Le mort joyeux
Dans une terre grasse et pleine d'escargotsJe veux creuser moi-même une fosse profonde,Où je puisse à loisir étaler mes vieux osEt dormir dans l'oubli comme un requin dans l'onde,
Je hais les testaments et je hais les tombeaux ;Plutôt que d'implorer une larme du monde,Vivant, j'aimerais mieux inviter les corbeauxA saigner tous les bouts de ma carcasse immonde.
Ô vers ! noirs compagnons sans oreille et sans yeux,Voyez venir à vous un mort libre et joyeux ;Philosophes viveurs, fils de la pourriture,
A travers ma ruine allez donc sans remords,Et dites-moi s'il est encor quelque torturePour ce vieux corps sans âme et mort parmi les morts !
الميت الفَرِحْ
في أرضٍ خصبة مملوءة بالحلزونأريد أن أحفر بنفسي حفرة عميقةأدفن فيها على مهلٍ عظامي الباليةوأنام في النسيان كما ينام الحوت في أعماق البحار
إني أكره الوصايا وأمقت القبوروأفضل وأنا بعد حيّ أن أدعو الغربانلتمتص الدم من أطراف هيكلي القذرعلى أن أستجدي دمعة من دموع البشر
أيتها الديدان السوداءيا رافقاً لا يرون ولا يسمعونانظروا إلى هذا الميت الفرِح الآتي إليكم بحرّيةيا فلاسفة يحبون الحياة ويا أبناء العفونة
أوغلوا في هيكلي دون ندم وقولوا ليإن كان لا يزال يوجد أيضاًلهذا الجسد الفاني الخالي من الروحوالميّت بين الأمواتمزيد من العذاب
Il morto allegro
In una terra invasa di lumache e grassavoglio scavar da solo una fossa profonda,dov’io possa adagiare le mie vecchie ossae dormir nell’oblio come squalo nell’onda.
Odio i testamenti come odio le sepolture;piuttosto che implorare una lacrima al mondovivente, preferisco chiamare i corvi a beccarea sangue tutti i pezzi del mio carcame immondo.
O vermi! Neri compagni senza vista né uditoeccolo, giunge a voi un morto libero e lieto,filosofi gaudenti, figli di corruzione,
scavate le mie rovine, dunque, senza rimorsie ditemi se resta ancora qualche afflizioneper questo corpo senz’anima, morto fra i morti!
Wesoły Zmarły
W tłustej, pełnej ślimaków głębi czarnoziemuSam dla siebie wykopię rów obszerny w miarę,Jak rekin w morzu drzemie, zasnę w zapomnieniuWyciągnąwszy swobodnie swoje kości stare.
Kpię sobie z testamentów, gardzę grobowcami;Miast pokornie świat błagać o jedną łzę małą,Żywy - wolałby, raczej zmówić się z krukami,By zleciały się szarpać me plugawe ciało.
Czerwie! Bez ócz i uszu czarne przyjacioły,Zbliża się do was zmarły wolny i wesoły!Wam zaś, synowie śmietnisk, myśliciele marni,
Niechaj zniknięcie moje sumień nie poruszy;Powiedzcie mi, czy jeszcze są jakie męczarnieDla martwego wśród martwych zezwłoku bez duszy!