I
Dans ma cervelle se promène
Ainsi qu'en son appartement,
Un beau chat, fort, doux et charmant.
Quand il miaule, on l'entend à peine,
Tant son timbre est tendre et discret ;
Mais que sa voix s'apaise ou gronde,
Elle est toujours riche et profonde.
C'est là son charme et son secret.
Cette voix, qui perle et qui filtre
Dans mon fonds le plus ténébreux,
Me remplit comme un vers nombreux
Et me réjouit comme un philtre.
Elle endort les plus cruels maux
Et contient toutes les extases ;
Pour dire les plus longues phrases,
Elle n'a pas besoin de mots.
Non, il n'est pas d'archet qui morde
Sur mon cœur, parfait instrument,
Et fasse plus royalement
Chanter sa plus vibrante corde,
Que ta voix, chat mystérieux,
Chat séraphique, chat étrange,
En qui tout est, comme en un ange,
Aussi subtil qu'harmonieux !
II
De sa fourrure blonde et brune
Sort un parfum si doux, qu'un soir
J'en fus embaumé, pour l'avoir
Caressée une fois, rien qu'une.
C'est l'esprit familier du lieu ;
Il juge, il préside, il inspire
Toutes choses dans son empire ;
Peut-être est-il fée, est-il dieu ?
Quand mes yeux, vers ce chat que j'aime
Tirés comme par un aimant
Se retournent docilement
Et que je regarde en moi-même
Je vois avec étonnement
Le feu de ses prunelles pâles,
Clairs fanaux, vivantes opales,
Qui me contemplent fixement.
I
هرّ جميلٌ قويٌ ناعمٌ يجوس في دماغي
كما يجوس في شقته
وعندما يموء تكاد لا تسمعه
فلرنين صوته رقة ورصانة
وسواء زمجر أم لان
فهو دائماً عميق الصوت غني النبرات
وهنا يكمن سرّ فتنته
صوته الذي يقطر ويتسرب إلى أعماقي
يملؤني كالشِّعر ويُسكرني كالرحيق
يسكِّن في نفسي أقسى الآلام
ويحتوي على كل النشوات
ولكي يعبّر عن أطول الجمل
لا يحتاج مطلقاً إلى كلمات
وما من وتر يستطيع أن يعزف
على أوتار قلبي هذه الألة المتقنة
وينتزع منه أشجى النغمات
سوى صوتك أيها الهر الغامض الملائكي العجيب
هذا الذي يحوي كل ما في صوت الملائكة
من رقة وانسجام
II
فمن شُقرة فروته وسمرتها
انطلق عبير بلغ من النعومة
أنه غمرني بالعطر ذات مساء
لمجرد أني لامسته مرة واحدة
إنه روح البيت الأليف
يقضي ويرأس ويلهم كل شيء في امبراطوريته
أفيمكن أن يكون جناً أفيمكن أن يكون إلهاً
وعندما تشَدّ عيناي نحو هذا الهر
الذي أحبه كأنما جذبهما مغناطيس
ترتدان طائعتين لتتأملا داخلي
فأرى وأنا مأخوذ أنوار حدقتيه الشاحبتين
تتأملني محدّقة
كأنها السُرُج المضيئة واللآلئ المتألقة
一
它在我脑子里倘佯，
伊然在自己的家里，
强壮，温柔，迷人，美丽。
这猫叫得一点不响，
音色多轻柔，多隐蔽；
然而或平静或发怒，
声音总低沉而丰富。
这就是魅力和秘密。
这请亮的声音渗进
我那最阴暗的心底，
裹住我如和谐的诗，
又似媚药令我欢欣。
平复最残酷的患疾，
又包含种种的癫狂，
说出的话可以最长，
竟然能够不著一字。
没有弓子可以摇撼
我的心，这完美的琴，
让它更豪迈地颤震
那根最最感人的弦，
唯有你的声音，你这
神秘、纯洁、奇异的猫、
你的一切都很美妙，
如天使般精微和谐！
二
它金色与褐色的毛
散发出甘美的香气，
某夜我只摸了一次，
就满身地芬芳缭绕。
这是常来往的精灵，
它判断、主宰和启示
它属下的万事万物；
它是仙女还是神明？
当我的眼如被磁石
吸引，驯服地转向了
我所珍爱的这只猫，
当我在内心自审时，
我惊奇地看见了火
从苍白的眸子射出，
这明灯，活的猫眼石，
在死死地观望着我。
I
In meinem Hirn, als wär's ihr eigner Raum,
Schleicht auf und nieder auf der weichen Tatze
Geschmeidig sanft die schöne, stolze Katze.
Und ihrer Stimme Ton vernimmt man kaum,
So zart und heimlich ist ihr leis Miauen.
Und ob sie zärtlich, ob sie grollend rief,
Stets ist der Klang verhalten, reich und tief
Und Zauber weckend und geheimes Grauen.
Die Stimme, die wie schwere Perlen sank
In meines Wesens dunkle Gründe nieder,
Erfüllt mich wie der Klang der alten Lieder,
Berauscht mich wie ein heisser Liebestrank.
Sie schläfert ein die grausamsten Verbrechen,
Verzückung ruht in ihr. Kein Wort tut not,
Doch alle Töne stehn ihr zu Gebot
Und alle Sprachen, die die Menschen sprechen.
Auf meiner Seele Saitenspiel liess nie
Ein andrer Bogen so voll Glut und Leben
Die feinsten Saiten schwingen und erbeben,
Kein anderer so königlich wie sie,
Wie deine Stimme, rätselvolles Wesen,
Seltsame Katze, engelgleiches Tier,
Denn alles, Welt und Himmel ruht in ihr,
Voll Harmonie, holdselig und erlesen.
II
Und ihrem weichen Fell, das braun und fahl,
Entsteigt ein Hauch, so süss die Sinne labend,
Dass ich davon durchduftet bin am Abend,
Berührt ich's streichelnd nur ein einzig Mal.
Von je des Orts vertrauter Geist gewesen,
Herrscht sie und richtet und beseelt zugleich
Ein jedes Ding in ihrem weiten Reich;
Ein Feenkind vielleicht, ein göttlich Wesen.
Und wenn mein Blick, magnetisch hingelenkt
Zu jener Katze, die beherrscht mein Sinnen,
Sich wieder wendet, fügsam, ohn Entrinnen
Und still in ihren Anblick sich versenkt,
Dann seh' ich staunend und im Tiefsten schauernd,
Dass ihre Augensterne feurig fahl,
Leuchtfeuern gleich und lebendem Opal,
Mich unverwandt betrachten, still und lauernd.
I
Mintha az lenne a lakása,
agyamban ide-oda jár
egy szép nagy macska. Csupa báj.
Alig hallatszik nyávogása,
oly diszkrét hangja, halk s nemes:
de ha dorombolás, ha morgás
egyforma dús, mély zenecsorgás.
És bája s titka éppen ez.
E hang, mely gyöngyözik, szivárog,
betölt, mint dús folyásu dal
és részegít, mint bájital -
hogy be ne hatna, nincs oly árok,
nincs, melyet nem csitítna, láz,
nincs, melyet nem hevítne, mámor.
Szavakra nincs szüksége, bár oly
beszédes, mint tán semmi más.
Hol a vonó, mely úgy bemarna
lelkembe, művész hangszere,
királyi fülnek szánt zene,
húr, melynek lenne oly hatalma,
mint hangodé, talány-cicus,
szeráfi macska, macska-démon,
kiben mint egy angyalba, fínom
minden tag, és harmónikus?!
II
Balzsamos barna s szőke szőre
annyira, hogy egy délután,
mert egyszer megcirógatám,
egy illat lettem én is tőle.
Ő a hely áldó szelleme,
mindent birodalmában ő visz:
ítél, kormányoz, ihlet, őriz;
tündére tán, tán istene.
Ha szemeim, delejbe vonva
e szeretett cicám után
fordulnak, és ha azután
benézek újra enmagamba:
csodálva látom ott megint
sápadt szemének ritka lángját,
eleven opált, tiszta lámpát,
amint meredten rámtekint.
I
Nel mio cervello passeggia,
come fosse in casa sua,
un bel gatto, forte, mite e leggiadro.
Quando miagola, lo s'intende appena,
tanto il suo timbro è tenero e discreto;
ma si attenui o gridi, la sua voce
è sempre ricca e profonda.
Sta in ciò la sua malìa e il suo segreto.
Quella voce che filtra sgranata in perle
nel più profondo del mio essere,
mi soddisfa come un verso armonioso
e mi delizia come una magica bevanda.
Essa assopisce i mali più crudeli
e contiene tutte le estasi;
per dire le più lunghe frasi
non ha bisogno di parole.
No, non vi è archetto che morda
sul mio cuore, perfetto istrumento,
e faccia più regalmente
cantare la sua più vibrante corda,
de la tua voce, o gatto misterioso,
gatto serafico, gatto strano,
in cui tutto è, come in un angelo,
tanto fine ed armonioso!
II
Da la sua pelliccia, bionda e bruna
esala un profumo sì dolce, che una sera
ne fui imbalsamato, per averla
accarezzata una volta, una volta sola.
È lo spirito famigliare del luogo;
egli giudica, presiede e inspira
tutte le cose nel suo regno;
forse è una fata, fors'anco un dio.
Quando i miei occhi, attratti come
da una calamita verso quel gatto che amo,
si volgono docilmente,
e guardo in me stesso,
vedo con stupore
il fuoco de le sue pallide pupille,
luminosi fanali, opali viventi,
che mi contemplano fissamente.
I
我が脳髄の中を悠然と
したり顔に歩む一匹の牡猫
やさしくも力強く魅力的だが
かすかな泣き声は聞き取れぬほど
音色は穏やかで控えめでも
ごろごろと咽喉を鳴らすときは
深くまた豊かに響く
謎のように秘密のように
その声は真珠の玉のように
わが心の奥底に沈み
限りなき韻律の調べとなって
媚薬のような喜びをもたらす
いかに過酷な苦しみをも和らげ
人を陶酔の境に誘う
一片の言葉も用いずして
長大な叙事詩を語るのだ
いかなる弓をもってしても
かくも我が心の琴線にふれ
荘厳な調べのうちに
切々と歌わしむることはできぬ
神秘の猫よ
気高くも不思議な生き物よ
汝の声は天使の如く
調和のうちに響き渡る
II
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
I
Po moim mózgu się przechadza,
By w domu własnym, kot dorodny,
Ogromny, silny i łagodny.
Mruczeniem nic mi nie przeszkadza,
Bo głos dyskretny ma i miękki,
Lecz bądź łaszący się, bądź gniewny,
Ten głos głęboki jest i pewny:
W tym jego sekret oraz wdzięki.
Ten głos, skąd perły zda się płyną
Aż gdzieś na głębie me najszczersze,
Przepełnia mnie jak huczne wiersze
I rozwesela mnie jak wino.
Wszystkie zawiera on ekstazy
I wszystkie koi mi boleści;
A do najdłuższej opowieści
Nie są potrzebne mu wyrazy.
Nie, żaden smyczek nie rozkrwawi
Tych skrzypiec, co są sercem mojem
I swym dźwięczącym niepokojem
W takie wibracje go nie wprawi
Jak głos twój, zwierzę nieśmiertelne,
Kocie zasobny w dziwów wiele
I w którym wszystko, jak w aniele,
Jest harmonijne i subtelne!
II
A jego futro biało-bure
Tak tęgą wonią tchnie z gęstwiny,
Żem się odurzył, raz jedyny
Gładząc puszystą jego skórę.
To duch domowy w mej komorze;
Niby władyka w swym królestwie,
Sądzi i włada w mym jestestwie;
Może jest wieszczem, bogiem może?
Jak za magnesem się kolebie
Igła busoli, tak me oczy
Zdążają za nim, gdzie bądź kroczy.
I gdy w samego zajrzę siebie,
Widzę, zdumiony, że w tym ciemnie
Para się kocich źrenic pali -
Na kształt żyjących dwóch opali,
Co przenikliwie patrzą we mnie.
I
Dentro em meu cérebro vai e vem
Como se a sua casa fosse
Um belo gato, forte e doce.
Quando ele mia, mal a quem
Lhe ouça o fugaz timbre discreto;
Seja serena ou iracunda,
Soa-lhe a voz rica e profunda.
Eis seu encanto mais secreto.
Essa voz que se infiltra e afina
Em meu recesso mais umbroso
Me enche qual verso numeroso
E como um filtro me ilumina.
Os piores males ele embala
E os êxtases todos oferta;
Para enunciar a frase certa,
Não é com palavras que fala.
Não, não existe arco que morda
Meu coração, nobre instrumento,
Ou faça com tal sentimento
Vibrar-lhe a mais sensível corda
Que a tua voz, ó misterioso
Gato de místico veludo,
Em que, como um anjo, tudo
É tão sutil quanto gracioso!
II
De seu pêlo louro e tostado
Um perfume tão doce flui
Que uma noite, ao mima-lo, fui
Por seu aroma embalsamado.
É a alma familiar da morada;
Ele julga, inspira, demarca
Tudo o que seu império abarca;
Será um deus, será uma fada?
Se neste gato que me é caro,
Como por ímãs atraídos,
Os olhos ponho comovidos
E ali comigo me deparo,
Vejo aturdido a luz que lhe arde
Nas pálidas pupilas ralas,
Claros faróis, vivas opalas,
Que me contemplam sem alarde.
I
Как в комнате пpостой, в моем мозгу с небpежной
И легкой гpацией все бpодит чудный кот:
И заунывно песнь чуть слышную поет;
Его мяуканье и вкpадчиво и нежно.
Его муpлыканья то внятнее звучат,
То удаленнее, спокойнее, слабее;
Тот голос звуками глубокими богат
И тайно властвует он над душой моею.
Он в недpа чеpные таинственно пpоник,
Повиснул сетью стpун, как капли, упадает;
К нему, как к зелию, устами я пpиник,
Как стpофы звучные он гpудь пеpеполняет.
Мои стpадания он властен покоpить,
Ему дано зажечь блаженные экстазы,
И незачем ему, чтоб с сеpдцем говоpить
Бесцельные слова слагать в пустые фpазы.
Тот голос сладостней певучего смычка,
И он тоpжественней, чем звонких стpун дpожанье;
Он гpудь пpонзает мне, как сладкая тоска,
Hедостижимое стpуя очаpованье.
О чудный, стpанный кот! кто голос твой хоть pаз
И твой таинственный напев хоть pаз услышит,
Он снизойдет в него, как сеpафима глас,
Где все утонченной гаpмонию дышит.
II
От этой шубки чеpно-белой
Исходит тонкий аpомат;
Ее коснувшись, вечеp целый
Я благовонием обьят.
Как некий бог - быть может фея -
Как добpый гений здешних мест,
Всем упpавляя, всюду вея,
Он наполняет все окpест.
Когда же снова взгляд влюбленный
Я устpемив в твой взоp гляжу -
Его невольно вновь, смущеный,
Я на себя пеpевожу;
Тогда твоих зpачков опалы,
Как два фонаpика гоpят,
И ты во мгле в мой взгляд усталый
Свой пpистальный впеpяешь взгляд.
I
En mi cerebro se pasea,
Como en su morada,
Un hermoso gato, fuerte, suave y encantador.
Cuando maúlla, casi no se le escucha,
A tal punto su timbre es tierno y discreto;
Pero, aunque, su voz se suavice o gruña,
Ella es siempre rica y profunda:
Allí está su encanto y su secreto.
Esta voz, que brota y que filtra,
En mi fondo más tenebroso,
Me colma cual un verso cadencioso
Y me regocija como un filtro.
Ella adormece los más crueles males
Y contiene todos los éxtasis;
Para decir las más largas frases,
Ella no necesita de palabras.
No, no hay arco que muerda
Sobre mi corazón, perfecto instrumento,
Y haga más noblemente
Cantar su más vibrante cuerda.
Que tu voz, gato misterioso,
Gato seráfico, gato extraño,
En que todo es, cual en un ángel,
¡Tan sutil como armonioso!
II
De su piel blonda y oscura
Brota un perfume tan dulce, que una noche
Yo quedé embalsamado, por haberlo
Acariciado una vez, nada más que una.
Es el espíritu familiar del lugar;
Él juzga, él preside, él inspira
Todas las cosas en su imperio;
¿No será un hada, Dios?
Cuando mis ojos, hacia este gato amado
Atraídos como por un imán,
Se vuelven dócilmente
Y me contemplo en mí mismo,
Veo con asombro
El fuego de sus pupilas pálidas,
Claros fanales, vividos ópalos,
Que me contemplan fijamente.
I.
Kafamda gezinir durur,
Tıpkı evindeymiş gibi,
Güçlü, zarif, hoş bir kedi.
Miyavladiginda zor duyulur,
Öyle tatlı ve ölçülü;
Sesi alçalsın, yükselsin,
Her zaman zengin ve derin.
Burdadır gizi, büyüsü.
Bu ses, bir inci gibidir,
Süzülür loş benliğime,
Beni dolduran bir dize,
Neşe veren bir iksirdir.
O bastırır acıları,
Onda her türlü esrime;
soylemek icin en uzun sozleri
Yok sözcüğe ihtiyacı.
Hayır, bir yay yok ki, aşsın
Kalbimi, yetkin çalgıyı,
Ve en şâhane şarkıyı
Hassas teline çaldırsın,
Sesin kadar, ey gizemli,
Temiz yüzlü, garip kedi,
Her şeyin, melekmiş gibi,
Hem ince, hem de ahenkli!
II.
Sarışın, esmer kürkünden
Oyle tatli bir koku cikar ki
Bir akşam, okşadım da
Kokular içre kaldım ben.
Bir ruh, buraya aşina;
O, yargılar, o yonetir ve esinler,
Emrindedir her şey, her yer;
Peri mi, Tanrı mı yoksa?
Gözlerim bu sevgiliye
Mıknatısla çekildi mi,
Dönerler kuzu gibi,
ve bakarim kendi kendime,
Çevirir beni şaşkına
Solgun gözlerindeki fer,
Canlı opal, parlak fener,
Kımıltısız bakar bana.