Ballada o nebe i zemle (Баллада о небе и земле)
Когда-то ведь придет пора, К далеким звездам мы проложим версты И может скоро наш корабль Умчится к звездам Быть может, пролетев годаНайдем другую жизнь мы во Вселенной Земным и счастью и печалям навсегда Найдем замену.
Но вдруг нам среди тьмы вдали В дороге странствий очень долгих наших, Земля звездой далекой, словно свет любви, Блеснет однажды
И мы промолвим: "О, Земля! Как не хватает нам среди созвездий Цветов и трав густых в родных полях Сверканья снега и прохлады леса" Одно и то же в этой вечной мгле, А нам все видятся стволы березы, Рябины гроздья в октябре, А здесь вокруг - все сумрак Да, сумрак звездный
И вновь нас позовет к себе Земля родная из далеких странствий Вернувшись к ней, как в Отчий дом, Нам ставший вдруг родней вдвойне Мы нежно скажем. Всей земле мы нежно скажем, Всей земле - "Здравствуй!"
Η μπαλάντα του ουρανού και της γης
Κάποτε θα έρθει ο καιρός,που θα βρούμε τον δρόμο για τα μακρινά αστέριακαι σύντομα πλοίο μαςθα μας οδηγήσει στα αστέριαΊσως ,στα επόμενα χρόνιανα βρούμε άλλη ζωή στο σύμπανγια την γήινη ευτυχία και θλίψηθα βρούμε υποκατάστατο.
Αλλά ξαφνικά μέσα στο μακρινό σκοτάδιστο πολύ μακρινό δρόμομαςτης γης το μακρινό αστέρι-όπως το φως της αγάπης-θα αναβοσβήσει μια φορά
Και θα πούμε ¨"Ω γη!"πόσο μας λείπεις εδώ ανάμεσα στα αστέριατα λουλούδια σου και τα φυτά στα μητρικά χωράφιατο λαμπερό χιόνι και τα δροσερά δάσηΑυτό το αιώνιο σκοτάδι είναι πάντα το ίδιοκαι ονειρευόμαστε να δούμε σημύδεςκαι κόκκινες σουρβιές τον Οκτώμβριοαλλα εδώ είναι όλο σκοτάδιναι,σκοτάδι απο τα αστέρια
Και πάλι θα μας φωνάξεις πίσωη γη απο το μακρινό μας ταξίδιθα γυρίσουμε πίσω σ'αυτήν,όπως στο πατρικό σπίτιπου τώρα το εκτιμούμε διπλάσιακαι θα πρέπει να πούμεκαι θα πρέπει να πούμε στην γήσ'όλη την γη "Γειά"
Ballada az égről és a földről
Egyszer eljön majd az idő,Leküzdjük a távoli csillagokhoz vezető utat,És a hajónk talán hamarosanÚtnak indul a csillagok felé.Lehet, hogy sok évnyi repülés utánEgy másik életet találunk a MindenségbenA földi létet, a boldogságot és a bánatot örökreFeledtetni tudjuk.
De hirtelen, a távol ködén keresztül,A nagyon hosszú bolyongásunk útjánA Föld egy távoli csillagként, a szeretet fényekéntEgyszer csak felvillan.
És így fohászkodunk: "Óh, Föld!Mennyire hiányzanak nekünk a csillagképek közöttA színek, az otthoni tájak sűrű füve,A hó ragyogása, az erdő hűvöse!"Minden ugyanolyan ebben az örök sötétségben,És bár felidézzük a nyírfa törzsét,Az októberi vörösberkenye fürtjeit,De itt csak a sötét vesz körül,Igen, a csillagok sötétje.
És újra magához hív minketA szülőföldünk a távoli kalandozásból.Visszatérve hozzá, mint az atyai házhoz,Amely hirtelen kétszerte kedvesebbé lett,Gyengéden mondjuk,Az egész Földnek gyengéden mondjuk,Az egész Földnek: "Köszöntünk téged!"
Baladė apie dangų ir žemę
Kada nors juk ateis toks laikas,Iki tolimų žvaigždžių mes nueisim varstusIr galbūt greitai mūsų laivasNuskries į žvaigždes.Gali būti, praskriejus metamsAtrasim kitą gyvenimą mes su VisataŽemiškąja; ir laimei, ir liūdesiui amžiamsSurasim pakaitalą.
Bet galbūt mums vidury tamsos tolumamKely mūsų labai ilgų kelionių,Žemė tolima žvaigžde, it meilės šviesa,Kada nors nušvis.
Ir mes ištarsim: „O, Žeme!Kaip mums trūksta vidur žvaigždžiųGėlių ir vešlios žolės gimtuosiuose laukuose,Žibėjimo sniego ir miško vėsos.“Vieno ir to paties šioj amžinoj migloj,O mums vis rodosi beržų kamienai,Šermukšnių kekės spalį,O čia aplinkui - viskas prieblandoj,Taip, prieblandoj žvaigždžių.
Ir vėl mus pasikviesŽemė gimtoji iš tolimųjų kelių,Grįžus pas ją kaip į namus Tėvelių,Mums tapo ji dvigubai brangesnė,Mes švelniai pasakysim.Visai žemei mes švelniai tarsim.Visai žemei - „Sveika!“
Balada despre cer si pamant
Candva doar va veni timpul,La stelele indepartate noi vom deschide milaSi poate in curand corabia noastraSe va grabi spre stelePoate, trecand aniiVom gasi alta viata noi in universSi fericirii si tristetii pamantesti pentru totdeaunaIi vom gasi inlocuire.
Dar dintr-o data printre intunericul indepartatPe drumul peregrinarii noastre foarte lungiPamantul, stea indepartata, asemenea luminii iubiriiVa straluci o data
Si noi vom spune : " O, Pamantul!Cum nu ne ajunge noua printre galaxiiFlori si iarba groasa pe campiile nataleZapada luminoasa si racoarea padurii "Una si aceeasi in aceasta ceata vesnica,Dar noua ni se arata trunchiurile mesteacanelor,Ciorchini de scorus in octombrie,Dar aici imprejur - totul e intunericDa, intunericul stelelor
Si din nou ne va chema la elPamantul natal din indepartatele peregrinariIntorcandu-ne la el, ca in casa parinteasca,Ne-a devenit de doua ori mai apropiatNoi gingas vom spune,La tot pamantul, noi gingas vom spune,La tot pamantul - "Buna!"