Beogradski Sindikat "Оловни војници" testo

Traduzione in:csenitru

Оловни војници

Говор браниоцима Београда мајора Драгутина Гавриловића:"Тачно у 3 часа непријатељ се има разбити вашим силним јуришом, разнети вашим бомбама и бајонетима! Образ Београда, наше престонице, има да буде светао! Војници! Јунаци! Врховна Команда избрисала је наш пук из свог бројног стања, наш пук је жртвован за част Отаџбине и Београда! Ви немате више да бринете за ваше животе који више не постоје! Зато напред у славу! За Краља и Отаџбину! Живео Краљ! Живео Београд!"

Не знам где сам, лежим у глувој мрачној собиАли знам да нисам мртав, јер исувише ме болиКао кртица у рупи користим мирис и додирХладне шипке кревета, на болест смрди фротирЦевчица из руке се завршава у боциДок у паници схватам да завој прекрива ми очиСкорела крв под газом несносно ме сврбиВаљда сам у болници, најгоре слутимДозивам у помоћ, надам се да ће ме чутиВаздух напушта ми груди, ал' изостају звуциДа схватим шта се догађа узалуд се мучимУ сећањима тражим делић слагалице кључни.

Реф:Извучен нам је број, ми више нисмо битниЈуришамо у бој само народ да преживиСложили смо корак, усмерили мислиПотребан је сваки борац као бедем офанзиви.

Предах од крви, тишина гробнаДужином хоризонта тежак барута облакИ километри жице, сат каже да је зораЖивот тече негде, ја изгубио сам коракДуго падала је киша, у костима хладноћаКаљава вода спира зидове роваНови запис у дневник и опет ме копкаДа ли су то можда моја последња словаПрича једног вода, људи сваког сојаУ униформе иста све их обукла је борбаКроз безумље фронта, један другом оданНеодлучност једног за све би била кобнаНаредба иста сваког јутра се чекаОслобађамо места којим не памтим именаПосле погибељног јуриша до последњег меткаСудбина је крвава на врху бајонетаДолазим себи, покрет истог часаГледам лица око себе, добро позната гримасаОружје на готовс, на место дневник враћамАртиљеријска ватра нашем јуришу је пратња.

Први корак кроз блато, под унакрсном ватромОтежано дисање под заштитном маскомОсвајање ничије земље, метар по метарМирис барута и крви који носи ветарЛешеви и рањеници, не чују се крициК'о страшила масакрирани, грче се на жициТоповско месо, оловни војнициОво поље је табла - ми фигуре у игриНемам времена да мислим, пролећу хициНи не види се положај до којег треба стићиДок живота је у мени руке нећу дићиЗа виши циљ - ми уопште нисмо битни.

Крвљу плаћамо цену слободе... Опрости нам Господе...

Језа ми пролази кроз кичму од страхаСкидам маску, успевам да дођем до дахаПеку ме очи од крви што се сливаСви и даље јуре - није стала офанзиваУстајем полако, нога ми се грчиОсећај се враћа и почињем да трчимЗуји ми у ушима, ал' не видим шта се догађаПочињем да пуцам - не знам да ли погађамПробили смо линију - непријатељ се повлачиУлетели у ров више него одлучниДа идемо до краја дуго чекао се помакОчи у очи - бајонет у стомак...

Reф 2 пута

Soldati di piombo

Il discorso ai difensori di Belgrado del maggiore Dragutin Gavrilovic:"Alle 15 in punto il nemico dovrà essere schiacciato dal vostro imponente assalto, distrutto dalle vostre bombe e dalle baionette! L'onore di Belgrado, della nostra capitale, non dovrà essere macchiato! Soldati! Eroi! L'Alto Comando ha cancellato il nostro reggimento dai propri registri, il nostro reggimento è stato sacrificato per l'onore della Patria e di Belgrado! Voi non avrete motivo di preoccuparvi delle vostre vite che non esistono più! Quindi avanti, verso la gloria! Per il Re e per la Patria! Viva il Re! Viva Belgrado!"

Non so dove mi trovo, sono sdraiato in una camera insonorizzata e buia, ma so di non essere morto perché mi fa fin troppo maleCome una talpa dentro la tana mi servo dell'olfatto e del tattoLe assi del letto sono fredde, le coperte in spugna puzzano di malattiaIl tubetto che parte dalla mano finisce in una bottigliaMentre preso dal panico comprendo che i miei occhi sono avvolti da bendeIl sangue seccato sotto la garza prude in modo arbitrarioProbabilmente sono in ospedale, sospetto il peggioChiamo aiuto, spero che mi sentirannoL'aria lascia il mio petto, ma il suono viene a mancareMi sforzo invano di capire che cosa stia succedendoTra i ricordi cerco il tassello perduto del puzzle

Rit:Il nostro numero è stato estratto, noi non siamo più importantiAndiamo all'assalto nella battaglia solo affinché il popolo sopravvivaAbbiamo concordato i passi, abbiamo puntato i pensieriC'è bisogno di ogni soldato come muro contro l'attacco

Una pausa dal sangue, un silenzio tombaleLungo l'orizzonte una pesante nuvola di polvere da sparoE chilometri di filo, l'orologio dice che è albaLa vita continua da qualche parte, io ho perso il passoLa pioggia è caduta a lungo, il freddo è nelle ossaL'acqua sporca lava i muri delle trinceeUna nuova scritta sul diario e mi assilla di nuovo la domandaSe quelle siano le mie ultime paroleLa storia di un plotone, gente di ogni razzaE' stata vestita in uniformi uguali dalla battagliaAttraverso la follia del fronte, l'uno fedele all'altroL'incertezza di uno sarebbe fatale per tuttiOgni mattino si aspetta uno stesso ordineLiberiamo posti i cui nomi non ricordoDopo l'assalto mortale fino all'ultimo proiettileIl destino è insanguinato sulla punta della baionettaTorno in me, si riparte nello stesso istanteGuardo i volti intorno a me, la smorfia ben notaLe armi caricate, rimetto al suo posto il diarioIl fuoco dell'artiglieria è il seguito del nostro assalto

Il primo passo attraverso il fango, in mezzo al fuoco incrociatoIl respiro faticoso sotto la maschera di protezioneLa conquista della terra di nessuno, metro dopo metroMorti e feriti, non si sentono le gridaMassacrati come spaventapasseri, si contorcono sul filoCarne per i cannoni, soldati di piomboQuesto campo è la scacchiera -noi le pedine in giocoNon ho tempo per pensare, volano i colpiNon si vede nemmeno la posizione a cui si deve giungereFinché c'è vita in me, non alzerò le maniPer lo scopo superiore -noi non siamo affatto importanti

Paghiamo il prezzo della libertà con il sangue, perdonaci Signore

Mi salgono brividi sulla schiena per la paura,Tolgo la maschera, riesco ad arrivare all'ariaMi bruciano gli occhi per il sangue che colaTutti continuano attaccare -l'offesa non si è ancora arrestataMi alzo piano, la mia gamba è presa dagli spasmiIl senso ritorna e comincio a correreMi fischiano le orecchie, ma non riesco a vedere cosa stia succedendoComincio a sparare -non so se li colpiscoAbbiamo spezzato la linea -il nemico si ritiraAbbiamo preso d'assalto la trincea più che decisiSi è aspettato a lungo il cambiamento per arrivare fino in fondoOcchi negli occhi -la baionetta nello stomaco

Rit 2x

Qui è possibile trovare il testo Italiano della canzone Оловни војници di Beogradski Sindikat. O il testo della poesie Оловни војници. Beogradski Sindikat Оловни војници testo in Italiano. Può anche essere conosciuto per titolo Olovni voјnici (Beogradski Sindikat) testo. Questa pagina contiene anche una traduzione, e cosa significa, Olovni voјnici senso.