hameno rouho
Τον πρώτο χρόνο ήμουναάγιο παιδί στρωμένοτο δεύτερο με γέλασεμια πλάνα αγκαλιά.
Τον τρίτο ξημερώθηκασε άγνωστα κρεβάτιατον τέταρτο τους φίλους μουαποχαιρέτησα.
Στην κολυμπήθρα ρίξανενερό αλκοολούχοκαι τ' όνομα που μού 'δωσανήταν χαμένο ρούχο.
Το πρώτο ψέμα το 'βγαλασαν πέτρα απ' τα νεφρά μουτο δεύτερο σαν κέρασμαποτήρι δροσερό.
Το τρίτο σαν της άνοιξηςτο πρώτο αεράκιστο τέταρτο κοιτάχτηκαδεν ήμουν πια εγώ.
Την πρώτη αγάπη πού 'ζησαπαντοτινή την είπαη δεύτερη μου κόστισελιγότερα φιλιά.
Η τρίτη ήρθε με χαράδιπλή χαρά που φεύγειστην τέταρτη να θυμηθώνα σβήσω τη φωτιά.