По улицата ми
Живея близо до стария Монмартр.Всяка вечер баща ми се прибира пиян.А за да изхрани и четирима ни,бедната ми майчица работи в пералните.Разболея ли се, заставам винаги до прозореца.Гледам хората - как отминават.Но денят към края си ли е,се плаша малко от разни неща.
По улицата ми, хората се разхождат.Слушам как жужат и през нощтаунеса ли се в сън от тихата мелодийка,събуждам се изведнъж, уплашена от виковете.Ударена от свиренето и от стъпките на минаващите и заминаващите.И дори ударена от тишината, която ме смразява право в сърцето.
По улицата ми, сенките се разхождат.А аз треперя, и съм смразена. И ме е страх.
Баща ми идва и ми казва един ден: „ Дъще,не можеш да живееш вечно при нас.С нищо не си допринесла за семейството ни,а вече трябва сама да си изкарваш хляба.Виж, мъжете те намират доста хубавка,от теб се иска само да излезеш някоя вечер и...Има много жени, които работят, за да живеят,разхождайки се по тротоара.
По улицата ми, жените се разхождат.Слушам как тананикат и през нощтаунеса ли се в сън от тихата мелодийка,събуждам се изведнъж, уплашена от виковете.Ударена от свиренето и от стъпките на минаващите и заминаващите.И дори ударена от тишината, която ме смразява право в сърцето.
По улицата ми, жените се разхождат.А аз треперя. И съм смразена. И ме е страх.
И вече седмици и седмици,се оказвам, пак там, но сега без покрив, и без пари.Не зная как другите ги изкарват,но аз - не мога да си намеря и един клиент.Моля за милостиня всеки, който мине и замине.Късче хляб, или може би топъл подслон?Станала съм нахална, безочлива -сега аз съм тази, която тях изпълва със страх.
По улицата ми, всяка вечер, се разхождам , аз, единствената.Всички слушат - как ридая - и през нощта,когато вятърът шиба небето със странната си мелодийка,цялото ми тяло е смразено от дъжда.И повече не издържам, очаквам единствено неизбежността.Нека добрият Господ слезе на земята,и нека ме покани да се постопля в прегръдките му.
По улицата ми, витаят ангели, които ме понасят.Завинагидойде краятна моя кошмар.
Na ulici
Žiju v koutě starého Montmartremůj otec se vrací každý večer opilýa aby nás všechny čtyři uživilachudák má matka pracuje v prádelněkdyž jsem nemocná, zůstávám u mého oknasleduji jak lidé přechází někam jinamkdyž zmizí denjsou tu věci, co mi nahání strach
v mé ulici tu jsou lidé co se procházíslyším je si šuškat a v nocikdyž usínám, ukolébána starou známou písníse najednou probudím výkřikyzapískáním, kroky co se vlečouco odchází a přicházípak ticho co mě zchladí v celém srdci
v mé ulici tu jsou stíny, které se procházía já se chvěju a je mi zima a mám strach
můj otec mi řekl jednoho dne: má dceronezůstaneš tu navždynehodíš se k ničemu - to je z rodinyměla bys dbát na to jak vydělat na tvůj chlébmužům se moc líbíšbudeš muset dnes večer odejítje tu dost žen co si vydělávají na životcouráním po chodníku //prostitucí
v mé ulici tu jsou lidé co se procházíslyším je si pobrukovat a v nocikdyž usínám, ukolébána starou známou písníse najednou probudím výkřikyzapískáním, kroky co se vlečouco odchází a přicházípak ticho co mě zchladí v celém srdci
v mé ulici tu jsou stíny, které se procházía já se chvěju a je mi zima a mám strach
a od té doby týdny a týdnyuž nemám domov, už nemám penízenevím, jak to jiné berouale já nemohla najít zákazníkyžádám almužnu od lidí co chodí kolemkosek chleba, trochu teplanemám přece hodně troufalostinyní jsem to já, která jim nahání strach
v mé ulici se každý večer procházímslyší mě vzlykat a v nocikdyž se vítr svrhne z nebe starou známou píseňcelé mé tělo se zmrazí deštěma já už nemohu, čekám ažaž přijde dobrý bůhaby mě pozval se ohřát zcela v jeho blízkosti
v mé ulici tu jsou andělé, co mě odnášínavždy skoncila má noční můra
Στο δρόμο μου
Ζω σε μια γωνίτσα της παλιάς ΜονμάρτηςΟ πατέρας μου γυρνά μεθυσμένος κάθε βράδυΚαι για να μας ταΐσει εμάς τους τέσσεριςΗ καημένη η μάνα μου ξενοπλένειΌταν είμαι άρρωστη, στέκομαι στο παράθυροΚοιτώ να περνούν άνθρωποι από άλλους τόπουςΌταν το φως της μέρας χαθείΥπάρχουν μερικά πράματα που με φοβίζουν λιγάκι
Στο δρόμο μου υπάρχουν άνθρωποι που σεργιανίζουνΤους ακούω να ψιθυρίζουν και μες τη νύχταΌταν αποκοιμιέμαι, νανουρισμένη από ένα τραγουδάκιΞαφνικά ξυπνώ από τις κραυγές τουςΣφυρίγματα, βήματα που σέρνονταιΠου πάνε κι έρχονταιΜετά σιωπή που κάνει την καρδιά μου να παγώνει
Στο δρόμο μου υπάρχουν σκιές που σεργιανίζουνΚαι τρέμω και κρυώνω και φοβάμαι
Ο πατέρας μου μια μέρα μου είπε: "Κόρη μουΔε μπορείς να μένεις εκεί συνέχειαΔεν είσαι καλή σε τίποτα - είναι οικογενειακό μαςΠρέπει να δούμε πώς θα κερδίζεις το ψωμί σουΟι άνδρες σε βρίσκουν κομματάκι όμορφηΔεν έχεις παρά να πας το βράδυΕίναι πολλές οι γυναίκες που επιβιώνουν έτσιΣεργιανίζοντας στο πεζοδρόμιο"
Στο δρόμο μου υπάρχουν γυνάικες που σεργιανίζουνΤις ακούω να σιγομουρμουρίζουν και μες τη νύχταΌταν αποκοιμιέμαι, νανουρισμένη από ένα τραγουδάκιΞαφνικά ξυπνώ από τις κραυγές τουςΣφυρίγματα, βήματα που σέρνονταιΠου πάνε κι έρχονταιΜετά σιωπή που κάνει την καρδιά μου να παγώνει
Στο δρόμο μου υπάρχουν γυναίκες που σεργιανίζουνΚαι τρέμω και κρυώνω και φοβάμαι
Και μετά από βρομάδες και βδομάδεςΔεν έχω πλέον σπίτι, δεν έχω χρήματαΔεν ξέρω οι αλλοι πώς τα βγάζουν βόλταΜα δεν τα κατάφερα να βρω πελάτηΖητιανεύω από τους ανθρώπους που περνούνΈνα κομμάτι ψωμί, λίγη ζεστασιάΔεν έχω ωστόσο πολύ θάρροςΤώρα είμαι εγώ αυτή που προκαλώ φόβο
Στο δρόμο μου, όλα τα βράδια σεργιανίζωΜ΄ακούνε να κλαίω με αναφιλητά και μες τη νύχταΌταν ο άνεμος λέει στον ουρανό το τραγουδάκι τουΌλο το κορμί μου παγώνει από τη βροχήΚαι δε μπορώ άλλο πλέον και τελικά αυτό που περιμένωείναι να έρθει ο καλός θεόςγια να με προσκαλέσει να ζεσταθώ κοντά του
Στο δρόμο υπάρχουν άγγελοι που με καθοδηγούνΓια πάντα τελείωσε ο εφιάλτης μου
خیابان من
من در گوشه ای از مونمارتر زندگی میکنمپدرم هرشب مست و پاتیل به خانه می آیدوبخاطر پرورش هر چهار نفرمامادر ضعیفم در رختشویخانه کارمیکندهنگامیکه من مریضم،به پنجره خود تکیه میدهمنگاه میکنم به عبرانی که در بیرون درگذرندو هنگامیکه روز تمام شده استچیزهایی هستند که کمی مرا میترسانند
در خیابان من مردم پرسه میزنندمن پچ پچ کردن آنان را میشنومو شب هنگام که بخواب میروم، با برخی از این عبارات آرام شده امناگهان با هیاهوی آنان از خواب میپرمسوت زنان، درحالیکه گام هايشان را بر زمین میکشند، می آیند و میروندپس از آن یک سکوت است که به یکباره قلب مرا منجمد میکند
در خیابان من سایه هایی هستند که پرسه میزنندومن به لرزه می افتم و سردم و میترسم
یه روز پدرم بمن گفت:"تو برای همیشه نمیتوانی اینجا بمانیتو برای هیچ چیز در این خانواده خوب نیستی پس بهتر است نان خودت را بدست بیاوریتو درنظر مردها خیلی زیبا هستیتنها شبها میتوانی از خانه بیرون برویزنان زیادی هستند که با راه رفتن در پیاده روها تامین معاش میکنند. "
در خیابان من زنهایی هستند که پرسه میزنندمن زمزمه های آنان را میشنومو شب هنگام که بخواب میروم،با برخی از این عبارات آرام شده امناگهان با هیاهوی انان از خواب میپرمسوت زنان، درحالیکه گامهایشان را بر زمین میکشند، می آیند و میروندپس از آن یک سکوت است که به یکباره قلب مرا منجمد میکند
در خیابان من زنهایی هستند که پرسه میزنندومن به لرزه افتادم و سردم و میترسم
و برای هفته های متوالیمن دیگر خانه ای ندارم، هیچ پولی ندارممن نمیدانم چگونه دختران دیگر این کار را انجام میدهنداما من نمیتوانم هیچ مشتری پیدا کنممن برای صدقه گدایی میکنم، برای یک تکه نان، کمی گرمامن دختر زیاد جسوری نیستماما درحال حاضر من تنها کسی هستم که آنها را میترسانم
در خیابان من، هرشب من در آن اطراف قدم میزنمصدای هق هق آنها شنیده میشودو هنگامیکهوشب هنگام که باد حرفهای آنها را در آسمان تاریک میوازندتمام بدن من در اثر باران یخ زده استدیگر نمیتوانم، پیوسته منتظرم تا خدای خوبم بیایدتا مرا بسوی خود بخواند ودر کنار خود بمن گرما ببخشد
در خیابان من فرشته هایی هستند که مرا باخود میبرندکابوس من تمام شده است، برای همیشه!
Kotikadullani
Asun eräässä vanhan Montmartren kolkassaIsäni saapuu kotiin joka ilta humalassaJa ruokkiakseen meidät kaikki neljäÄitiparkani tekee pesulassa töitäSilloin kun olen kipeä, jään ikkunalleniKatsomaan, kun muukalaiset kulkee ohiSilloin kun päivänvalo hälvetä alkaaOn asioita, jotka mua hieman pelottaa
Kotikadullani on väkeä, joka käyskenteleeKuulen, kun ne kuiskii ja öiseen aikaanKun nukahdan renkutuksen "tuudittamana"Minut ykskaks herättää jotkin huudotViheltimenvedot, laahaavat, lähtevätTulevat askeleetMinkä jälkeen sydäntäni läpikotaisin kylmäävä hiljaisuus
Kotikadullani on käyskentelevää väkeäJa minä tutisen, on kylmä ja pelottaa
Isä eräänä päivänä sanoi: "TyttöniEt sä nyt tähän loputtomiin jääEi susta mihkään oo - tää on perhettäKannattais sun tulla päästä omilleenOlet miesten mielestä aika nättiSen kun lähdet sitten tänä iltanaOn kyllä naisa, jotka hakkivat elantonsaKäyskentelemällä jalkakäytävillä"
Kotikadullani on naisia jotka, käyskenteleeKuulen, kun ne hyräilee ja öiseen aikaanKun nukahdan renkutuksen "tuudittamana"Minut ykskaks herättää jotkin huudotViheltimenvedot, laahavat, lähtevätTulevat askeleetMinkä jälkeen sydäntäni läpikotaisin kylmäävä hiljaisuus
Kotikadullani on käyskentelevää väkeäJa minä tutisen, on kylmä ja pelottaa
Ja nyt jo viikkotolkullaOon koditon, oon rahatonEn tiedä, kuinka muut asiasta selviääMut mä en saanut asiakasta löydettyäPyytelen almuja ohi kulkeviltaLeivän murua, vähän lämpöäEn kumminkaan ole kovin uskaliasNyt minä vuorostani pelotan heitä
Kotikadullani joka ilta mä käyskentelenNe kuulee, kun nyyhkin ja öiseen aikaanKun tuuli renkutuksensa taivaalle viskaaKoko vartaloni on jäässä sateen vuoksiEnkä kestä enää, odotankin itse asiassaEttä laupias Jumala tuleeKutsumaan minut lämmittelemään aivan vierelleen
Kotikadullani on enkeleitä, jotka vievät mutMukanansa, ainiaaksi painajaiseni on ohi
ברחוב שלי
אני גרה בפינה הישנה של מונמרטראבא שלי חוזר שיכור כל ערבובשביל להאכיל את ארבעתנואמא שלי עובדת במכבסה
כשאני חולה , אני נשענת על החלוןמסתכלת על אנשים זרים שעובריםוכשהיום מתחיל להעלםיש דברים שגורמים לי קצת לפחד
ברחוב שלי יש אנשים שמסתובביםאני שומעת אותם מתלחשים וגם בלילהוכשאני מתחילה לישוןולהתערסל על שיר ילדות ישןאני פתאום מתעוררת מהצעקות שלהםיריות של שריקות , צעדים נגרריםשהולכים, שבאיםואז השקט שגורם לי לקור בכול ליבי
ברחוב שלי יש צללים שמסתובביםואני רועדת ואני קפואה ואני פוחדת
אבא שלי אמר לי יום אחדילדה שלי את תישארי כאן תמידאת לא טובה בשום דברככה זה כולם במשפחה שלנואת חייבת לראות איך להרוויחאת הלחם שלךהגברים רואים בך אישה יפהאת רק צריכה לצאת בערביש הרבה נשים שמרוויחות את החיים שלהןבלטייל על המדרכות
ברחוב שלי יש נשים שמסתובבותאני שומעת אותן מזמזמות ובלילהכשאני נרדמת , מתערסלת על שיר ילדות ישןאני פתאום מתעוררת מהצעקות שלהםיריות של שריקות, והצעדים הנגרריםשהולכים , ושבאיםואז השקט שגורם לי לקור בכול ליבי
במשך שבועות רביםאין לי בית. , אין לי כסףאין לי מושג איך האחרות לוקחותאבל אני לא מצאתי קליינטים
ביקשתי נדבה מהאנשים שעברופיסת לחם , מעט חוםועדיין אין לי הרבה תעוזהועכשיו זו אני שגורמת להם לפחד
ברחוב שלי כל ערב אני מסתובבתאפשר לשמוע אותי וגם בלילהוכשהרוח מנגנת בשמיים את השיר שלהכל הגוף שלי רפואי מהגשםואני לא יכולה יותראני למעשה מחכה שהאל יבואויזמין אותי להתחמם לצידו
ברחוב שלי יש מלאכיםשלוקחים אותילתמיד הסיוט שלי נגמר
Az én utcámban
Az öreg Montmarte egy sarkában lakomAz apám minden este részegen jön hazaÉs hogy mind a négyen enni tudjunkSzegény anyám mosogatni járHa beteg vagyok, ott ülök az ablaknálNézem az embereket az utcánAmikor lemegy a napOlyan dolgokat látok, amik félelemmel töltenek el
Az utcámban emberek sétálnakHallom, ahogy suttognak az éjszakábanS mikor egy régi dal álomba ringatHirtelen sikoltás ébreszt felFüttyentések, lépésekUtána csend, amitől összeszorul a szívem
Az utcámban árnyékok sétálnakÉn meg reszketek, és fázom és félek
Az apám azt mondta egy nap:"LányomNem ülhetsz itt a végtelenségigSemmire sem vagy jó a családnakKeresd meg a magad kenyerétA férfiak talán csinosnak találnakCsak ki kell menned esténkéntSok olyan nő van, aki abból tartja el magátHogy sétál a járdán"
Az utcámban nők sétálnakHallom, ahogy dúdolnak az éjszakábanS mikor egy régi dal álomba ringatHirtelen sikoltás ébreszt felFüttyentések, lépésekUtána csend, amitől összeszorul a szívem
Az utcámban nők sétálnakÉn meg reszketek, és fázom és félek
Most pedig már hetek ótaNincs sem lakásom sem pénzemNem tudom, a többiek hogy csináljákDe én nem találtam kuncsaftokatA járókelőktől kéregetekEgy falat kenyeret, egy kis melegségetDe nem sok bátorságom vanMost már én vagyok az, akitől félnek
Az utcámban sétálok minden napHallják ahogy zokogok az éjszakábanAmikor a szél süvít egy dalt az égenA jeges széltől megdermed az egész testemNem bírom ezt tovább, valójában azt váromHogy a Jóisten jöjjön értemÉs magához hívjon hogy ott melegedjek mellette
Az utcámban angyalok vezetnek engemÉs ez a rémálom örökre véget ér.
In mi strata
Io vive in un angulo de vetere MontmartreMi patre reveni ebrie al casa omne vespereE por nutrir nos quatroMi matre travalia al (lavador)Quando io es malade, io resta ante mi fenestraIo reguarda le gente de alibi circularQuando le sol se poneIl ha cosas que me face un pauc timor
In mi strata gente se promenaIo los audi susurrar e, in le nocteQuando io me adormi, sopiete per un vetere melodiaIo es subito eveliate per critosRuitos de sibilos, passos trainanteQue veni e que vaPostea le silentio que rende mi corde toto frigide
In mi strata umbras se promenaE io freme, io ha frigido, io ha timor
Un die mi patre me diceva: "Mi filiaTu non va restar hic por sempreTu es bon por nihil, es assi in le familiaTu deberea pensar a ganiar tu vitaLe viros te trova bastante belleParti simplemente omne vespereCerte feminas gania lor vitaAmbulante sur le pavimento"
In mi strata feminas se promenaIo las audi susurrar cantos e, in le nocteQuando io me adormi, sopiete per un vetere melodiaIo es subito eveliate per critosRuitos de sibilos, passos trainanteQue veni e que vaPostea le silentio que rende mi corde toto frigide
In mi strata feminas se promenaE io freme, io ha frigido, io ha timor
E depost numerose septimanasIo non ha ni un casa ni monetaIo non sape como le alteres face istoMa io non poteva trovar un clienteIo mendica al passantesUn morsello de pan, un pauc de calorIo non es multo audaceMa ora isto es illos que ha timor de me
In mi strata omne vespere io me promenaOn me audi singultar e, in le nocteQuando le vento jecta su vetere melodia al celoTote mi corpore es gelate per le pluviaE io es fatigate, io attendeQue Dios veni invitar meA calefacer me presso ille
In mi strata angelos me levaPer sempre mi mal sonio es finite
Manā ielā
Dzīvoju uz vecās Monmartras stūŗaMans tēvs atgriežas piedzēries katru vakaruUn lai mūs visus četrus pabarotuMana nabaga māte strādā par veļas mazgātājuKad esmu slima, es palieku pie sava logaEs vēroju cilvēkus, kas iet gaŗāmKad diena iet uz beigāmIr lietas, kas mani mazliet biedē
Manā ielā cilvēki pastaigājasEs viņus dzirdu čukstam naktīKad es iemiegu vecas dziesmas ieaijātaMani pēkšņi pamodina kliedzieniSvilpieni, soļi, kas klīstKas iet, kas nākTad klusums, kas man sasaldē visu sirdi
Manā ielā ēnas pastaigājasUn es trīcu, man ir auksts, man ir bail
Mans tēvs reiz man teica: "Mana meitaTu nepaliksi šeit bezgalīgiNo tevis nav nekādas jēgas ģimeneiVajadzētu sākt pelnīt savu maiziVīri tevi uzskata par gana smukuTev tikai jāiziet ārā vakarāIr daudz sieviešu, kas pelna dzīveiKlīstot pa ielām"
Manā ielā sievietes pastaigājasEs viņas dzirdu dungojam naktīKad es iemiegu vecas dziesmas ieaijātaMani pēkšņi pamodina kliedzieniSvilpieni, soļi, kas klīstKas iet, kas nākTad klusums, kas man sasaldē visu sirdi
Manā ielā sievietes pastaigājasUn es trīcu, man ir auksts, man ir bail
Un jau nedēļu nedēļāmMan vairs nav māju, man vairs nav naudasEs nezinu kâ citas to iegūstBet es nespēju atrast klientusEs lūdzu ubaga dāvanas no gaŗāmgājējiemGabalu maizes, mazliet siltumaTomēr man nav daudz drosmesTagad tā esmu es, no kā baidās
Manā ielā katru vakaru es pastaigājosVar dzirdēt šņukstus naktīKad vējš ceļ debesīs savu veco dziesmuViss mans ķermenis sasalis lietūEs vairs nevaru, es gaiduKa labais Dievs nāksLai uzaicinātu mani sasildīties pie sevis
Manā ielā eņģeļi mani aizvedUz visiem laikiem mani murgi ir beigušies
На мојата улица
Живеам на аголот, на стариот МонмартрТатко ми си доаѓа пијан дома, секоја вечерИ за да нè прехрани сите четворицаМојата кутра мајка работи во пералницатаКога сум болна, седам покрај прозорецотГледам како луѓето одат некадеИ кога денот полека избледуваИма некои чудни работи кои малку ме плашат
На мојата улица, има луѓе кои се шетаатГи слушам како шепотат во ноќтаКога ќе заспијам, успиена од некоја песнаОдеднаш, се будам од врисоците,Свирежите и демнечките чекориШто доаѓаат и проаѓаат.Потоа тишина, од која ми запира срцето
На мојата улица, има сенки, кои талкаат наоколуА јас треперам, ладно ми е, и се плашам
Еднаш татко ми ми рече: „Ќерко,Не може да останеш овде вечноЗа ништо не си му од корист на семејствовоТреба да видиш како се заработува леботНа мажите си им убаваСамо треба да излегуваш ноќеИма многу жени кои заработуваат за животШетајќи по тротоарите“.
На мојата улица, има жени кои се шетаатСлушам како потпевнуваат во ноќтаКога ќе заспијам, успиена од некоја песнаОдеднаш, се будам од врисоците,Свирежите и демнечките чекориШто доаѓаат и проаѓаат.Потоа тишина, од која ми запира срцето
На мојата улица, има жени кои се шетаатА јас треперам, ладно ми е, и се плашам
Веќе недели и недели,Немам повеќе дом, немам ни париНе знам како другите девојки успеваат,Но, не можев да си најдам муштерииМолев за милост од минувачитеЗа парче леб, малку топлинаНе сум некоја смела девојкаНо, сега јас сум таа од која луѓето се плашат
На мојата улица, секоја вечер се шетамМожете да ме слушнете како навечер липамКога ветрот ќе си ја засвири старата песна кон небото,Телото ми е изѕемнато од дождот,Веќе не можам да издржам, и всушност чекамБог да дојде и да ме земеИ да ме покани да се стоплам покрај Него
На мојата улица, има ангели кои ме водатЗасекогаш, мојот кошмар, е завршен!
Pe strada mea
Locuiesc într-un colț al vechiului Montmartre,Tatăl meu vine acasă rupt în fiecare seară,Iar ca să ne dea de mâncare la toți patruMama muncește la spălătorie.Când sunt bolnavă, stau la fereastră,Privesc cum trec oamenii,Iar când ziua începe să se stingăSunt multe lucruri care mă înspăimântă.
Pe strada mea sunt oameni care se plimbă,Îi aud șușotind, iar noaptea,Când adorm, legănată de același refren,Mă trezesc dintr-o dată țipete,Șuierături, pași târșâițiCare se îndepărtează, care se apropie,Apoi liniștea care îmi îngheață sufletul.
Pe strada mea sunt umbre care se preumblă,Și tremur, și mi-e frig, și mi-e frică.
Tatăl meu mi-a zis într-o zis: „Fata mea,Nu vei sta aici la nesfârșit,Nu ești bună de nimic - ți se trage din neam -,Ar trebui să îți câștigi singură pâinea.Bărbații te consideră drăguță,Nu trebuie decât să pleci seara,Sunt destule femei care își câștigă pâineaPlimbându-se pe trotuar.”
Pe strada mea sunt femei care se plimbă,Le aud fredonând, iar noaptea,Când adorm, legănată de același refren,Mă trezesc dintr-o dată țipete,Șuierături, pași târșâițiCare se îndepărtează, care se apropie,Apoi liniștea care îmi îngheață sufletul.
Pe strada mea sunt femei care se preumblă,Și tremur, și mi-e frig, și mi-e frică.
Iar de săptămâni întregi,Nu mai am casă, nu mai am bani,Nu știu altele cum se descurcă,Dar eu n-am putut găsi niciun client.Cerșesc de la trecătoriO bucată de pâine, puțină căldură,Însă nu am prea multă îndrăzneală,Iar acum eu îi înfricoșez pe ei.
Pe strada mea, în fiecare seară mă preumblu,Mă puteți auzi oftând, iar noaptea,Când vântul umple cerul cu același refren,Trupul meu e înghețat în ploaie,Iar eu nu mai pot, aștept ca măcarBunul Dumnezeu să vinăSă mă ia să mă încălzesc în preajma Lui.
Pe strada mea sunt îngeri care mă poartă,Coșmarul meu, acum, s-a sfârșit.
U mojoj ulici
Živim na jednom ćosku starog MonmartraMoj otac se svake večeri vraća kući pijanA da bi nas sve četvoro ishranilaMoja sirota majka radi kao praljaKad sam bolesna, ostajem pored svog prozoraGledam kako ljudi polaze ko zna gdeKada dan počinje da se gasiIma stvari koje me po malo plaše...
U mojoj ulici ima ljudi koji se šetajuČujem ih kako šapucu u noćiKad se uspavam uljuljkana nekim refrenomIznenada me probude kriciZvižduci, koraci koji vrebajuOdlaze i dolazeA zatim tišina koja mi potpuno sledi srce
U mojoj ulici ima senki koje se šetajuI ja drhtim, hladno mi je i plašim se
Otac mi je jednog dana rekao: "KćeriNe možes da ostaneš tu zauvekNisi ni za šta - to ti je naslednoTreba da zaradiš svoj hlebMuškarci misle da si lepaSve što je potrebno je da izađes uvečeIma puno žena koje zarađuju za životTako što šetaju trotoarom"
U mojoj ulici ima žena koje se šetajučujem ih kako pevuše u noćiKad se uspavam uljuljkana nekim refrenomIznenada me probude kriciZvižduci, koraci koji vrebajuOdlaze i dolazeA zatim tišina koja mi potpuno sledi srce
U mojoj ulici ima žena koje se šetajuI ja drhtim, hladno mi je i plašim se
I već nedeljama i nedeljamaNemam više dom, nemam više paraNe znam kako drugima to uspevaAli ja nisam uspela da pronađem klijentaTražim milostinju od ljudi koji prolazeParče hleba, malo toplineIpak nemam dovoljno smelostiSada sam ja ta koje se oni plaše
U mojoj ulici ja se šetam svake večeriČuju me kako jecam u noćiKad vetar zapeva svoju pesmuMoje telo se čitavo sledi od kišeI ne mogu više, čekam da na krajuDobri Bog dođeDa me pozove da se zagrejem pored njega
U mojoj ulici ima anđela koji me odvodeMoj košmar je zauvek završen
Sokağımda
Eski Montmartre'nin bir köşesinde yaşıyorumBabam her akşam eve sarhoş dönüyorVe dördümüzü birden doyurmak içinZavallı annem çamaşırhanede çalışıyorHasta olduğumda, cam kenarında dinlenirimGeçip giden insanları izlerimGün batmaya başladığındaBeni korkutan bazı şeyler vardır
Sokağımda dolaşan insanlar varOnların fısıldaşmalarını duyuyorum ve geceleyinBen bir ninni sayesinde uykuya dalmışkenAniden çığlıklar içinde uyanırımIslık sesleri, dolanan ayak sesleriGidip gelenArdından tüm kalbimi üşüten sessizlik
Sokağımda dolaşan gölgeler varVe ben titriyorum, üşüyorum, korkuyorum
Babam bir gün dedi ki: "KızımSonsuza dek burada kalmayacaksınHiçbir işe yaramıyorsun - bu ailedendirEkmeğini kazanmaya çabalamalısınErkekler seni pek sevimli buluyorAkşamları dışarı çıkman lazımOrada (sokaklarda) pek tabii ki hayatını kazanan kadınlar varKaldırımda salınarak"
Sokağımda dolaşan kadınlar varOnların mırıldanmalarını duyuyorum ve geceleyinBen bir ninni sayesinde uykuya dalmışkenAniden çığlıklar içinde uyanırımIslık sesleri, dolanan ayak sesleriGidip gelenArdından tüm kalbimi üşüten sessizlik
Sokağımda dolaşan kadınlar varVe ben titriyorum, üşüyorum, korkuyorum
Ve haftalar haftalar sonraArtık bir evim yok, artık hiç param yokDiğerleri bunu nasıl beceriyor hiç bilmiyorumAma ben müşteri bulamıyorumGeçen insanlardan yardım dileniyorumBir parça ekmek, biraz sıcaklıkZaten pek cesaretim de yokArtık onları korkutan benim
Sokağımda, her akşam dolaşan benimOnlar benim ağlamamı duyuyor ve geceleyinRüzgar eskimiş şarkısını göğe savurduğundaTüm bedenim yağmurdan donuyorVe artık katlanamıyorum, sürekliYüce Tanrı gelsin diye beklemeyeYeniden ısınayım diye beni yanına davet etmesi için
Sokağımda beni götüren melekler varKabusum ebediyen son bulsun diye