La guerra di Piero
Dormi sepolto in un campo di grano,non è la rosa, non è il tulipanoche ti fan veglia dall’ombra dei fossi,ma sono mille papaveri rossi.
«Lungo le sponde del mio torrente,voglio che scendano i lucci argentati,non più i cadaveri dei soldati,portati in braccio dalla corrente.»
Così dicevi, ed era d’inverno,e, come gl’altri, verso l’infernote ne vai triste come chi deve;il vento ti sputa in faccia la neve.
Férmati, Piero, férmati adesso;lascia che il vento ti passi un po’ addosso,dei morti in battaglia ti porti la voce:chi diede la vita ebbe in cambio una croce.1
Ma tu non lo udisti e il tempo passava,con le stagioni a passo di giava,2ed arrivasti a passar la frontierain un bel giorno di primavera.
E, mentre marciavi con l’anima in spalle,vedesti un uomo in fondo alla valle,che aveva il tuo stesso identico umore,ma la divisa di un altro colore.
Sparagli, Piero, sparagli ora,e dopo un colpo sparagli ancora,fino a che tu non lo vedrai, esangue,cadere in terra a coprire il suo sangue.
«E se gli sparo in fronte o nel cuore,soltanto il tempo avrà per morire,ma il tempo a me resterà per vedere,vedere gl’occhi di un uomo che muore.»
E, mentre gli usi questa premura,quello si volta, ti vede e ha paura,ed, imbracciata l’artiglieria,non ti ricambia la cortesia.
Cadesti a terra senza un lamento,e ti accorgesti in un solo momentoche il tempo non ti sarebbe bastatoa chieder perdono per ogni peccato.
Cadesti a terra senza un lamento,e ti accorgesti in un solo momentoche la tua vita finiva quel giornoe non ci sarebbe stato un ritorno.
«Ninetta mia, crepare di maggio,ci vuole tanto, troppo coraggio.Ninetta bella, dritto all’infernoavrei preferito andarci in inverno.»
E, mentre il grano ti stava a sentire,dentro alle mani stringevi il fucile,dentro alla bocca stringevi paroletroppo gelate per sciogliersi al sole.
Dormi sepolto in un campo di grano,non è la rosa, non è il tulipanoche ti fan veglia dall’ombra dei fossi,ma sono mille papaveri rossi.
A Guerra di Pieru
Dormi interratu ind'un campu di granuunn hè a rosula, unn hè u tulipanuchì ti veghjanu da l'ombra di i fossi,ma sò mille pampasgioli rossi.
“Longu e rive di u me turrentevógliu chè scendinu i luzzi d'arghjentu,micca i cadaveri di i suldatipurtati in bracciu da a currente.”
Cusì dicii è era d'imbernuè cum'è l'altri versu l'infernumarchji intristitu cum'è chì deve,u ventu ti sputa in faccia a neve.
Fèrmati Pieru, fèrmati avalelascialu u ventu accarizzatti un pocu,di i morti in battaglia ti porti a voce,chì dò a so vita ebbe in cambiu una croce.
Ma tu ùn lu sintisti è u tempu passavacù e stagioni à passu di giavaè ghiunghjisti à passà a fruntieraind'un bellu ghjornu di primavera.
È mentre marchjavi cù l'anima in spallavidisti un òmu in fondu à la vallachì avia u to listessu identicu umorema l'uniforme di un altru culore.
Sparali Pieri, sparali avale,e dopu un colpu sparali tornatan'à chè un lo viderè dissanguatucascà in terra è copre u so sangue.
“È sì li sparu in fronte o in u coresultantu u tempu averà pè more,ma u tempu à me resterà pè vede,pè vede l'ochji d'un òmu chì more.”
È mentre li faci tuttu sto piacè,quellu si gira, ti vede è hà paurain una stonda agguanta u fucilee ùn ti rende micca a curtesia.
Cascasti in terra senza un lamentuè lu capisti ind'un solu momentuchè u tempu ùn ti serebbe abbastatupè chere perdonu pè ogni peccatu.
Cascasti in terra senza un lamentuè lu capisti ind'un solu momentuchè a to vita finia in quellu ghjornuè ùn ci serebbe statu ritornu.
“Ninetta mia, pè crepà di maghjuci vole tantu, troppu curaghju.Ninetta bella, drittu à l'infernupreferia andacci d'imbernu.”
È mentre u granu ti stava à sente,indu e mani stringhjii u fucile,indu a bocca stringhjii parolletroppu ghjalate pè strughjesi à u sole.
Dormi interratu ind'un campu di granuunn hè a rosula, unn hè u tulipanuchì ti veghjanu da l'ombra di i fossi,ma sò mille pampasgioli rossi.
La Milito De Pjero
Dormu trankvile en kampa la tombone estas rozo por doni la ombronpor doni la ombron al via terkavojen estas nur ruĝa granda papavo.
Apud la bordoj de mia riveromi volas vidi nur fiŝajn laŭnaĝonne plu kadavrojn en tre juna aĝokiujn forpuŝas la flu' al infero
Tion vi diris dum lasta someronun kun aliaj en kota la terovi trejnadas malĝoje pro endokaj neĝon kraĉas al vi frosta vento
Haltu vi Pjero, haltu momentonkaj vin surblovi permesu la ventonĝi flustru la leĝon de ĉiu batalose donas vi vivon, jen estas medalo.
Sed vi ne aŭskultis pasadis la tagojkaj la sezonoj kaj multaj fiagojkaj vi forfuĝis armean la flagonestis printempo kaj tre bela tago.
Dum vi kunportis animon tornistrevi vidis homon ja kvazaŭ prodistreli havis saman pripenson en korosed de la vesto malsaman koloron
Pafu lin, Pjero! Pafu lin lerte!Kaj por finmurdo pafu lin certe!Ĝis lia falo rapida al grundoĝis lia morto la morto de hundo
Kaj se vi celos ja rekte la koronli havos tempon nur por la forirosed al vi tempo ne mankos por miromiro pri homo kaj lia doloro.
Dum havas vi tian senton animeli tuj turniĝas, vin vidas, ektimeabrupte fajras la armilaromalgraŭ de vi kompleza la faro
Vi falis al tero sen veo sen kriokaj ekrimarkis vi kun emocioke via vivo jam longas neniomke ne plu estos reven' eĉ por iom
Vi falis al tero sen veo sen kriokaj ekrimarkis vi kun emocioke tiu estos la lasta vivscenopro vi neniel estos reveno
Ninjeto mia pro morto en majomin kaptas multa eĉ troa malgajoNinjeto mi al la nigra inferopreferus iri dum vintra vetero
Kaj dum vin gapis de l'sulkoj la grenopafilon tenis vi per forta tenovortojn vi tenis ja firme en buŝokiuj ne likvos pro suna la tuŝo.
Dormu trankvile en kampa la tombone estas rozo por doni la ombronpor doni la ombron al via terkavojen estas nur ruĝa granda papavo.
המלחמה של פירו פבריציו דה אנדרה, 1964
אתה ישן קבור בשדה חטהאינו הורד ואינו הצבעניששמרים עליך מצל התעלות,אבל אלף פרגים אדמים.
אני רוצה, לאודך גדות נחלי,שיורדים זאבי המיםולא יותר גופות החייליםשהזרם מביא בזרוע.
כן אתה אמרת כשהיה בחרףוכמו האחרים לגיהנםהלכת עצוב לחובתך,הרוח ירק שלג על פניך.
עצר פירו, עצר עכשוותלתף דכות מרוח.אתה מביא את קול המתים בקרב,הנתן את הייו פצה עם צלב.
אבל לא שמעתו כהזמן עברעם הענות בצעד ג’והוהגיעת לעבר את הגבולביום אביב יפה.
וכהלחת עם הנפש על הכתףראית אבם אחד למטה בעמקשהיה לו מצב רוח לך דומהאבל צבע מדיו היה שונה.
ירה בו פירו, ירה בו עכשוירה בו, ירה בו וירה בו שוב!עד שתראה אותו חסד דםלפל למטה בכסות את דמו.
ואם אני יורה בהזיתו או בלבויהיה לו רק הזמן למותאבל לי ינשאר הזמן לראותלראות את עיני אדם שמת.
ובזמן שאתה כן עדין אתוהוא סבב ראהך נבהל.הוא לוקח את הרבה שלוולא משיב לך את הטובה.
נפלת למטה בלי קינה אחתוהרגישת ברגע אחתשלא היתה לך הזמן המספיקלדרש מחילה לכל חטה.
נפלת למטה בלי קינה אחתוהרגישת ברגע אחתשחייך גמרו ביום ההואולא היה הווה חזרה.
נינטה שלי, למות במאינחוץ אמץ רב, יותר מדי.נינטה שלי, ישירות לגיהנםהיתי העדיף ללכת בחרף.
ובזמן שהחטה שמעךבידיך אחזת את הרובהבפהך אחזת מילי כפורשלא נהמסו בשמש.
אתה ישן קבור בשדה חטהאינו הורד ואינו הצבעניששמרים עליך מצל התעלות,אבל אלף פרגים אדמים.
Carmen De Petri Militia
Pro te sepulto atque dormienteneque rosae in agro frumentineque tulipae e fossis umbrosisvigilant, sed milia rubrorum florum.
“Utinam fluant secundum ripasrivi mei argentei lucii esoces!Sed ut ferantur corpora mortuamilitum nolo secundo amne.”
Tempore brumae haec dixistiagitatusque furiis abisti,in faciem tuam omniumque aliorumconscriptorum nivem inspuit ventus.
Petre, nunc recte tibi consistendum,atque te mollire ventum sinendum.Tecum fers vocem mortuorum proeliantumcruce pro vita remuneratorum.
Sed non audisti. Tempus fugiebatet pleno gradu menses effluebant,externum limitem demum transistisuave die in tempore verni.
Umeris animam sicut transferensvidisti in valle aliquem distantemut te morosum, tetricum, tristemsed differentem vestitum habentem.
Petre, nunc tibi hunc est percutendumbis terque tibi hunc est verberandumdum eum exanimem atque morientemin suum sanguinem vides decidentem.
“Percute frons vel cor vel caput,tantum moriendi ut ei sit tempus.Sed mihi ut observem sufficiet tempusvultum oculosque hominis morientis.
Dum tecum reputas animo tam benignose vertit iste terrore perculsus,te aspicit, capit ignivoma telatibique officium et obsequium non reddit.
Gemitum nullum edens decidisti,ad punctum temporis hoc percepistitemporis satis tibi non futurumad peccatorum veniam petendam.
Gemitum nullum edens decidisti,ad punctum temporis hoc percepistide te illo die esse acturumteque numquam esse rediturum.
“Ninula mea, ut moriar mense Maiomaximo animo mihi confidendum.Ninula pulchra, di sane me perdantsed hoc malueram tempore brumae.”
Atque frumento aures praebentetelum manibus constringebas,et ore verba tua retinebasadstricta gelu quae sol non solvebat.
Pro te sepulto atque dormienteneque rosae in agro frumentineque tulipae e fossis umbrosisvigilant, sed milia rubrorum florum.
Lufta E Pirros
Prehesh i varrosur nën një fushë pjelloresipër eshtrave që të bëjnë rojenuk ke trëndafila apo tulipanëpor me mijra lulëkuqe janë.
Përroit tim brigjeve përgjatëdua të zbresë rrezja e artëjo më kufomat e ushtarëve të vrarëqë mbi krahët e saj rryma i ka marrë.
Ishte dimër kur kështu thedhe si te tjerët drejt e në ferru nise i trishtuar por nga një zorera në fytyrë tė pështynte borë
Ndalo Pirro mos shko më tutjelëre pak erën të të shkundtetë të sjellë lajmin mbi ata që u vranënë këmbim të gurëvarri jetën e dhanë
Por ti se dëgjoje dhe koha shkontedalëngadalë stina ndërronteerdh çasti e rrugën e kufirit morenë një ditë të bukur pranverore
Dhe ndërsa marshoje e zemra të buçistenë fund të luginës sheh dikë që pristei cili ndjehej po ashtu si tipor uniformën e kish tjetërsi
Shtii Pirro, shtii tashtie pas një të shtëne shtii përsërideri sa të mos ketë më fuqie të bjerë në tokë mbi gjakun e tij.
Dhe nëse e qëlloj në ballë a në zemërnuk do të ketë më kohë të bëjë gjë tjetërndërsa mua kohë do të më ketë mbeturtė shoh sytë e një njeriu që është në të vdekur
E ndërsa ti kështu je duke menduarai kthehet të sheh e i friksuarrrok armën e vet e shtinnuk ta kthen zemergjërsinë
Në tokë bjen pa nxjerrur zëpër një çast të vetëm kuptove tashmëqë koha nuk kishte për të të mjaftuarfalje për mëkatet për të kërkuar
Në tokë bjen pa nxjerrur zëpër një çast të vetëm kuptove tashmëqë jeta jote mbaronte asaj ditee kthim prapa më s´mund të kishte
E dashurza ime për të vdekur në majduhet shumë tepër kurajëE bukurzë moj në ferr me vullnetkisha shkuar në dimër vetë
E ndërsa dëshmitar i qëndronte aranëpër duar shtrënguar qe armanëpër gojë shtrënguar qenë fjalëtepër të rënda jashtë për të dalë
Prehesh i varrosur nën një fushë pjelloresipër eshtrave që të bėjnë rojenuk ke trëndafila apo tulipanëpor me mijra lulëkuqe janë.
ПETPOBИ PAT
Пoкопан спаваш у житном пољунису ни ружа ни тулипанкоји продбе тебе од сене јараканего су хиљади црвених макова.
Уз обале своје бујицежелим да отиђу сребрнасте штукеa не више лешеви војниканошени на рукама од струје.
Oвaко си рекао то је било зимикао и други ти си ишао према паклутужно ходаш као ко то мора да радиветар ти пљуне снег у лице.
Cтани Петар, стани сададопусти да ће ветар да прође кроз тебето ти носи гласи палих борацако je дао живот, добио je натраг криж.
Па ти ниcи га чуо и време je прошлоc гoдишњим дoба кораком jeдног маршаa ти си jeдног лепог прољетногдана прелазио преко границе.
A док си маршисао c душом на paмeнaвидео си мужа нa крају долинекojи je имao твoje такво душевно pacположењепa caмо je био у другој боји унифopмe.
Пуцај на њега, Петар! Пуцај на њега caда!И после jeдног хитца, пуцај на њега oпетдок нећеш да га видиш бескрвандок падне на земљу и покрије своjy крв.
Aко му пуцам y цeло или y cpцeoн имаће caмо време да yмирeпа мени ocтaће врeмеда видим очи мужа, коjи yмире.
И док ти потрудиш за његаoн ce oкрене, види те и има cтрaхи док узме артилериjyoн не одврати теви твоjy удвopнocт.
Падао cи на земљy без jaдањаa ти cи oдмах oпазиошта неће ти време да буде достада молиш за oпроштање због сваког греха.
Падао cи на земљy без jaдањаa ти cи oдмах oпазиода je твој живот caвршио тога данаи да неће уопће да буде никaкав повратак.
Ивaнка мoja, треба пуно хpaбpocтида ce раcпукне y cвибњyИвaнка лепа, био бих хтео да иђeмpaвно према паклу зими.
A док те жито чулона рукама си пограбио пушкустиснyo си peчи y yстима, кoje cy билепревише следене да oкопње испод cyнца.
Пoкопан спаваш у житном пољунису ни ружа ни тулипанкоји продбе тебе од сене јараканего су хиљади црвених макова.