Je suis la pipe d'un auteur ;On voit, à contempler ma mineD'Abyssinienne ou de Cafrine,Que mon maître est un grand fumeur.
Quand il est comblé de douleur,Je fume comme la chaumineOù se prépare la cuisinePour le retour du laboureur.
J'enlace et je berce son âmeDans le réseau mobile et bleuQui monte de ma bouche en feu,
Et je roule un puissant dictameQui charme son coeur et guéritDe ses fatigues son esprit.
أنا غليون لأحد الكتّابفمن يتأمل سحنتي الحبشيةيدرك أن صاحبي مُكثرٌ من التدخين
فعندما يغمره الألميطلق الدخان كمدخنة كوخيُعَدّ في مطبخه الطعامانتظاراً لعودة صاحبه الفلاح
إنب أعانق وأهدهد روحهفي شبكة من الدخان الأزرقالذي يطلقه فمي الملتهب
وأصنع بلسماً قوياً يسحر قلبهويشفي فكره من التعب
Író pipája vagyok énrajtam ki-ki láthatja szépen,nézvén setét kafferi képem,hogy gazdám füstnyelő legény.
Ha lomha bútól nyög szegény,száll párám kis ház füstjeképpen,melynek étket főz üstje éppena pórnak, aki hazamén.
Tüzes szájamról sűrü hálómely könnyű, kék rezgéssel ing,szépen, lassan, köré kering,
és száll rá mind dúsabbra válóbalzsamnak bűvös kellemes meggyógyul lankadt szelleme.
Trigueiro, negro, enfarruscado,Sou o cachimbo de um autor,incorrigível fumador,Que me tem já quase queimado.
Quando o persegue ingente dor,Eu, a fumar, sou comparadoAo fogareiro improvisadoPara o jantar de um lenhador.
Vai envolver-lhe a tova menteO fumo azul e transparenteDa minha boca em erupção...
A sua dor, prestes, se acalma;Leva-lhe o fumo a paz à alma,Vai Alegrar-lhe o coração!