Parapono - I Ksenitia (Παράπονο - H ξενιτιά)
Βαριά βραχιόλια οι λύπεςπως μ' αγαπάς δεν είπες.Το 'χω παράπονο μάνα μου, στόμα μουκι ας πέθανε το σώμα μου.
Δε θέλω, φως μου, κόσμοστα χείλη μου έχω δυόσμο.Το 'χω παράπονο πάρε μου, ζήτα μουτης λησμονιάς σαϊτα μου.
Σου στέλνω μ' ένα γράμματου φεγγαριού τη λάμα.Παρ' τη και χτύπα με μάνα μου, τρέλα μουκι αν κλαίει η ψυχή σου, γέλα μου.
Ψηλά βουνά κι εσείς των άστρων θωριές.Ποτάμια αχνά, ελάτια, δάφνες, μυρτιές.
Την καρδιά μου, ωχ φωτιά μου, όποιος δεινα της πει να 'ρθει κοντά μου, μην αργεί.Ξενιτειά μου, έρωτά μου, φως κι αυγήπριν ραγίσει απ' το σεβντά μου όλη η γη.
Φαράγγια υγρά κι εσείς των δράκων σπηλιέςαετών φτερά κι ανέμων μαύρες φωλιές.
Την καρδιά μου, ωχ φωτιά μου, όποιος δεινα της πει να 'ρθει κοντά μου, μην αργεί.Ξενιτειά μου, ερωτά μου, φως κι αυγήπριν ραγίσει απ' το σεβντά μου όλη η γη.
Αηδόνι εσύ, πλανεύτρα στάχτη που καιςμε ποιό κρασί μεθάει τα μάτια του, πες.