Un voyage à Cythère
Mon coeur, comme un oiseau, voltigeait tout joyeuxEt planait librement à l'entour des cordages ;Le navire roulait sous un ciel sans nuages,Comme un ange enivré d'un soleil radieux.
Quelle est cette île triste et noire ? - C'est Cythère,Nous dit-on, un pays fameux dans les chansons,Eldorado banal de tous les vieux garçons.Regardez, après tout, c'est une pauvre terre.
- Ile des doux secrets et des fêtes du coeur !De l'antique Vénus le superbe fantômeAu-dessus de tes mers plane comme un arôme,Et charge les esprits d'amour et de langueur.
Belle île aux myrtes verts, pleine de fleurs écloses,Vénérée à jamais par toute nation,Où les soupirs des coeurs en adorationRoulent comme l'encens sur un jardin de roses
Ou le roucoulement éternel d'un ramier !- Cythère n'était plus qu'un terrain des plus maigres,Un désert rocailleux troublé par des cris aigres.J'entrevoyais pourtant un objet singulier !
Ce n'était pas un temple aux ombres bocagères,Où la jeune prêtresse, amoureuse des fleurs,Allait, le corps brûlé de secrètes chaleurs,Entre-bâillant sa robe aux brises passagères ;
Mais voilà qu'en rasant la côte d'assez prèsPour troubler les oiseaux avec nos voiles blanches,Nous vîmes que c'était un gibet à trois branches,Du ciel se détachant en noir, comme un cyprès.
De féroces oiseaux perchés sur leur pâtureDétruisaient avec rage un pendu déjà mûr,Chacun plantant, comme un outil, son bec impurDans tous les coins saignants de cette pourriture ;
Les yeux étaient deux trous, et du ventre effondréLes intestins pesants lui coulaient sur les cuisses,Et ses bourreaux, gorgés de hideuses délices,L'avaient à coups de bec absolument châtré.
Sous les pieds, un troupeau de jaloux quadrupèdes,Le museau relevé, tournoyait et rôdait ;Une plus grande bête au milieu s'agitaitComme un exécuteur entouré de ses aides.
Habitant de Cythère, enfant d'un ciel si beau,Silencieusement tu souffrais ces insultesEn expiation de tes infâmes cultesEt des péchés qui t'ont interdit le tombeau.
Ridicule pendu, tes douleurs sont les miennes !Je sentis, à l'aspect de tes membres flottants,Comme un vomissement, remonter vers mes dentsLe long fleuve de fiel des douleurs anciennes ;
Devant toi, pauvre diable au souvenir si cher,J'ai senti tous les becs et toutes les mâchoiresDes corbeaux lancinants et des panthères noiresQui jadis aimaient tant à triturer ma chair.
- Le ciel était charmant, la mer était unie ;Pour moi tout était noir et sanglant désormais,Hélas ! et j'avais, comme en un suaire épais,Le coeur enseveli dans cette allégorie.
Dans ton île, ô Vénus ! je n'ai trouvé deboutQu'un gibet symbolique où pendait mon image...- Ah ! Seigneur ! donnez-moi la force et le courageDe contempler mon coeur et mon corps sans dégoût !
رحلة إلى جزيرة سيثير
كان قلبي يرفرف فرحاً كعصفورويحلق طليقاً حول حبال السفينةوهي تشقُّ العُباب تحت سماء بلا غيومكملاك أسكرته الشمس المتألقة
ما هذه الجزيرة السوداء الحزينة ؟قيل لنا إنها ((سيثير)) البلد الذي اشتهر في الأغانيوالموئل الأسطوري التافهلكل الكهول العزّابانظروا إليه إنه أرض فقيرة
يا جزيرة أعذب الأحلام وأحلى الأعيادأن شبح ((فينوس)) الرائعلا يزال يحوم فوق بحارك كما يحوم الشذاويملأ النفوس بالحب والفتور
أيتها الجزيرة الرائعة المفروشة بالآسوالغارقة بالأزهارأيتها المباركة إلى الأبد من جميع الأممأن تنهدات القلوب المُتعبّدةتتصاعد فيها كالبخور فوق بستان من الورد
وكهديل الحمام الخالدلكن سيثير لم تَعُد سوى بقعة جرداءوصحراء صخرية يقلقها صراخ حادولكني لمحت فيها شيئاً فريداً
لم يكن ما رأيته معبداً تظلله الأشجارتطوف به الكاهنة الشابة التي تعشق الأزهاروقد ألهبت جسدها نار خفيةفشقت ثوبها التماساً للنسمات العابرة
فعندما كنا نساير الشاطئ عن قربونروّع العصافير بأشرعتنا البيضاءطالعتنا مشنقة بثلاث ركائزتنتصب سوداء في الفضاءكشجرة الشربين
وجوارح الطير تحط على هذا المرعىوتفتك بنهم بمشنوق قد نضجوكل جارح منها يغرس منقاره النتن كآلة حادةفي كل ركن مُدمّى من هذه الجيفة المتعفنة
كانت العينان تجويفين فارغينومن بطنه المبقور كانت الأمعاء الثقيلةتسيل على الفخذينوقد أسبعه جلادوه المتخمونبهذه الوليمة الكريهةبضربات مناقيرهم تشويهاً وخصياً
وتحت أقدامه راح قطيع من الحيوانات الحاقدةيدور ويطوف يتوسطه وحش ضخمكأنه الجلاد يبن زبانيته
يا ساكن سيثير يا طفل سماء رائعة الجمالعانيت الاحتقار بصمت تكفيراًعن مبادئك الدنيئة وخطاياك التي حرمتك من القبر
أيها المشنوق المضحك, آلامك هي آلاميوعندما أنظر إلى أطرافك المُدلاةكنهر طويل ينساب بالحقد والألمأشعر بالقيء يتصاعد إلى فمي
فأمامك أيها المسكين الذي أعزّ ذكراهأشعر بوقع منقار كل غرابوفكّ كل فهد أسودفهؤلاء كانوا في الماضي يتوقون إلى سحق لحمي
كانت السماء رائعة والبحر أملس كالمرآةلكن كل شيء في تظري أصبح دامياً أسودلاني كنت أشعر واأسفاهكأن قلبي لفّ في كفن سميكودفن في هذه المنحوتة الرمزية
لم أجد في جزيرتك قائماً يا فينوسسوى مشنقة رمزية تتدلى منها صورتيفامنحني يا ربُّ القوة والشجاعةعلى تأمل قلبي وجسمي بلا قرَف
Cesta na Kytheru
Mé srdce, svobodně se těšíc z volných chvil,kroužilo kolem lan, podobno štěstím ptáku.A koráb kolísal pod nebem bez oblakůjak anděl, kterého den sluncem opojil.
Co to, ten ostrov tam, co z moře trčí temně?- Toť kythera, dí nám, ten z písní slavný kraj,kde staří mládenci kdys mívali svůj Ráj.A hleďte, dnes je to jen kousek bídné země.
- Tajemný ostrove milostných slavností!Nad tvými vodami se spoustou hořkých tůnístín staré Venuše se vznáší v těžké vůnia duše napájí láskou a nyvostí.
Ostrove s myrtami a květy pučícími,nadšeně vzývaný, slavený lidem vším,kde vzdechy srdcí v mhách nad sadem růžovýmse nesly pomalu jak kadidlové dýmy
anebo předlouhé hrdličí vrkání!- Nyní je Kythera jen nejplanější plání,pustinou plnou skal a plnou skřehotání.Než jedna zvláštní věc do očí padla mi.
To nebyl starý chrám, ten stánek houštinatý,kde kněžka mladistvá, pro kvítí nadšená,šla, žárem tajemným v svém těle pálena,vstříc vánkům vanoucím si rozhrnujíc šaty;
když chvíli vítr nás tak blízko břehů nes,že vyrušovali jsme ptáky plachetnicí,poznal jsem ve věci trojhranou šibenici,odrážející se jak cypřiš od nebes.
A dravci, sedíce tam na své hrozné píci,plenili viselce, a jak byl zetlelý,svůj zobák nečistý jak nástroj z ocelihroužili do všech děr té jeho trosky tlící.
Na místě očí měl dvě díry, ubožák,a z břicha padal mu proud střev až na kolena,a cháska katanů, svým hodem rozlícena,jej svými zobáky i miškovala pak.
Na zemi motal se a běhal, s mordou vzhůru,houch chtivých čtvernožců, které též trápil hlad,a prostřed největší se vztekal jako katve středu pacholků, než začne svoji turu.
Tys, synu Kythery tak krásné oblohy,tys tuto pohanu však snášel, stále tichý,jako trest za svůj kult se všemi jeho hříchy,které ti nedaly spát v hrobě, ubohý!
Ó, směšný viselče, mne stejná hoře moří!Vida tvé údy vlát, já cítil v závratitak jako zvracení k svým zubům stoupatipředlouhý hořký tok svých dávných starých hoří,
já cítil, chudáku s tak drahou vzpomínkou,před tebou škubání všech zobáků a chrupůdivokých pantherů a krkavců a supů,kdys s chutí plenících tu bídnou schránku mou!
- Obloha zářila a moře bylo stálé.Mně všechno černalo a krvavělo, žel,a tak jsem srdce pak již od té chvíle mělv ten symbol vhaleno jak v rubáš neustále.
Já na tvém ostrově se shledal, Venuše,jen se šibenicí s mým obrazem, žel bohu!- Ach, dej mi, Pane, sil a odvahy, ať mohubez hnusu zpytovat srdce a tělo své!
Podróż na Cyterę
Serce moje z radości jak ptak trzepotałoPolatując swobodnie nad olinowania.Jak anioł, kiedy słońcem pijany się słania,Statek niósł się pod niebem, co lazurowiało.
Co to za wyspa smutna i czarna? - Cytera,Brzmi odpowiedź, ubogi kraik pod Helladą,Ale to rozsławione w pieśniach Eldorado,Co starym kawalerom ramiona otwiera.
- Wyspo słodkich tajemnic i wielkich świąt serca!Wśród fal twych się unosi jak wonna żywicaI umysły miłością, tęsknotą nasycaŚwietlany duch antycznej Wenus, dusz przezierca.
Czczony przez wszystkie ludy, w mirtach unurzany,Kwiecący się ostrowie piękny, gdzie westchnieniaSerc rozpłomieniających się od uwielbieniaWzlatują jak wonności nad ogród różany
Lub pełne wiecznych gruchań gołębie zapały!- Cytera dziś to ziemi jałowej strzęp dziki,Pustka skał rozdzierana przez zwierzęce krzyki.Wypatrzyłem jednakże obiekt niebywały!
Nie myślę o świątyni za drzew kępą ciemną,Gdzie szła młoda kapłanka, kwiaty kochająca,A habit jej zwiewała bryza dmuchającaChłodząc ciało palone gorączką tajemną;
Lecz nieomal ścinając przybrzeżne ostrzyceSpłoszyły właśnie ptactwo nasze białe żagleI słup o trzech ramionach ujrzeliśmy nagle -Jak cyprys na tle nieba czarną szubienicę.
Tu ciało na postronku od ptasich chmar puchło:Drapieżniki z wściekłością rwały swój żer zgniły,Dziobami plugawymi jak nożami biłyW to krwawiące ranami tysięcznymi truchło;
Z oczu zostały dziury, rozmiękł brzuch pękatyI lały się po udach jelit sprute zwoje:Stęchłymi frykasami sycąc dzioby swojeDo cna wykastrowały trupa jego katy.
U stóp wznosiło pyski czworonogów stadoI łażąc w krąg, oprawcom zazdrościło szczerze;Pośrodku poruszało się największe zwierzęNiczym rozkazodawca wraz z przyboczną radą.
Synu tej wyspy, cicho znosiłeś zniewagi,Zwrócony ku pięknemu rodzimemu niebu,Dla twych win odmówiono ci nawet pogrzebu,A niesławą okryty, zawisnąłeś nagi.
Śmieszny wisielcze, twoje rany i mnie pieką!Na widok zwisłych kończyn, ich chybotliwości,Poczułem, że podchodzą mi pod krtań, jak mdłości,Nagle odwilgłe bóle wielką żółci rzeką;
Poczułem kły i dzioby zgrai nieprzebranejRównież na sobie, drogi biedaku z Cytery,Bom ujrzał dni, gdy kruki i czarne panteryChciały przed laty zadać mi śmiertelne rany...
Choć morze błękitniało w jaśnieniu podniebnym,Dla mnie się krwią i czernią zasnuła toń całaW chwili, gdy mi Cytera serce pogrzebałaW tej strasznej alegorii jak w całunie zgrzebnym.
Cóż miałaś dla mnie, Wenus? - Na tle firmamentuMój zwisły w symbolicznej pętli obraz nagi...O, dodawaj mi, Panie, siły i odwagi,Bym patrzał na me serce i ciało bez wstrętu.
O călătorie în Cythera
Ca pasărea de slobod, întraripatu-mi duhDădea ocol, în zboru-i, catargelor făloase;Plutea alene nava sub ceruri radioaseÎntocmai cum plutește un înger prin văzduh.
Ce insulă-i aceasta? Cythera ni se-mbie!Țărmi altădată-n farmec și vraja neîntrecuți,Banalul Eldorado-al flăcăilor trecuți.Priviți și luați aminte: acum e-o stâncărie.
Ostrov cu dulci secrete și mândre sărbători,A anticei Venere mirifică fantomăDeasupra mării tale planează-n chip de-aromăȘi răspândește-n suflet iubire și langori.
O blând ostrov, prin care pluteau petale roze.Și-l adorară-n veacuri popor după popor,Iar boarea-nmiresmată a laudelor lorPlana precum tămâia peste grădini de roze
Sau al privighetorii suspin îndurerat.Cythera e o țară acum cu șesuri videȘi veșnic tulburată de țipete-ascuțite.Întrevedeam acolo și un obiect ciudat
O, nu era un templu cu umbră-ocrotitoareA cărui preoteasă, cu gândul dus la flori,Mergea să-și răcorească-ale trupului dogoriDescopciindu-și haina spre briza trecătoare!
Când nava fu aproape de țărmurele teș,Speriind tot păsăretul cu pânzele-i sprințare,Văzurăm că e vorba de o spânzurătoareCu siluera-i neagră, așa ca un cipreș.
Iar pasări mari de pradă, de foame asmuțite,Se cățărau de-a valma pe-un spânzurat putridRupând de pretudindeni, cu pliscul ascuțitDin putregaiu-cela cu coaste ciuruite.
Îi erau ochii găuri, din pântecu-i scobitSe prelingeau pe pulpe hâd mațele afară,Casapiii lui feroce cu pliscuri și cu ghearăMușcând cu sârg din dânsul lăsatu-l-au scopit.
Pizmașe patrupede roiau pe la picioareCu boturi ridicate urlând și adulmecând.Și-o fiară mai voinică se agita bolândLa mijloc, ca un gâde-asistat de ajutoare.
Localnic al Cytherei, născut de cerul sfânt ,Tu rabzi cu resemnare imundele insulte,Plătind în felu-acesta bicisnicele-ți culte.Păcatele, ce-ți luară și dreptul la mormânt.
O spânzurat ridicol îți înțeleg durereaȘi, cu infama-ți soartă fraternizând deplin,Îmi strevezește dinții, născut din vechiu-mi chin,Ca o vomitătură, un râu amar ca fierea.
În fața ta biet diavol, care îmi eși emul,Șimții din nou în mine iscându-se acelePliscuri de corbi și boturi hulpave de pantereCe altadată carnea mi-o sfîșiară dur.
-Era în pace cerul și marea albăstrieDar mie–mi părea totul cernit și sângeros,Iar inima-mi de atuncea, ca într-un giulgiu gros,E-nmormântată toată-n această-alegorie.
În insula ta, Venus, eu am putit găsiDoar chipul meu simbolic într-o spânzurătoare;- O, Doamne, dă-mi curajul și îndrăzneala mareFără dezgust la suflet și trup de-a mă privi.