Ballada o małym szczęściu
Jest w wielkim szumiącym lesie,Niewiele większe od piędzi,Zupełnie malutkie szczęście,Ukryte wśród suchych żołędzi.Schowane głęboko pod chrustem,Gdzie chaszcze i jeżyn kłęby,Z żołędzia miseczkę pustąNapełnię calutką po wręby.La la la la la la la laKto drogę do niego zna?
A kiedy słońce swe złotoNa miedź z zachodem rozbija,Przychodzi ktoś z wielką tęsknotąI szczęście z miseczki wypija.Tę krople za tamto, co było,Tę drugą za to, co będzie,Za wierność, za zdradę, za miłość,Za pamięć i suche żołędzie.La la la la la la laNie kończy się nigdy ta gra…
Po twarzy chodzą mu cienie,Gdy siebie słucha wśród lasu.Tak trudno ugasić pragnienie,A tyle jest jeszcze toastów!I rzuca miseczkę na wrzosy,I dłonią ociera usta,Jest sam obszarpany i bosy,A szczęścia miseczka jest pusta…La la la la la la la laMiseczka jest pusta,No tak…