The Boxer
I am just a poor boythough my story's seldom toldI have squandered my resistancefor a pocket full of mumbles such are promisesAll lies and jests,still a man hears what he wants to hearand disregards the rest
When I left my home and my familyI was no more than a boyin the company of strangersin the quiet of the railway stationRunning scared, laying low,seeking out the poorer quarterswhere the ragged people golooking for the places only they would know
Lie la lie ...
Asking only workman's wagesI come looking for a jobbut I get no offers,just a come-on from the whores on Seventh AvenueI do declare, there were times when I was so lonesomeI took some comfort there
Lie la lie ...(The following verse is not included in the orginal verison)Now the years are rolling by methey are rockin' evenlyI am older than I once wasand younger than I'll be and that's not unusual.No it isn't strangeafter changes upon changeswe are more or less the sameafter changes we are more or less the sameLie la lie ...
Then I'm laying out my winter clothesand wishing I was gonegoing homewhere the New York City winters aren't bleeding me,bleeding me, going home
In the clearing stands a boxerand a fighter by his tradeand he carries the remindersof every glove that laid him downor cut him till he cried outin his anger and his shame"I am leaving, I am leaving"but the fighter still remains
Lie la lie ...
Ο πυγμάχος
Φτωχό παιδί που 'μαιτον πόνο μου 'χω σπάνια πεισπατάλησα τα νιάτα μουσε φούχτα λόγια μασημένα κι υποσχέσειςΦάρσες ψευτιάμα όλοι ακούν αυτό που θέλουνξεχνόντας τα πολλά
Όταν άφησα το σπίτι μουδεν ήμουνα παρά παιδίανάμεσα σε ξένουςστη λησμονιά ενός σταθμούΦοβισμένος, να έχω κρυφτείσε κατάλυμα φτηνόπου πάνε κουρελήδεςέψαχνα τα μέρη που ξέρουν μον' αυτοί
Λάι λα λάι ...
Με κατώτατο μισθόέψανχα για δουλειάχωρίς ομως να βρωπαρά το έλα των πουτάνων της εβδόμηςτ' ομολογώ, στιγμές που ήμουν τόσο μόνοςβρήκα παρηγοριά εκεί
Λάι λα λάι ...(Η στροφή αυτή είναι μόνο σε ζωντανές εκτελέσεις)Πια τα χρόνια με περνούνσυνέχεια κουνούνπιο γέρος απ' ότι ΄μουνκαι πιο νιός δε θα γενώ, δεν είν' ασυνήθιστοούτε περίεργομετ' από τόσες αλλαγέςείμαστε πάνω κάτω τ' αυτόμ' αλλαγές είμαστε πάνω κάτω τ' αυτόΛάι λα λάι ...
Κι απλώνω τα χειμωνιάτικαμε την ευχή να ήμουν μακριάσπίτι 'κειπου οι νιορκέζικοι χειμώνες δεν με πονούν,με πονούν, σπίτι ΄κει
Στ' άνοιγμα στέκει ο πυγμάχοςκαι μαχητής στη δουλειάκουβαλώντας αναμνήσειςαπό τα γάντια που τον ξάπλωσανή κόψαν μέχρι να πειαπό θυμό και ντροπή"Τώρα φεύγω, τώρα φεύγω"μα ο μαχητής μένει εκεί
Λάι λα λάι
De Bokser
Ik ben maar een arme jongenhoewel mijn verhaal zelden vertelt wordIk heb mijn weerstand verspildvoor een zak vol met mompelingen die slechts beloftes zijnAllemaal leugens en spotterij,toch hoort een man wat hij wil horenen negeert de rest
Toen ik mijn thuis en mijn familie verlietwas ik niet meer dan een jongenin de gezelschap van vreemdenin de stilte van het treinstationrende ik uit angst, dook ik wegzoekend naar de armere wijkenwaar de haveloze mensen heengaankijken naar de plekken die alleen hun konden weten
Lie la lie ...
Alleen vragend naar de loon van een werkmanZoek ik naar een baanmaar er word me niks aangeboden,Alleen wat aandacht van de hoeren op Seventh AvenueIk moet toegeven, er waren tijden dat ik zo alleen wasdat ik daar wat troost zocht
Lie la lie ...
Nu rollen de jaren langs meze bewegen gelijkmatigIk ben ouder dan ik ooit wasen jonger dan ik zal zijn maar dat is niet ongewoon.Nee het is niet raarDe ene verandering na de anderezijn we ongeveer hetzelfdeNa de veranderingen zijn we ongeveer hetzelfdeLie la lie ...
Dan leg ik mijn winterkleren klaaren wenste ik dat ik weg wasnaar huis gaandewaar de winter in New York City me niet zal laten bloeden,laten bloeden, naar huis gaande
In de open ruimte staat een bokser,en een vechter van zijn vaken hij draagt de herinneringenvan elke handschoen die hem neerlegdeof hem snee totdat hij het uithuildeIn zijn boosheid en zijn schaamte"Ik ga weg, ik ga weg"Maar de vechter bestaat nog steeds
Lie la lie ...
Sluggern
Jag är arm och fattioch om historia hörs det sällanJag har slarvat bort min renlighetMed fickan full av löften, som aldrig infriasAllt bluff och bågpetar russinen ur kakanlåsas som att ingen såg
När jag lämnade mitt hem och min familjVar jag inte mer än pågdär i sällskapet av främlingari järnvägsstationen lugn va jag rädd som fandå låg jag lågt, gick i gränderdär trashankarna gårsökte öknamn som bara de kan få
Tra la la ...
Fråga gubbarna vid varvetFinns det något jobb att taMen platserna var fullaBara ett Kom igen från horan på MalmskillnadsgatanDu jag svär, det fanns tillfällen jag var så ensamenda trösten fann jag där
Nu rullar åren vidare, och även jag berörsJag är äldre än varit, och yngre än jag kommer bli, helt naturligtJa helt förklarligt, trotts förändring på förändring, så är allt som vanligtJa, förändring på förändring, ändå helt som vanligt
Tra la la ...
När jag hänger ute vinterklädernaönskar jag mig bortjag längtar hemi Stockholmvinternatten så förblöder jagjag förblöder, jag drar hem
I brynet står en sluggermed en fighter som sitt kalloch minnesmärken bär hanAv vare handske som har plockat hanEller slagit tills han kviditI all ilska och all skam"ja jag ger, ja jag ger mig"Men en fighter ända fram
Tra la la