Ta Kommena Ftera (Τα Κομμένα Φτερά)
Μικρό παιδί στην πρώτη τάξηΚαι το θυμάμαι σαν και τώραΜου `πε η μαμά μου «θα είσαι εντάξειΚάποτε φτάνει αυτή η ώραάσε το χέρι μου και μόνη σου προχώρα
Ήρθ’ η στιγμή κάποιο σπουργίτι να πετάξει»
Το `ξερα πως ο ουρανόςΔε θα με χώραγε εμέναΚαι χάθηκα μες στα παιδιάΓια να μην πάρουν μυρωδιάΠως και τα δυο μου τα φτερά ήταν κομμένα
Κι ήρθε η καρδιά να με διδάξειΤο παραμύθι πως τελειώνειΜου `πε μην κλαις θα είσαι εντάξειΕίναι κακό να μένεις μόνηΈνα σπουργίτι δεν αντέχει τόσο χιόνι
Μ’ άλλα σπουργίτια μια φωλιά πρέπει να φτιάξει»
Κι ήξερα πως ο ουρανόςΔε θα με χώραγε εμέναΚι ήταν η σκέψη μου σωστήΠετάνε φίλοι και γνωστοίΚαι τους κοιτάζω με τα δυο φτερά κομμένα