Marek Grechuta "Nie Dokazuj" testo

Nie Dokazuj

Było kiedyś w pewnym mieście wielkie poruszeniewystawiano niesłychanie piękne przedstawieniewszyscy dobrze się bawili, chociaż był wyjątek

Młoda pani w pierwszym rzędzie wszystko miała za nicnawet to, że śpiewak śpiewał tylko dla tej panii choć rozum tracił dla niej, śmiała się, klaskała

W drugim akcie śpiewak śpiewał znacznie już rozważniejmłoda pani była jednak ciągle niepoważnaaż do chwili, kiedy nagle, nagle wśród pokazupadły słowa:

Nie dokazuj miła nie dokazujprzecież nie jest z ciebie znowu taki cudnie od razu, miła nie od razunie od razu stopisz serca mego lód

Innym razem zaproszony byłem na wernisażna wystawy późną nocą w głębokich piwnicachczy to były płótna mistrza Jana czy Kantegonie pamiętam tego

Były tam obrazy wielkie, płótna kolorowez nieskromnymi kobietami szkice nastrojowecałe szczęście, że natura martwą jednak były

Nie dokazuj, miła nie dokazuj...

Była także inna chwila, której nie zapomnęBył raz wieczór rozmarzony i nadzieje płonneprzez dziewczynę z końca sali podobną do róży,której taniec w sercu moim święty spokój zburzył

Wtedy zdarzył się niezwykły, przedziwny wypadeksam już nie wiem jak to byłotrudno opowiadaćjedno tylko dziś pamiętamjak jej zaśpiewałem:

"Usta milczą, dusza śpiewausta milczą, świat rozbrzmiewa "

lecz dziewczyna nie słyszałatańcem już zajętaw tańcu komuś zaśpiewała to co tak pamiętam:

"Nie dokazuj, miły nie dokazujprzecież nie jest z ciebie znowu taki cudnie od razu, miły nie od razustopisz serca mego lód"

Nie dokazuj, miła nie dokazujprzecież nie jest z ciebie znowu taki cudnie od razu, miła nie od razunie od razu stopisz serca mego lód!

Non fare chiasso

Un giorno in una città c’era una grande agitazione:esposero una presentazione di straordinaria bellezza.Tutti si stavano divertendo, ma c’era un’eccezione.

A una giovane donna nella prima fila non importava niente,neanche il cantante che cantava soltanto per lei.E, mentre impazziva per questa donna, lei rideva, applaudiva.

Nel secondo atto il cantante cantava più cautamente,ma la giovane donna era sempre poco seria,fino al momento quando, all’improvviso, durante lo spettacolo,si sentirono le parole:

„Non fare chiasso, cara, non fare chiasso;alla fine non sei una grande meraviglia.Non sarà subito, cara, non subito,non fonderai il gelo del mio cuore immediatamente”.

Un altro giorno mi invitarono a un vernissagetardi alla notte in un profondo seminterrato.Erano i quadri del maestro Jan o di Kanty?Non lo ricordo...

Ce n’erano quadri grandi e variopinti,degli schizzi accattivanti con delle donne frivole.Per fortuna erano nature morte.

„Non fare chiasso, cara, non fare chiasso...”C’era un altro momento che non dimenticherò:c’era una sera piena di sogni e delle speranze vanea causa di una ragazza, somigliante a una rosa, al fondo della sala;il suo ballo distrusse la pace nel mio cuore.

Allora accadde qualcosa di inaspettato e molto strano...Già non so come accadde...è difficile da spiegare...oggi ricordo soltantocome li cantai:

„Tacciono le labbra, canta l’anima;tacciono le labbra, risuona il mondo”...1

ma la ragazza non ascoltava,occupata del suo ballo;mentre ballava, cantò a qualcuno ciò che ricordo bene:

„Non fare chiasso, caro, non fare chiasso;alla fine non sei una grande meraviglia.Non sarà subito, caro, non subito,non fonderai il gelo del mio cuore immediatamente”.

Non fare chiasso, cara, non fare chiasso;alla fine non sei una grande meraviglia.Non sarà subito, cara, non subito,non fonderai il gelo del mio cuore immediatamente.