Le balcon
Mère des souvenirs, maîtresse des maîtresses,Ô toi, tous mes plaisirs ! ô toi, tous mes devoirs !Tu te rappelleras la beauté des caresses,La douceur du foyer et le charme des soirs,Mère des souvenirs, maîtresse des maîtresses !
Les soirs illuminés par l'ardeur du charbon,Et les soirs au balcon, voilés de vapeurs roses.Que ton sein m'était doux ! que ton coeur m'était bon !Nous avons dit souvent d'impérissables chosesLes soirs illuminés par l'ardeur du charbon.
Que les soleils sont beaux dans les chaudes soirées !Que l'espace est profond ! que le coeur est puissant !En me penchant vers toi, reine des adorées,Je croyais respirer le parfum de ton sang.Que les soleils sont beaux dans les chaudes soirées !
La nuit s'épaississait ainsi qu'une cloison,Et mes yeux dans le noir devinaient tes prunelles,Et je buvais ton souffle, ô douceur ! ô poison !Et tes pieds s'endormaient dans mes mains fraternelles.La nuit s'épaississait ainsi qu'une cloison.
Je sais l'art d'évoquer les minutes heureuses,Et revis mon passé blotti dans tes genoux.Car à quoi bon chercher tes beautés langoureusesAilleurs qu'en ton cher corps et qu'en ton coeur si doux ?Je sais l'art d'évoquer les minutes heureuses !
Ces serments, ces parfums, ces baisers infinis,Renaîtront-il d'un gouffre interdit à nos sondes,Comme montent au ciel les soleils rajeunisAprès s'être lavés au fond des mers profondes ?- Ô serments ! ô parfums ! ô baisers infinis !
الشرفة
يا مصدر الذكريات وسيدة الخليلات ياأنتيا كل ملاذيْ يا أنت يا كل واجباتيسوف تذكرين روعة المداعبةوحلاوة الموقد وسحر الأمسياتيا مصدر الذكريات وسيدة الخليلات
في الأماسي المضاءة بأوار الموقدوالتي قضيناها في الشرفة المجللة بالضباب الورديكم كان صدرك حلواً وقلبك طيباًفكثيراً ما تحدثنا بأشياء خالدةفي الأماسي المضاءة بأوار الموقدوالتي قضيناها في الشرفة المجللة بالضباب الورديكم كان صدرك حلواً وقلبك طيباًفكثيراً ما تحدثنا بأشياء خالدةفي الأماسي المضاءة بأوار الموقد
ما أجمل الشموس في الأمسيات الدافئةوأعمق الفضاء. وأجرأ القلوبعندما كنت أنعطف نحوك يا ملكة المعبودينكنت أخالني أشمّ رائحة دمكما أجمل الشموس في الأمسيات الدافئة
كان الليل يدلهمُّ كأنه الجدار الفاصلولكن عينيّ في حلكته كانتا تستشفان حدقتيكوكنت أتجرع أنفاسك أيتها السمّ والحلاوةوقدماك بين راحتيّ الأخويتينكانتا تستسلمان لنوم هادئعندما كان الليل يدلهمّ كأنه الجدار الفاصل
إني أعرف فنّ إثارة اللحظات السعيدةوأعرف فنّ إحياء ماضيّ المتكور عند ركبتيكماذا يفيدني أن أفتش عن مفاتنك الناعسةفي مكان غير جسدك العزيز وقلبك الطيبلأني أعرف فنّ إثارة اللحظات السعيدة
هذه العهود والعطور والقبلات بلا عددهل ستصعد من هوة لا قرار لهكما ترتفع في السماء الشموس المشرقةبعد أن اغتسلت في أعماق البحار السحيقةأيتها العهود والعطور أيتها القبلات بلا عدد.
A balkon
Emlékek anyja, te, úrnők között is úrnő,Te, minden drága kéj, te minden szent szabály!Hívd: és a múlt ködén csókunk szépsége túlnő:A méla kályhatűz, a bűvös esthomály ─,Emlékek anyja, te, úrnők között is úrnő!
Gyúlt alkonyok során, ha fellangalt a szén,S balkonunk estelét a rózsaköd beszőtte,Mily lágy volt a szived! s ott mily kéjt leltem én!Nem múló dolgokat fontunk szelíd beszédbe,Gyúlt alkonyok során, ha fellangalt a szén.
Be szép is a tünő napfénnyel langyos alkony!Mily nagy mélység a tér! mily hősi úr a szív!Éreztem, legdicsőbb úrnőm, kebledre hajlón,Hogy véred illata, mit cimpám fájva szív.Be szép is a tünő napfénnyel langyos alkony!
Mint lomha fal feszült közénk a sűrü éj,De a homályon át szemem szemedre lelt még,Ittam lehelleted, ─ ó, drága mérgü kéj! ─S fivéri kezeim alvó lábad ölelték.Mint lomha fal feszült közénk a sűrü éj.
Tudásom így ezer szent percet fölvarázsol,Idézve multamat, mely térdeidre hullt.Édes szépségedet hol is keresni máshol?Hisz enyhe tested és lágy szíved: ez a múlt!Tudásom így ezer szent percet fölvarázsol.
Ti eskük, illatok, sok végnélkűli csók!Óh, visszaád-e még az ón-nem-járta örvény?S keltek-e, mint napok, új égre gyulladók,A roppant tengerek hűs mélyén megfürödvén?─ Óh, eskük, illatok, sok végnélkűli csók!
A Varanda
Mãe das recordações, amante das amantes,Tu, todo o meu prazer! Tu, todo o meu dever!Hás de lembrar-te das carícias incessantes,Da doçura do lar à luz do entardecer,Mãe das recordações, amante das amantes!
As tardes à lareira, ao calor do carvão,E as tardes na varanda, entre róseos matizes.Quão doce era o seu seio e meigo coração!Dissemo-nos os dois as coisas mais felizesNas tardes à lareira, ao calor do carvão!
Quão soberbo era o sol nas tardes douradas!Que profundo era o espaço e como a alma era langue!Curvado sobre ti, rainha das amadas,Eu julgava aspirar o aroma de teu sangue.Quão soberbo era o sol nessas tardes douradas!
A noite se adensava igual a uma clausura,E no escuro os meus olhos viam-te as pupilas;Teu hálito eu sorvia, ó veneno, ó doçura!E dormiam teus pés em minhas mãos tranqüilas.A noite se adensava igual a uma clausura.
Sei a arte de evocar as horas mais ditosas,E revivo o passado imerso em teu regaço.Para que procurar belezas voluptuosasSe as encontro em teu corpo e em teu cálido abraço?Sei a arte de evocar as horas mais ditosas.
Juras de amor, perfumes, beijos infinitos,De um fundo abismo onde não chegam nossas sondasVoltareis, como o sol retorna aos céus benditosDepois de mergulhar nas mais profundas ondas?– Juras de amor, perfumes, beijos infinitos!