوأنام في النسيان كما ينام الحوت في أعماق البحار
إني أكره الوصايا وأمقت القبوروأفضل وأنا بعد حيّ أن أدعو الغربانلتمتص الدم من أطراف هيكلي القذرعلى أن أستجدي دمعة من دموع البشر
أيتها الديدان السوداءيا رافقاً لا يرون ولا يسمعونانظروا إلى هذا الميت الفرِح الآتي إليكم بحرّيةيا فلاسفة يحبون الحياة ويا أبناء العفونة
أوغلوا في هيكلي دون ندم وقولوا ليإن كان لا يزال يوجد أيضاًلهذا الجسد الفاني الخالي من الروحوالميّت بين الأمواتمزيد من العذاب
Veselý mrtvý
V krajině slimáků, uprostřed pustých lad,chci sám si vyrýt hrob, kde složím staré kostia budu v pohodlí a v zapomnění spátjak žralok v hlubině v své štástné nečinnosti.
Já nemám závěti a nemám hrobky rád;než prosit o slzy svět známý falešností,chci spíš si krkavce za živa zavolat,aby mi pouštěli vší žilou bez milosti.
Ó hluší červové, vy slepí druzi tmy,veselý mrtvý sám se bere za vámi;sem, epikurejci, vy milí syni tlení,
bez každé výčitky k mým troskám pojďte blíža rcete, může-li být jaké utrpenípro tělo bezduché a víc než mrtvé již?
O morto alegre
Na planície em que o lento caracol vagueia,Quero eu mesmo cavar um buraco bem fundo,Onde possam meus ossos repousar na areia,Como a esqualo a dormir no pélago profundo.
Odeio o testamento e a tumba me nauseia;Ao invés de implorar uma lágrima ao mundo,Prefiro em vida dar aos corvos como ceiaOs trapos que me pendem do esqueleto imundo.
Ó vermes! Vós a que não chegam luz ou ruído,Eis que vos toca um morto alegre e destemido;Filhos da podridão, demiurgos do artifício,
Vinde pois sem remorso ungir-me os membros tortos,E dizei-me depois se resta algum suplícioA este corpo sem alma e morto dentre os mortos!