Я тот, которому внималаТы в полуночной тишине,Чья мысль душе твоей шептала,Чью грусть ты смутно отгадала,Чей образ видела во сне.Я тот, чей взор надежду губит,Едва надежда расцветет,Я тот, кого никто не любит,И всё живущее клянет.
Я бич рабов моих земных,Я царь познанья и свободы,Я враг небес, я зло природы,И, видишь,- я у ног твоих!Тебе принёс я в умиленьеМолитву тихую любви,Земное первое мученьеИ слёзы первые мои.
Ben oyum, o kulak verdiğinGece yarısı sessizliğinde,Ruhuna düşüncelerini fısıldadığın,Hüznünü hayal meyal tahmin ettiğin,Endamını düşlerinde gördüğün.Ben oyum, bakışı umudu söndüren,Ümidin pek de çiçek açmadığı,Oyum, o kimsenin sevmediği,Ve tüm varlıkların lanetlediği.
Ben dünyevi kullarımın belası,Ben bilgi ve özgürlüğün hükümdarı,Ben semanın düşmanı, ben tabiatın kötü yanı,Ve, görüyorsun ya,- ayaklarının ucundayım!Sana ilham içinde getirdimAşkın sessiz duasını,İlk dünyevi cefayıVe ilk gözyaşlarımı.