Die jongen van de Via Gluck
Dit is het verhaalvan ieder van onstoevallig geboren in de Via Gluck.
In een huis buiten de stadrustige mensen die er hard werkendaar waar eerst gras was is nu een staden dat huis dat midden in het groen lagwaar is het gebleven
Deze jongen van de Via Gluckdie zich vermaakte en speelde met mijzei op een dag: “Ik ga naar de stad”en hij huilde toen hij het zei.Ik vroeg hem: “Vriend, ben je niet tevreden?Eindelijk ga je dan toch naar de stad.Daar vind je dingen die hier niet te krijgen zijn.Je kunt je thuis wassenzonder naar de tuin te hoeven gaan.
Mijn beste vriend zei: “Ik ben geborenin deze straat waaraan ik mijn hart verloren heb.Maar waarom begrijp je niet,dat je geluk hebt hier te blijven.Op je blote voeten te spelen in de wei,terwijl ik in het centrum cement inadem.Maar er zal een dag komen dat ik hier terugkeeren dat ik mijn vriend de trein hoorals die weer fluit: wa wa!”
Jaren verstrijken, acht jaren langZo lang is die jongen al onderwegMaar hij is het niet vergeten, zijn eerste huisNu met het geld waarmee hij het kan kopenKeert hij terug maar vindt geen van zijn vriendenAlleen maar huizen, asfalt en cementWaar eens gras was is nu een stadEn het huis dat midden in het groen lagWaar is het nu?
Eh…‘k weet niet, ‘k weet nietwaarom ze toch doorgaan met bouwen van huizenen geen graas meer laten groeiengeen gras meer laten groeiengeen gras meer laten groeiengeen gras meer laten groeien
En neeAls we zo blijven doorgaanWie weet, waar zal het eindigenWie weet…
Chłopak z ulicy Gluck
To jest historia jednego z nasOn też urodził się przez przypadek przy ulicy GluckW pewnym domu, poza miastemSpokojni ludzie, pracujący
Tam, gdzie była trawa, teraz jest miastoA tamten dom pośrodku zieleniGdzie teraz może być?
Ten chłopak z ulicy GluckBawił się grając ze mnąAle pewnego dnia powiedział: "Jadę do miasta"I mówił to z płaczemPytam się go: "Mój przyjacielu, nie cieszysz się?Wreszcie jedziesz pożyć w mieścieZnajdziesz tam rzeczy, których tu nie miałeśBędziesz mógł się myć w domuNie wychodząc na podwórko!"
Mój drogi przyjaciel powiedział: "Tu się urodziłemNa tej ulicy teraz zostawiam moje serceAle dlaczego nie rozumieszTo szczęście dla was, że zostajecieGrając boso na łąkachA tymczasem ja, tam w centrum, oddycham betonemAle nadejdzie dzień, gdy wrócę tu jeszczeI usłyszę przyjaciela – pociągKtóry gwiżdże tak: 'uau uau’!"
Mijają lata, ale osiem lat to długoJednak ten chłopak przebył długą drogęAle nie zapomina o swoim pierwszym domuTeraz, mając pieniądze, może go kupićWraca i nie znajduje swoich dawnych przyjaciółTylko dom na domie, smoła i beton
Tam, gdzie była trawa, teraz jest miastoA tamten dom pośrodku zieleniGdzie teraz może być?
Och…Nie wiem, nie wiemDlaczego nadal budują domyA nie zostawiają trawyNie zostawiają trawyNie zostawiają trawyNie zostawiają trawy
Och, nieJeśli nadal będziemy tak postępowaćKto wie, jak to się skończyKto wie…