Disidentova balada
Ref. Pamatuješ si, jak nám bylo dřív,
Po tom všem co nám zbylo, můj Bělehrade
Vzpomínám si dávno, ještě ve zlatém džbánu
Poprvé, když jsem viděl mikrofon, jak stál na stole
Ve stínu chladných kaštanů, kde moje drahá zmizela
Vyřezal jsem jméno, hodil jej poprvé
Vyrůstal jsem na písních místních bohémů
A příbězích rybářů, které tu dnes už nejsou
Kalilo se s nejlepšíma v zakouřených hospodách
Flirtovali s ženami, sázeli s Limpary
Někdy jsem byl doma a spokojený, někdy jsem prohrál všechno
Jednou jsem objal ženu, pak zase políbil dlažební kostky
A nesoudil jsem sám sebe, kdekoliv jsem se probudil
Bolest byla stejná, na to jsem si zvykl
Proto jsem shromáždil vzpomínky, stejně jako jizvy pro připomenutí
To nebylo vždy jen chladné a šedé
Ta krev rudá jak víno, obarvila noci
Jako odrazy ve skle tam byly tvé oči
Ale já jsem musel odejít, odvoz na mě čekal
Bělehrade sbohem, mnoho z těchto věcí jsem ti nestihl říct
Ref. Pamatuješ si, jak nám bylo dřív,
Po tom všem co nám zbylo, můj Bělehrade
Zapomeň na mě, milá, zapomeň na to, že tě miluju
Pokračuj v životě, možná už tady déle nebudu
Objímám vzpomínky ve tmě, zatímco je obarvuji klíčem ke štěstí
Nemyslím na křik, který slyším dole v předsíni
Zatímco zápasím s ranami, sním že,
Opíjím se vínem, rakijou a tamburíny
Starými houslemi a roztrhanými hlasy
Smutnou cigánskou písní, kouřem a rozbitými brýlemi
S mými bohémi pořvávám za stolem
Střílím, recituju básně, kradu za slovo
Protože kvůli jednomu jedinému verši je můj život u konce
Plný veršů v srdci, zatímco oknem sleduji ostrov
Sním o tom, že cítím tvůj pohled, jak tančíš vedle mě
Slzy mi tečou, jako déšť na podzim
Hej, nepřinášej sem svítání, nech mě toužit
Ať nikdy nesvítá, dokud je ve mně písnička
Ale musel jsem jít, protože jsem někoho otravoval
Bělehrade sbohem, tohle jsem ti taky ještě neřekl
Ref. Pamatuješ si, jak nám bylo dřív,
Po tom všem co nám zbylo, můj Bělehrade
Dnes mě rány bolí více, někdo šeptá za školou
Někdo zpívá tyhle verše, musel jsem odejít
Ale teď jsem zase zpátky, no všechno je ztracené
Pokáceli kaštan, pod kterým jsem tě kdysi políbil
Necítím citróny, nejsou tu ty staré housle
Není tu šedovlasý cigán, aby se mnou sdílel smutek
Můj Bělehrade
Ztratil jsem kořeny, nosím medaile pro nic
Když mě nikdo nezná
Na hvězdě Černého George, dal by cokoliv za sklenici vína
K čemu potřebuji medaili, když nikoho nemám
Jenom neklid a bolest, mí nejlepší přátelé
V hospodě ničím brýle, dokud mi duše nevykrvácí
Balada disidenta, jedna smutná srbská píseň
Pro hospody v budoucnu, pro lepší časy
Aby byl někdo chycen v hrdlu, když ji někdo druhý zpívá
Všechno je v mém okolí stejné, ale já už zde nejsem
Už musím jít, takhle mě nikdo jiný nepotřebuje
Bělehrade sbohem, dobře si pamatuj, co ti říkám!
Ref. Pamatuješ si, jak nám bylo dřív,
Po tom všem co nám zbylo, můj Bělehrade
Η μπαλαντα του διαφωνου
Θυμασαι πως ηταν πριν για εμαςΤι παραμενει τωρα, Βελιγραδι μου?
Σκεφτομαι, πριν πολυ καιρο, στο ''Xρυσαφένιο μπουκαλι''Για πρωτη φορα ειδα μικροφωνο, ηταν στο τραπεζιΣτη σκιά της παλιάς καστανιάς, όπου η αγάπη μου εξαφανίστηκε,Εχω σκαλισει το ονομα, εγραψα τις πρωτες ομοιοκαταληξίεςΕχω μεγαλώσει με τραγούδια τους παλιους μποεμ*Και με τις ιστορίες αλιέων που έχουν φύγει τώραΣφυρηλατήθηκα με τους καλύτερους, σε καπνιστές ταβέρνες,Τινασσα με κοπελες, επαιξα με τοκογλύφουςΚαμια φορα στο σπιτι, ευτυχισμενος, καμια φορα χανω τα πανταΚαμια φορα με τη γυναικα, καμια φορα στο δρομο,Και ποτέ δεν εκρίνα τον εαυτό μου, οπουδήποτε ξύπνησα,Ο πονος ηταν ιδιος, εζησα με αυτον,Ετσι έχω συλλέξει μνήμες, σαν σημάδια για να μου θυμίζουν,Πως δεν ηταν παντα κρυο και γκριΠως το αιμα σαν το κρασι χρωματιζε τις νυχτεςΜεσα στα ποτηρια, σαν τα ματια σουΚι εγω επρεπε να φυγω, το βαγονι περιμενεΒελιγραδι, αντιο, πολλα πραγματα δεν σου ειπα
Θυμασαι πως ηταν πριν για εμαςΤι παραμενει τωρα, Βελιγραδι μου?
Ξεχασε με, αγαπη μου, ξεχασε πως σ' αγαπωσυνεχισε να ζεις, ισως εγω δεν υπαρχω πιαΑγκαλιάζω τις μνήμες στο σκοτάδι, ενώ τις χρωματίζω με το κερίΓια να μην σκεφτω για τους κραυγες που ακούω στην αίθουσαΕνώ αγωνίζομαι με τραύματα ονειρεύομαιΠως πινω κρασι, ρακη** και ακουω ταμπουρίνια,Ενα παλιο βιολι και σχισμένες φωνέςΤσιγγάνικο τραγούδι, καπνός και σπασμένα γυαλιάΜε τους μποεμ μου φωναζω πανω απο το τραπεζιΠεταω στίχους, απαγγέλλω, αγωνίζω για μια λεξηΛόγω μόνο ενός στίχου, η ζωή μου έχει πλέον τελειώσειΈρημο στην καρδιά μου, ενώ βλέπω το νησί από το παράθυρο,Ονειρευομαι πως μυριζω το αρομα σου ενώ πλησιάζεις σε εμεναΤα δάκρυα μου ρέουν σαν τις φθινοπωρινές βροχές,Γεια σου, μέρα, μη με ξυπνησεις ακόμα, επιτρεψε μου να φωνάζωμη με ξυπνησεις μεχρι εχω τραγουδια μεσα μουΑλλά έπρεπε να φύγω, έχω ενοχλήσει κάποιον,Αντίο, Βελιγράδι, αυτο δεν σου ειπα ακομα.
Θυμασαι πως ηταν πριν για εμαςΤι παραμενει τωρα, Βελιγραδι μου?
Σήμερα, τραύματα πονανε περισσότερα από "κόκκινα χέρια" πίσω από το σχολείο,περισσότερα από τους ήχους αυτού του στίχου που έπρεπε να πάω,Και τωρα ειμαι εδω παλι, αλλα χασαμε ολα,Εκοψαν το καστανι που σε φιλαγα πρινΔεν μυριζουν τα δεντρα πια, δεν υπαρχει παλιο βιολιΔεν ειναι εδω ο γιερος τσιγανος για να ανακουφίσει τη θλίψη μου,Βελιγραδι μου,Έχω χάσει τις ρίζες μου, φορώ τα μετάλλιά μου για τίποτα,Κανενας με γνωριζειΚαι έδωσα το αστέρι του Karadjordje για ενα μπουκαλι κρασιΠοιο είναι το καλό του, όταν δεν έχω κανείς,Μόνο ανησυχία και πόνος, οι καλύτεροι φίλοι μου,Διώνω τα γυαλιά στις ταβέρνες, μέχρι που η ψυχή μου ξεχυθεί,Η μπαλαντα του διαφωνου, ένα θλιβερό σερβικό τραγούδιΓια τις μελλοντικές ταβέρνες, για καλύτερους χρόνους,Θα κολλήσει στο λαιμό του αλλου ανθροπου όταν το τραγουδήσει,Όλα είναι τα ίδια στη γειτονιά μου, μόνο εγω δεν είμαι εκει πια,Γιατι εγω επρεπε να φυγω, δεν ήμουν καλός σε κανένανΑντιο, Βελιγραδι, θυμησου καλά τι σου έχω πει!
Θυμασαι πως ηταν πριν για εμαςΤι παραμενει τωρα, Βελιγραδι μου?