Dans ma rue
J'habite un coin du vieux MontmartreMon père rentre soûl tous les soirsEt pour nous nourrir tous les quatreMa pauvre mère travaille au lavoirQuand je suis malade, je reste à ma fenêtreJe regarde passer les gens d'ailleursQuand le jour vient à disparaitreY a des choses qui me font un peu peur
Dans ma rue y a des gens qui se promènentJe les entends chuchoter et dans la nuitQuand je m'endors, bercée par une rengaineJe suis soudain réveillée par des crisDes coups de sifflet, des pas qui trainentQui vont, qui viennentPuis le silence qui me fait froid dans tout le cœur
Dans ma rue y a des ombres qui se promènentEt je tremble et j'ai froid et j'ai peur
Mon père m'a dit un jour : « Ma filleTu vas pas rester là sans finT'es bonne à rien, ça, c'est de familleFaudrait voir à gagner ton painLes hommes te trouvent plutôt jolieTu n'auras qu'à partir le soirY a bien des femmes qui gagnent leur vieEn se baladant sur le trottoir. »
Dans ma rue y a des femmes qui se promènentJe les entends fredonner et dans la nuitQuand je m'endors, bercée par une rengaineJe suis soudain réveillée par des crisDes coups de sifflet, des pas qui trainentQui vont, qui viennentPuis ce silence qui me fait froid dans tout le cœur
Dans ma rue y a des femmes qui se promènentEt je tremble et j'ai froid et j'ai peur
Et depuis des semaines et des semainesJ'ai plus de maison, j'ai plus d'argentJe sais pas comment les autres s'y prennentMais j'ai pas pu trouver de clientJe demande l'aumône aux gens qui passentUn morceau de pain, un peu de chaleurJ'ai pourtant pas beaucoup d'audaceMaintenant c'est moi qui leur fais peur
Dans ma rue, tous les soirs je me promèneOn m'entend sangloter et dans la nuitQuand le vent jette au ciel sa rengaineTout mon corps est glacé par la pluieEt j'en peux plus, j'attends qu'en faitQue le bon Dieu viennePour m'inviter à me réchauffer tout près de lui
Dans ma rue y a des anges qui m'emmènentPour toujours mon cauchemar est fini
По улицата ми
Живея близо до стария Монмартр.Всяка вечер баща ми се прибира пиян.А за да изхрани и четирима ни,бедната ми майчица работи в пералните.Разболея ли се, заставам винаги до прозореца.Гледам хората - как отминават.Но денят към края си ли е,се плаша малко от разни неща.
По улицата ми, хората се разхождат.Слушам как жужат и през нощтаунеса ли се в сън от тихата мелодийка,събуждам се изведнъж, уплашена от виковете.Ударена от свиренето и от стъпките на минаващите и заминаващите.И дори ударена от тишината, която ме смразява право в сърцето.
По улицата ми, сенките се разхождат.А аз треперя, и съм смразена. И ме е страх.
Баща ми идва и ми казва един ден: „ Дъще,не можеш да живееш вечно при нас.С нищо не си допринесла за семейството ни,а вече трябва сама да си изкарваш хляба.Виж, мъжете те намират доста хубавка,от теб се иска само да излезеш някоя вечер и...Има много жени, които работят, за да живеят,разхождайки се по тротоара.
По улицата ми, жените се разхождат.Слушам как тананикат и през нощтаунеса ли се в сън от тихата мелодийка,събуждам се изведнъж, уплашена от виковете.Ударена от свиренето и от стъпките на минаващите и заминаващите.И дори ударена от тишината, която ме смразява право в сърцето.
По улицата ми, жените се разхождат.А аз треперя. И съм смразена. И ме е страх.
И вече седмици и седмици,се оказвам, пак там, но сега без покрив, и без пари.Не зная как другите ги изкарват,но аз - не мога да си намеря и един клиент.Моля за милостиня всеки, който мине и замине.Късче хляб, или може би топъл подслон?Станала съм нахална, безочлива -сега аз съм тази, която тях изпълва със страх.
По улицата ми, всяка вечер, се разхождам , аз, единствената.Всички слушат - как ридая - и през нощта,когато вятърът шиба небето със странната си мелодийка,цялото ми тяло е смразено от дъжда.И повече не издържам, очаквам единствено неизбежността.Нека добрият Господ слезе на земята,и нека ме покани да се постопля в прегръдките му.
По улицата ми, витаят ангели, които ме понасят.Завинагидойде краятна моя кошмар.
Kotikadullani
Asun eräässä vanhan Montmartren kolkassaIsäni saapuu kotiin joka ilta humalassaJa ruokkiakseen meidät kaikki neljäÄitiparkani tekee pesulassa töitäSilloin kun olen kipeä, jään ikkunalleniKatsomaan, kun muukalaiset kulkee ohiSilloin kun päivänvalo hälvetä alkaaOn asioita, jotka mua hieman pelottaa
Kotikadullani on väkeä, joka käyskenteleeKuulen, kun ne kuiskii ja öiseen aikaanKun nukahdan renkutuksen "tuudittamana"Minut ykskaks herättää jotkin huudotViheltimenvedot, laahaavat, lähtevätTulevat askeleetMinkä jälkeen sydäntäni läpikotaisin kylmäävä hiljaisuus
Kotikadullani on käyskentelevää väkeäJa minä tutisen, on kylmä ja pelottaa
Isä eräänä päivänä sanoi: "TyttöniEt sä nyt tähän loputtomiin jääEi susta mihkään oo - tää on perhettäKannattais sun tulla päästä omilleenOlet miesten mielestä aika nättiSen kun lähdet sitten tänä iltanaOn kyllä naisa, jotka hakkivat elantonsaKäyskentelemällä jalkakäytävillä"
Kotikadullani on naisia jotka, käyskenteleeKuulen, kun ne hyräilee ja öiseen aikaanKun nukahdan renkutuksen "tuudittamana"Minut ykskaks herättää jotkin huudotViheltimenvedot, laahavat, lähtevätTulevat askeleetMinkä jälkeen sydäntäni läpikotaisin kylmäävä hiljaisuus
Kotikadullani on käyskentelevää väkeäJa minä tutisen, on kylmä ja pelottaa
Ja nyt jo viikkotolkullaOon koditon, oon rahatonEn tiedä, kuinka muut asiasta selviääMut mä en saanut asiakasta löydettyäPyytelen almuja ohi kulkeviltaLeivän murua, vähän lämpöäEn kumminkaan ole kovin uskaliasNyt minä vuorostani pelotan heitä
Kotikadullani joka ilta mä käyskentelenNe kuulee, kun nyyhkin ja öiseen aikaanKun tuuli renkutuksensa taivaalle viskaaKoko vartaloni on jäässä sateen vuoksiEnkä kestä enää, odotankin itse asiassaEttä laupias Jumala tuleeKutsumaan minut lämmittelemään aivan vierelleen
Kotikadullani on enkeleitä, jotka vievät mutMukanansa, ainiaaksi painajaiseni on ohi
Nella mia via
Abito a un angolo della vecchia MontmartreMio padre rientra ubriaco tutte le sereE per sfamarci tutti e quattroLa mia povera madre lavora in lavanderiaQuando sono malata, resto alla finestraGuardo passare la gente di fuoriQuando il giorno si avvia al termineCi sono cose che mi fanno un po' paura.
Nella mia via c'è gente che passeggiaLa sento sussurrare, e, nella notte,Quando mi addormento, cullata da una nenia,All'improvviso vengo svegliata da urlaFischi, passi trascinatiChe vanno e vengono,E poi il silenzio, che mi raggela il cuore.
Nella mia via ci sono ombre che passeggianoE io tremo, ho freddo, ho paura.
Un giorno mio padre mi ha detto: "Ragazza mia,Non potrai restare qui all'infinito.Sei una buona a nulla - è di famigliaDovresti trovare un modo per guadagnarti il pane.Gli uomini ti trovano piuttosto carina,Non dovrai far altro che uscire la sera:Ce ne sono di donne che si guadagnano da vivereFacendo su e giù per il marciapiedi..."
Nella mia via ci sono delle donne che passeggianoLe sento canticchiare, e, nella notte,Quando mi addormento, cullata da una nenia,All'improvviso vengo svegliata da urlaFischi, passi trascinatiChe vanno e vengonoE poi quel silenzio che mi raggela il cuore.
Nella mia via ci sono delle donne che passeggianoE io tremo, ho freddo, ho paura.
E dopo settimane e settimane,Non ho più una casa, non ho più soldi.Non so come se li procurino le altre,Ma io non sono riuscita a trovare clienti.Chiedo l'elemosina alla gente che passa,Un tozzo di pane, un po' di calore.Ma non sono molto audace:Ora sono io a far paura a loro.
Nella mia via, passeggio tutte le sereMi si sente singhiozzare, e, nella notte,Quando il vento lancia al cielo la sua nenia,Tutto il mio corpo è gelato dalla pioggia.E non ne posso più, e difatti aspettoChe arrivi il buon DioE mi inviti a riscaldarmi accanto a lui.
Nella mia via ci sono angeli che mi accompagnanoIl mio incubo è finito per sempre.
Pe strada mea
Locuiesc într-un colț al vechiului Montmartre,Tatăl meu vine acasă rupt în fiecare seară,Iar ca să ne dea de mâncare la toți patruMama muncește la spălătorie.Când sunt bolnavă, stau la fereastră,Privesc cum trec oamenii,Iar când ziua începe să se stingăSunt multe lucruri care mă înspăimântă.
Pe strada mea sunt oameni care se plimbă,Îi aud șușotind, iar noaptea,Când adorm, legănată de același refren,Mă trezesc dintr-o dată țipete,Șuierături, pași târșâițiCare se îndepărtează, care se apropie,Apoi liniștea care îmi îngheață sufletul.
Pe strada mea sunt umbre care se preumblă,Și tremur, și mi-e frig, și mi-e frică.
Tatăl meu mi-a zis într-o zis: „Fata mea,Nu vei sta aici la nesfârșit,Nu ești bună de nimic - ți se trage din neam -,Ar trebui să îți câștigi singură pâinea.Bărbații te consideră drăguță,Nu trebuie decât să pleci seara,Sunt destule femei care își câștigă pâineaPlimbându-se pe trotuar.”
Pe strada mea sunt femei care se plimbă,Le aud fredonând, iar noaptea,Când adorm, legănată de același refren,Mă trezesc dintr-o dată țipete,Șuierături, pași târșâițiCare se îndepărtează, care se apropie,Apoi liniștea care îmi îngheață sufletul.
Pe strada mea sunt femei care se preumblă,Și tremur, și mi-e frig, și mi-e frică.
Iar de săptămâni întregi,Nu mai am casă, nu mai am bani,Nu știu altele cum se descurcă,Dar eu n-am putut găsi niciun client.Cerșesc de la trecătoriO bucată de pâine, puțină căldură,Însă nu am prea multă îndrăzneală,Iar acum eu îi înfricoșez pe ei.
Pe strada mea, în fiecare seară mă preumblu,Mă puteți auzi oftând, iar noaptea,Când vântul umple cerul cu același refren,Trupul meu e înghețat în ploaie,Iar eu nu mai pot, aștept ca măcarBunul Dumnezeu să vinăSă mă ia să mă încălzesc în preajma Lui.
Pe strada mea sunt îngeri care mă poartă,Coșmarul meu, acum, s-a sfârșit.