Nie Dokazuj
Było kiedyś w pewnym mieście wielkie poruszeniewystawiano niesłychanie piękne przedstawieniewszyscy dobrze się bawili, chociaż był wyjątek
Młoda pani w pierwszym rzędzie wszystko miała za nicnawet to, że śpiewak śpiewał tylko dla tej panii choć rozum tracił dla niej, śmiała się, klaskała
W drugim akcie śpiewak śpiewał znacznie już rozważniejmłoda pani była jednak ciągle niepoważnaaż do chwili, kiedy nagle, nagle wśród pokazupadły słowa:
Nie dokazuj miła nie dokazujprzecież nie jest z ciebie znowu taki cudnie od razu, miła nie od razunie od razu stopisz serca mego lód
Innym razem zaproszony byłem na wernisażna wystawy późną nocą w głębokich piwnicachczy to były płótna mistrza Jana czy Kantegonie pamiętam tego
Były tam obrazy wielkie, płótna kolorowez nieskromnymi kobietami szkice nastrojowecałe szczęście, że natura martwą jednak były
Nie dokazuj, miła nie dokazuj...
Była także inna chwila, której nie zapomnęBył raz wieczór rozmarzony i nadzieje płonneprzez dziewczynę z końca sali podobną do róży,której taniec w sercu moim święty spokój zburzył
Wtedy zdarzył się niezwykły, przedziwny wypadeksam już nie wiem jak to byłotrudno opowiadaćjedno tylko dziś pamiętamjak jej zaśpiewałem:
"Usta milczą, dusza śpiewausta milczą, świat rozbrzmiewa "
lecz dziewczyna nie słyszałatańcem już zajętaw tańcu komuś zaśpiewała to co tak pamiętam:
"Nie dokazuj, miły nie dokazujprzecież nie jest z ciebie znowu taki cudnie od razu, miły nie od razustopisz serca mego lód"
Nie dokazuj, miła nie dokazujprzecież nie jest z ciebie znowu taki cudnie od razu, miła nie od razunie od razu stopisz serca mego lód!