یک شب آتش در نیستانی فتاد
سوخت چون اشکی که بر جانی فتاد
شعله تا سرگرم کار خویش شد
هر نی ای شمع مزار خویش شد
نی به آتش گفت : کاین آشوب چیست؟
مر تو را زین سوختن مطلوب چیست؟
گفت آتش بی سبب نفروختم
دعوی بی معنی ات را سوختم
زانکه می گفتی نیم با صد نمود
همچنان در بند خود بودی که بود
با چنين دعوي چرا اي كم عيار
برگ خود مي‌ساختي هر نو بهار
مرد را دردی اگر باشد خوش است
درد بی دردی علاجش آتش است
شعر : مجذوب علیشاه
Bir gece ateş bir neyistana düştü.Cana akıtılan gözyaşı gibi heryeri yaktıŞule kendi yakma işiyle meşgul olurkenHer bir ney kendi mezarının mumu oluverdi.Ney ateşe dedi ki: Bu kargaşa da nedir?Senin bu ateşten kastın nedir?Ateş dedi ki: Sebepsiz yere parlamadımSenin o anlamsız davanı yaktım.Çünkü "Ben Ney'im" diye ortalarda çok dolaştınNe yaptıysan kendi bağında sen kendine yaptın.Neden sen her ilkbaharda ey akılsızKendini hep bu iddiayla ortaya çıkarırdın?Adamın derdinin olması iyidir, güzeldirDertsizlik derdinin ilacı ise ancak ateştir.
Şiir Meczub Alişah