Quando Lisboa anoitececomo um veleiro sem velasAlfama toda pareceUma casa sem janelasAonde o povo arrefece
E numa água-furtadaNo espaço roubado à mágoaQue Alfama fica fechadaEm quatro paredes de águaQuatro paredes de prantoQuatro muros de ansiedadeQue à noite fazem o cantoQue se acende na cidadeFechada em seu desencantoAlfama cheira a saudade
Alfama não cheira a fadoCheira a povo, a solidãoA silêncio magoadoSabe a tristeza com pãoAlfama não cheira a fadoMas não tem outra canção.
Quan Lisboa fosquejacom un veler sense veles,Alfama sencera semblauna casa sense finestreson el poble tremola (de fred).
És a unes golfesdins un indret arrabassat al marrimentque Alfama roman tancadaentre quatre parets d'aigua.Quatre parets de plor,quatre murs d'angoixaque, de nit, composen el cànticque s'estén per la ciutat.Tancada dins de son desencísAlfama flaira a entrenyor.
Alfama no flaira pas a fado:flaira a poble i solitud.Flaira al silenci afligiti té gust de tristesa amb pà.Alfama no flaira pas a fadoperò no en té pas una altra, de cançó.
リスボンに夜が来ると帆のない船のようにアルファマの家はみな窓のない家みたいになる人々は涼しくしている
屋根裏で傷つき盗まれた場所でアルファマは閉じたまま四つの水の壁に囲まれ4つの嘆きの壁４つの思いわずらいの壁夜には歌う街を照らす灯り幻滅の中に閉じこもるアルファマは思い出の匂いがする
アルファマにはファドの匂いはしない人々の匂い 孤独の匂いがする沈黙の苦しみのように哀しみのパンの味がするアルファマにはファドの匂いはしないでもファド以外の歌はそこにない