Élévation
Au-dessus des étangs, au-dessus des vallées,Des montagnes, des bois, des nuages, des mers,Par delà le soleil, par delà les éthers,Par delà les confins des sphères étoilées,
Mon esprit, tu te meus avec agilité,Et, comme un bon nageur qui se pâme dans l'onde,Tu sillonnes gaiement l'immensité profondeAvec une indicible et mâle volupté.
Envole-toi bien loin de ces miasmes morbides;Va te purifier dans l'air supérieur,Et bois, comme une pure et divine liqueur,Le feu clair qui remplit les espaces limpides.
Derrière les ennuis et les vastes chagrinsQui chargent de leur poids l'existence brumeuse,Heureux celui qui peut d'une aile vigoureuseS'élancer vers les champs lumineux et sereins;
Celui dont les pensers, comme les alouettes,Vers les cieux le matin prennent un libre essor,- Qui plane sur la vie, et comprend sans effortLe language des fleurs et des choses muettes!
(1857)
سُمُو
أنتِ يا نفسي تندفعين بخفةٍ فوقَ المستنقعاتوالأوديةِ والجبالِ والغابات.فوقَ الغيومِ والبحارِ وراءَ الشموسِ والأثيروتشقين كالمحراثِ, وكسبّاحٍ ماهرٍ تطربه الأمواج,الفضاءَ الواسعَ العميقَ بنشوةٍ عارمةٍ لا توصف
طيري يا نفسي بعيداً عن هذه الروائح الكريهةواذهبي وتطهّري في الفضاءِ الواسعِ العاليوليكن شرابك الإلهيّ النقيّ هذا الضياء اللامعالذي يملأ أجوازَ الفضاءِ الصافية
ما أسعد من يستطيع بجناحٍ جبّارأن ينطلقَ إلى الحقولِ المضيئةِ الصافيةتاركاً وراءه السأمَ والأحزانَ الكبيرةالتي تهيمن بثقلها على هذا الوجودِ الغامض
ما أسعد من كانت أفكاره كطيورِ القبّرتنطلق في الصباحِ لتتابع طيرانها حرةً إلى السموات
وما أسعد من يحلِّق فوقَ الوجودويفهم دونَ كبير عناءلغةَ الزهورِ والأشياء الصامتة
Elevace (Vítězslav Nezval)
Tam nad údolími a lesy, nad krátery,až k mrakům nad moře a jejich nádheru,až k slunci nad prostor a za hráz éteru,kde končí nejzazší mez dní a hvězdné sféry,
se bystře povznášíš, můj duchu, k volnosti -a jako plavčík, jenž se vrhá do pěn víru,se hroužíš vesele a šťastně do vesmírua citíš závratné a mužné radosti.
Jen odleť daleko, pryč od nakažliviny,jen jdi a očisť se ve vzduchu hvězdných sféra pij jak božský líh ten oheň hvězdných ker,jež víří v prostoru a nevrhají stíny.
Daleko od nudy a pak již bez hoře,jež padlo na život jak příliš těžký hřídel,je šťasten ten, kdo smí svým rozmáchnutím křídelse vznésti do krajin, jež svítí nahoře,
ten, jehož myšlenky jak skřivánkové z klecíse ráno rozletí tam vzhůru nad chlumy,- jenž vzlétl nad život a jasně rozumíi řeči květinek i řeči němých věcí!
飛翔
沼を越え 谷を超え 山々 森 雲 海を越えて 太陽を横切り 天空を横切り はたまた星の彼方をも横切り
我が心よ 汝は生き生きと動き回る 勝ち誇った波乗りのように えもいわれぬ喜びを以て 無限の深淵をはぐくむ汝よ
この世の汚濁から逃れ去り 清浄の大気に身を清めよ ネクタルのごとき清らかな火を飲め かの天空を満たす聖なる酒を
我らを霧のように包み込む 倦怠 大いなる嘆きを後に さわやかな飛翔の羽をはばたかせ 光明に向かって飛び立つものは幸いなり
思いはひばりの如く軽やかに 夜明けの空を飛び回るものは幸いなり 人生を超越しつつ飛び回り 物言わぬ花々の言葉を解するものは幸いなり
Ascindere
Pe deasupra de munţi, pe deasupra de văi,Peste lacuri şi mări, peste codri şi nori,Mai presus chiar de stele şi lune şi sori,Peste orice hotar al cereştilor căi,
O, tu suflete-al meu, te înalţi maiestos,Şi înoţi diafan precum peştii în undă,Navigînd detaşat nesfîrşirea profundă,Inefabil, viril, triumfal, voluptos.
Zboară sus, cît mai sus de miasma morbidă,În supremul văzduh aer pur să respiri,Şi să bei, drept curat şi divin elixir,Focul clar care-i fu lumii-ntregi cărămidă.
După cîte dureri, suferinţe şi chinÎndurăm în meschinele traiului clipe,Fericit cine dînd viguros din aripeIese iar la liman luminos şi senin.
Cum cîntînd ciocîrlii zboară-n zori să-i salute,Aşa gîndul său liber se-avîntă spre cer;Plutitor peste lumi, el pricepe lejerGraiul florilor vii şi-al obiectelor mute!
(1857)