É meu e vosso este fadodestino que nos amarrapor mais que seja negadoàs cordas de uma guitarra
Sempre que se ouve um gemidoduma guitarra a cantarfica-se logo perdidocom vontade de chorar
Ó gente da minha terraagora é que eu percebiesta tristeza que tragofoi de vós que a recebi
E pareceria ternurase eu me deixasse embalarera maior a amarguramenos triste o meu cantar
Ó gente da minha terra
Αυτό το fado είναι δικό μου και δικό σου,η μοίρα που μας ενώνειπαρότι μπορεί να το απαρνηθούνοι χορδές μιας κιθάρας
Κάθε φορά που ακούς ένα θρήνοαπό μια κιθάρα που τραγουδάειχάνεσαι στη στιγμήκαι έχεις την επιθυμία να κλάψεις
Ω, άνθρωποι της πατρίδας μουτώρα μόνο συνειδητοποιώπως αυτή τη θλίψη που κουβαλάωτην κληρονόμησα από εσάς
Και θα έμοιαζε τρυφερότητααν άφηνα τον εαυτό μου να ησυχάσειθα ήταν ακόμα μεγαλύτερη η πίκρακαι λιγότερο θλιβερό το τραγούδισμά μου
Ω, άνθρωποι της πατρίδας μου
I moju i tvoju sudbinuodređuje ono što nas veže,mogu je jedino poništitisamo žice gitare.
Uvek kad čujetm jecajkad gitara zapevaodmah postajem izgubljeni počinjem da plačem
Hej narode moje zemljesad sam shvatio,šta je tuga i jadkoji s”tobom nosim.
I moju i tvoju sudbinuodređuje ono što nas veže,mogu je jedino poništitisamo žice gitare.
Uvek kad čujetm jecajkad gitara zapevaodmah postajem izgubljeni počinjem da plačem
I to činim nežnoprepuštajući se osećajnoda još više nebi zagorčaomoju ionako tužnu pesmu.
Hej narode moje zemlje.