To Metrima (To Μέτρημα)
Τους ανθρώπους της ζωής μουκάθισα να τους μετρήσωτους παρόντες, τους απόντεςκάνα δυο περαστικούς.Όσους ήρθαν για να μείνουνόσους έφυγαν πριν γίνουν,τους κοινόχρηστους, τους ξένους,τους πολύ προσωπικούς.
ΡΕΦ: Και μου βγαίνουν πάντα λίγοιή μου βγαίνουνε πολλοίκι είναι η μοναξιά που επείγειό, τι με μελαγχολεί.Και μου βγαίνουν πάντα λίγοιή μου βγαίνουνε πολλοίσ’ ένα μέτρημα που ανοίγειτην παλιά μου την πληγή.
Τους ανθρώπους της ζωής μουθα ’ θελα να τους κρατήσω...Τα αγρίμια, τους αγγέλουςκαι τους πιο κανονικούς.Όσους άφησαν σημάδιόσους πήρε το σκοτάδι,τους εκείνους, τους τυχαίουςτους πολύ προσωπικούς.
ΡΕΦ: Και μου βγαίνουν πάντα λίγοιή μου βγαίνουνε πολλοίκι είναι η μοναξιά που επείγειό, τι με μελαγχολεί.Και μου βγαίνουν πάντα λίγοιή μου βγαίνουνε πολλοίσ’ ένα μέτρημα που ανοίγειτην παλιά μου την πληγή.
Άνθρωποι μόνοι που άφησαν σκόνηφιλίες και αγάπες που πήραν οι δρόμοικλεμμένοι, κρυμμένοι, κρυφά δανεισμένοιτυχαίοι, γενναίοι, δειλοί, φοβισμένοιδικοί μου και ξένοι, λαμπροί και θλιμμένοισε σχέσεις, σε σπίτια καλά κλειδωμένοι.Χαρούμενοι, άσχετοι, συνεπιβάτεςΜποέμ καλλιτέχνες, παιδιά με γραβάτες.Εχθροί μου και φίλοι, μικροί και μεγάλοιπου δίνουν με μέτρο, που κάνουν σπατάλη.Αγάπες που έμοιαζαν να `χουν αξίακαι άλλες που ξέμειναν στη χειραψίαΦτωχοί συγγενείς που σερβίρουν τα έτοιμαοι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα.Οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημαΟι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα...Όσοι ζουν με το αίσθημα....Φοβάμαι...πως χάνω το μέτρημα ....