La guerra di Piero
Dormi sepolto in un campo di grano,non è la rosa, non è il tulipanoche ti fan veglia dall’ombra dei fossi,ma sono mille papaveri rossi.
«Lungo le sponde del mio torrente,voglio che scendano i lucci argentati,non più i cadaveri dei soldati,portati in braccio dalla corrente.»
Così dicevi, ed era d’inverno,e, come gl’altri, verso l’infernote ne vai triste come chi deve;il vento ti sputa in faccia la neve.
Férmati, Piero, férmati adesso;lascia che il vento ti passi un po’ addosso,dei morti in battaglia ti porti la voce:chi diede la vita ebbe in cambio una croce.1
Ma tu non lo udisti e il tempo passava,con le stagioni a passo di giava,2ed arrivasti a passar la frontierain un bel giorno di primavera.
E, mentre marciavi con l’anima in spalle,vedesti un uomo in fondo alla valle,che aveva il tuo stesso identico umore,ma la divisa di un altro colore.
Sparagli, Piero, sparagli ora,e dopo un colpo sparagli ancora,fino a che tu non lo vedrai, esangue,cadere in terra a coprire il suo sangue.
«E se gli sparo in fronte o nel cuore,soltanto il tempo avrà per morire,ma il tempo a me resterà per vedere,vedere gl’occhi di un uomo che muore.»
E, mentre gli usi questa premura,quello si volta, ti vede e ha paura,ed, imbracciata l’artiglieria,non ti ricambia la cortesia.
Cadesti a terra senza un lamento,e ti accorgesti in un solo momentoche il tempo non ti sarebbe bastatoa chieder perdono per ogni peccato.
Cadesti a terra senza un lamento,e ti accorgesti in un solo momentoche la tua vita finiva quel giornoe non ci sarebbe stato un ritorno.
«Ninetta mia, crepare di maggio,ci vuole tanto, troppo coraggio.Ninetta bella, dritto all’infernoavrei preferito andarci in inverno.»
E, mentre il grano ti stava a sentire,dentro alle mani stringevi il fucile,dentro alla bocca stringevi paroletroppo gelate per sciogliersi al sole.
Dormi sepolto in un campo di grano,non è la rosa, non è il tulipanoche ti fan veglia dall’ombra dei fossi,ma sono mille papaveri rossi.
Peterin Sota
Nukut haudatuna vehnäpellossa,sinuapa ei vahdi ojien varjostaruusuja eikä tulppaaniavaan tuhat punaista unikkoa.
Virtani rantoja pitkin, haluan,että virraa hopeanvärisia haukijaettei enää virran tuomiensotilasten kuolleita ruumiita.
Te sanoit niin ja oli talvenaja kuin muut helvettiä kohtimenet surullisena velvollisuuteesi,tuuli sylkee lunta kasvoillesi.
Pysahdy Peteri, pysahdy nyt,anna tuuli hyväillä sinua vähän.Tuot taistelussa kuolleiden äänen,joka antoi elämään palkittiin ristilla.
Mutt' et kuullut sen ja aika kuluivuodenaikojen kanssa javan tahdissaja saavuit ylittämään rajaneräänä kauniina kevätpäivänä.
Ja marssiessasi sielulla harteillasite näit miehen laakson pohjassajoka oli samalla pahalla päällämutta piti yllään erivärisen univormun.
Ammu häneen, Peteri, ammu häneen nytja ensimmäisen osuman jälkeen, ammu uudestaankunnes näet hänet pudotessaankylmänä ja verettömänä maahan.
Ja jos ammun hänen otsaansa tai sydämeensähänellä on vain aika kuollakseenmutta minullapa on aika nähdäkseni,nähdäkseni kuolevan miehen silmät
Ja ollessasi niin avulias ja ystävällinen,hän kääntyy, näkee sinut ja pelästyy.Hän ottaa kiväärinsä esilleja ei vastaa sinulle palvelusta.
Pudosit maahan ilman vaikerrustaja oivalsit yhdessä ainoassa hetkessäetta sinulle ei olisi aikapyytäksesi kaikki sinun syntisi anteeksi.
Pudosit maahan ilman vaikerrustaja oivalsit yhdessä ainoassa hetkessäetta elämäsi loppui tuona päivänäja ettet olisi palannut kotiin.
"Mun Niina, kuollakseen toukokuussakestää paljon, liian paljon rohkeusta.Mun Niina, suoraan helvettiinolisin mennyt ennemmin talvenä.
Ja vehnän ollessaan kuuntelemassa sinuakädessäsi tartuit kiinni kiväärin,ja suussasi tartuit kiinni sanojaliian jäätyneitä liuetakseen auringossa.
Nukut haudatuna vehnäpellossa,sinuapa ei vahdi ojien varjostaruusuja eikä tulppaaniavaan tuhat punaista unikkoa.
Perovi Rat
Pokopan spavaš u žitnom poljunisu ni ruža ni tulipankoji probde pored tebe od sjene jarakanego su tisuća crvenih makova.
Uz obale svoje bujiceželim da otiđu srebrnaste štukea ne više leševi vojnikanošeni na rukama od struje.
Ovako si rekao to je bilo zimikao i drugi ti si išao prema paklutužno hodaš kao tko to mora raditivjetar ti pljune snijeg u lice
Stani Pero, stani sada!dopusti da će vjetar proći kroz tebeto ti nosi glas palih boracatko je dao život, dobio je natrag križ.
Pa ti nisi ga čuo i vrijeme je prošlos godišnjim doba korakom jednog maršaa ti si jednog lijepog proljetnogdana prelazio preko granice
A dok si marširao s dušom na ramenavidio si muža na kraju dolinekoji je imao tvoje takvo isto duševno raspoloženjepa samo je bio u drugoj boji uniforme.
Pucaj na njega, Pero! Pucaj na njega sada!I poslije jednog hitca, pucaj na njega opetdok ga nećeš vidjeti beskrvandok padne na zemlju pokriti svoju krv.
Ako mu pucam u celo ili u srceon će samo imati vrijeme umrjetipa meni će ostati vrijemevidjeti muževe oči koji umire.
I dok ti potrudiš za njegaon se okrene, vidi te i ima strahi dok uzme artiljeriju,on ne odvrati tebi tvoju udvornost.
Padao si na zemlju bez jadanjaa ti si odmah opaziošto neće ti vrijeme biti dostamoliti za oproštanje zbog svakog grijeha.
Padao si na zemlju bez jadanjaa ti si odmah opazioda je tvoj život savršio toga danai da neće uopće biti nikakav povratak.
Ivanka moja, treba puno hrabrostiraspuknuti se u svibnjuIvanka lijepa, bio bih htio ićiravno prema paklu zimi.
A dok te žito čulona rukama si pograbio puškustisnuo si riječi u ustima koje su bilepreviše sledjene okopnjeti ispod sunca
Pokopan spavaš u žitnom poljunisu ni ruža ni tulipankoji probde pored tebe od sjene jarakanego su tisuća crvenih makova.
ピエロの戦争
麦畑に埋もれて眠れバラではなくチューリップでもなく君と一緒に溝の陰から立ち上がるたくさんの赤いケシが
「私の流れの岸に沿って銀の槍の下を流したいもう兵士の身体はたくさんだ痛みとともに運ばれてくる」
君はそう言った それは冬だった他のみんなと同じ 地獄へと君は悲しく向かった そうするしかなかった風が顔に雪を吹き付ける
止まれピエロ 今すぐ止まれ風が君の身体を通り過ぎるままに闘いの中で死んだ者の声をもたらす生き残った者は代わりに十字架を背負った
でも君はそれを聞かず 時は過ぎた季節とともに気持ちよく君は国境まで来た春のいい天気の日に
魂を肩にのせて歩いていた時君は谷底に1人の男を見た君と同じような雰囲気の男をでも征服の色は違っていた
撃てピエロ 今すぐ撃て一度撃った後 もう一度撃て彼が血に染まるのを見るまで大地に倒れ血におおわれるまで
「もし僕があいつの額か心臓を撃ったらあいつはただ死ぬだけだでも僕にはそれを見る時間がある死ぬ男の目を見る時間が」
君がこの痛みを彼に与えた時彼は君の方を向いて君を見て怖くなるそして銃を肩に載せ君に好意を返してはくれない
君は泣き声もたてずに大地に倒れるそしてすぐにわかる君にとって時間が十分でないと罪への許しを得るには
君は泣き声もたてずに大地に倒れるそしてすぐにわかる君の命はその日に終わるともう戻れないと
「ぼくのニネッタ 僕は5月に死ぬとても勇気が必要だ美しいニネッタ まっすぐに地獄へできれば冬に行きたかった」
麦は君の言葉を聞いているから君は手にライフルを持ち口に入れると言葉が固まる太陽で溶けるには凍りすぎている
麦畑に埋もれて眠れバラではなくチューリップでもなく君と一緒に溝の陰から立ち上がるたくさんの赤いケシが
Wojna Piera
Pod zboża łanem śpisz pogrzebanynie są to róże, nie są tulipanytysiąc tam w rowach, w świergocie ptakówczuwa nad tobą czerwonych maków.
„Potokiem moim chcę, by spływałyiskrząc się w nurcie pstrągi srebrzyste,by wody znowu były przejrzystei trupów żołnierzy nie kołysały”.
Zima wciąż trwała, gdy tak mówiłeś,lecz w stronę piekła, jak inni ruszyłeśponury idziesz krokiem rekruta,wiatr szydząc śniegiem w twarz ci spluwa.
Nie idź tam Piero, zawróć swe krokiposłuchaj tylko wiatr niesie głosypoległych, co ścielą bitewne polekrzyż dostał w zamian, kto życie dał swoje.
Nie usłyszałeś go w ten czas mroczny,dni wirowały, jak walczyk skocznyprzyszło ci w końcu przekroczyć granicęw dniu pełnym słońca, w wiosny rozkwicie.
A na ramieniu twym dusza tańczyła,gdy się przed tobą otwarła dolinawidzisz człowieka, on podobny tobie,lecz mundur jego jest w innym kolorze.
Za spust pociągnij, przeładuj Pieroi nie przestawaj strzelać do niego,aż martwe ciało jego padającprzesłoni ziemię krwią zachlapaną.
I jeśli strzelisz mu w serce lub w głowęzdąży jedynie wyzionąć ducha,nim się po niego zgłosi kostuchaja śmierci w oczach człowieka spojrzę.
Kiedy tak stoisz, on się obracateraz cię widzi i strach go ogarniaon nie podziela twej ostrożnościi za broń chwyta wbrew uprzejmości.
Padłeś na ziemię bez słowa skargi,a świat pociemniał ci przed oczymapojąłeś, że czasu już będzie zbyt mało,by wszystkie swe winy zdążyć wyznać śmiało.
Padłeś na ziemię bez słowa skargi,a świat pociemniał ci przed oczymapojąłeś, że życie twe kończy się marnie,że w dniu tym zgaśnie nieodwołalnie.
Marie maleńka, by umrzeć w majuodwagi trzeba mieć ponad miaręMarie najdroższa, prosto do piekłaRuszyć bym wolał, gdy zima wściekła.
Nad tobą kłosy się cicho kładływ dłoniach ściśniętych uwiązł karabinw gardle ściśniętym uwięzły słowalód, co go słońce stopić nie zdoła.
Pod zboża łanem śpisz pogrzebanynie są to róże, nie są tulipanytysiąc tam w rowach, w świergocie ptakówczuwa nad tobą czerwonych maków.
Pärs Krig
Du sover begravd i en veteåkermen inga rosor, inga tulpanerhåller dig likvaka från skuggiga dikenutan tusen röda vallmor.
Längs stränderna av min bergströmvill jag, att silverglänsande gäddor flyteroch inte lik av döda soldaterflytande bort med strömen.
Så talade du, det var på vintern,och, som de andra, till helvetetgår du sorgsen och gör din plikt,vinden spottar dig snö i ansiktet.
Stanna, Pär, stanna nu dålåt vinden smeka dig ett ögonblickav de kampsdöda bär du korset,de, som gav sitt liv fick ett kors i utbyte.
Men du hörde den inte, och tiden gickmed årstiderna i javataktoch du kom att passera gränsenpå en vacker varm vårdag.
Och medan du gick med själen på skuldrorsåg du en man längst bort i dalensom hade densamma humör som du,men uniformen var av olik färg.
Skjut åt honom, Pär! Skjut nu!Och efter en skott, skjut igen åt honomtill du ser honom blodlösfalla död ned och täcka sin blod.
Skjuter jag honom för pannan, åt hjärtatska han ha bara tid för att dömen mig ska tid bli för att se,för att se ögonen av en man, som dör.
Och medan du tar sådan hänsyn till honom,den vänder sig, ser dig och förskräcks,då läggar han an med geväretoch viser dig inte likadan artighet.
Du föll ned på jorden utan en klaganoch blev varse i ett ögonblickatt du hade inte ganska tidför att be om förlåtelse för dina synder.
Du föll ned på jorden utan en klaganoch blev varse i ett ögonblickatt ditt liv gick till ända den dagoch att du skulle inte komma hem igen.
Inga lilla, för att dö i maj månadbehövs man mycket, för mycket mod,Inga lilla, rakt till helvetetskulle jag gå hellre på vintern.
Och medan vetet lyssnade på dighart i händerna höll du ett gevär,hart i munnen höll du ord som varför mycket frusna för att smälta i solen.
Du sover begravd i en veteåkermen inga rosor, inga tulpanerhåller dig likvaka från skuggiga dikenutan tusen röda vallmor.