Aleksandr Pushkin "Онегин - Дуэль Онегина и Ленского" lyrics

Onegin - Onegin ve Lensky'nin Düellosu

...

"Benim şahitim mi? - dedi Yevgeny, -İşte burada: dostum, Mösyö Guillot.Takdim etmemek içinBir sebep göremiyorum:Tanınmamış biri olsa da,Şüphe yok ki, en azından dürüsttür".Zaretsky dudağını ısırdı.Onegin, Lensky'ye sordu:"O halde, başlayalım mı?" - Başlayalım, o halde, -Dedi Vladimir. DeğirmeninArkasına gittiler. İlerideZaretsky ve bizim "en azından dürüst biri"Mühim mutabakat için konuşmaya başladıklarında,İki düşman birbirlerinden gözlerini kaçırmıyorlardı.

İki düşman! Uzun zamandan beri miKanlarındaki hırs onları birbirinden uzaklaştırmıştı?Uzun zamandan beri mi boş vakitlerini,Öğünlerini, fikirlerini, işleriniDostça paylaşıyorlardı? Elan kindar,Sanki atadan düşman gibi,Sanki anlaşılmaz bir kabusta,Sessizlik içinde, birbirlerinin karşısında,Ölümü hazırlıyorlar soğukkanlılıkla...Bir kahkaha atmayacaklar mı, henüzEllerini kana bulamamışken,Ayrılmayacaklar mı muhabbetle?..Ama dünyevi düşmanlıkSahte utançtan feci şekilde korkar.

İşte silahlar parıldadı,Namluya harbi çekiliyor.Façetalı silaha kurşunlar yerleştirildi,Ve boşa çekilen ilk tetik sesi.İşte gri barutYuvasına dökülüyor. Diş diş,Sıkıca yerleştirilmiş çakmak taşıHenüz kuruldu. Yakındaki köpüklerin arkasındaMahcup bir şekilde Guillot duruyor.İki düşman pelerinlerini atıyorlar.Zaretsky otuz iki adımıDikkatlice ölçüp biçti,İki arkadaşı en kenardaki işarete kadar ayırdı,Ve her iki taraf silahlarını aldı.

"Şimdi yaklaşın".Soğukkanlılıkla,Daha nişan almadan, iki düşmanKatı bir yürüyüşle, sessiz, dengeli bir şekildeDört adım attılar,Dört ölümcül adım.O anda Yevgeny, silahını ilk defa,Adımlamayı bırakmadan,Yavaşça kaldırmaya başladı.İşte beş adım daha oldu,Ve Lensky, sol gözünü kısarak,Aynı şekilde nişan aldı - ama tam bu sıradaOnegin ateş etti... ÇaldıDers zilleri: ŞairDüşürüyor suskun bir şekilde tabancasını,

Göğsüne koyuyor yavaşça eliniVe kendi de düşüyor. Dumanlı bir bakışAcıyı değil, ölümü çiziyor.Dağdan yavaşça yuvarlana yuvarlana,Güneşte kıvılcım kıvılcım, parlaya parlaya,Sanki kar kütlesi düşüyor.Bir an süren soğuğa maruz,Onegin genç adama koşuyor,Ona bakıyor, adını söylüyor... nafile:O artık yok. Genç ozanZamansız gelen ölümü tattı!Fırtına dindi, soldu tandaBenzersiz renk,Söndü sunakta ateş!..

Hareketsiz yatıyordu ve gariptiYüzünün süzgün şekli.Göğsünün altındaydı yarası;Yaradan kan akıyor, duman yükseliyordu.Şu andan bir an önce,Bu kalpte ilham atmaktaydı,Düşmanlık, ümit ve aşk,Hayat oynaşıyordu, kan kaynıyordu:Şimdi boş bir ev gibi,İçinde olan her şey sessiz ve karanlık;Sustu ebediyen artık o.Perdeler çekildi, pencereler tebeşirBeyazı. Sahibi yok.Nerede - Tanrı bilir. İzi bile kalmadı.